Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Η Μάθησή σας Σκεπάρνι για το Καλό της Κοινότητας»

          #Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

  *Σαν Σήμερα γεννήθηκε ο «Γέρος του Μοριά» (3 Απριλίου 1770)

 

                   "Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους"
           "Εγεννήθηκα εις τα 1770 Απριλίου 3 τη Δευτέρα της Λαμπρής. Εγεννήθηκα εις ένα βουνό εις ένα δένδρο αποκατάτω εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενο Ραμαβούνι".
         Από "κλέφτης" στα βουνά της Πελοποννήσου, διωγμένος από τους Τούρκους, αποσυνάγωγος από το σύστημα των Ελλήνων στην Πελοπόννησο, αποκηρυγμένος από τον Πατριάρχη Καλλίνικο Ε΄ και απειλούμενος με θάνατο καταφεύγει στη Ζάκυνθο, όπου εκπαιδεύεται στρατιωτικά και αναδεικνύεται στη συνέχεια ως η πιο εμβληματική μορφή των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, γνωστός και ως Στρατηγός ή "Αρχιστράτηγος"
       "Ο Θεός υπέγραψε την Ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω"

            Ο Κολοκοτρώνης, ο γνωστός  "Γέρος του Μοριά", ως η πιο αντιπροσωπευτική και αναγνωρίσιμη μορφή της Επανάστασης του 1821 δεν αποτέλεσε μόνο το φόβο των Τούρκων, αλλά συγκέντρωσε την αγάπη, τον θαυμασμό, τη λατρεία, το σεβασμό, όπως βέβαια και την αντιπάθεια και το φθόνο των συμπατριωτών του.
           Ενσάρκωσε με τον πιο απόλυτο και χαρακτηριστικό τρόπο όλα τα θετικά στοιχεία-γνωρίσματα της Ελληνικής Εθνεγερσίας του 1821, όπως: Ανδρεία, Στρατηγική δεινότητα, Τόλμη, Αποφασιστικότητα, Ευρηματικότητα, Φιλοπατρία.
         "Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση..."
          Για πολλούς συνιστά την πιο αποδεκτή και αναγνωρίσιμη "πατρική φιγούρα" του Έθνους μας μετά τον Μ. Αλέξανδρο.
           Σε όλα τα παραπάνω συνέβαλε τα μάλα και η φυσική του όψη (μεγάλη, μακρά, πυκνή και μαύρη κόμη / δασύς μύσταξ) με τη γνωστή περικεφαλαία (αρχαιοπρεπές κράνος).

             Η άλωση της Τριπολιτσάς και  οι μάχες στο Βαλτέτσι και στα Δερβενάκια θεωρούνται από τις σημαντικότερες μάχες-νίκες στις οποίες συμμετείχε ο Κολοκοτρώνης.
       "Η προκοπή  σας και η μάθησή σας να  μη γίνει σκεπάρνι μόνο διά το  άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητας, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας καλό"
          Δυστυχώς,  όμως,  γνώρισε κι αυτός την ατμόσφαιρα της φυλακής του Ναυπλίου, το 1834, ως αποτέλεσμα της εθνικής μας κατάρας, της Διχόνοιας.

                       

*Σχόλια αναγνωστών

                      1.

Καλησπέρα σας αγαπητέ μου κύριε Ηλία.

       Σας ευχαριστώ θερμά για την αποστολή του νέου σας άρθρου. Άρθρου που είναι εν προκειμένω έχει γραφτεί για τον στρατιωτικό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, την σημαντικότερη κατ' εμέ (και όχι μόνο), στρατιωτική φυσιογνωμία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

          Προσωπικά αγαπητέ κύριε Ηλία, διάβασα το άρθρο σας παράλληλα με αυτό του διδάκτορα Ιστορίας και καθηγητή στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης Στέφανου Καβαλλιεράκη, ο οποίος έγραψε ένα πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο για τον στρατηγό το οποίο δημοσιεύθηκε στο ένθετο 'Ιστορίες' που κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα 'Τα Νέα Σαββατοκύριακο' της 29ης Μαρτίου. Και διακρίνω ήδη την σύγκλιση. Και τι εννοώ λέγοντας κάτι τέτοιο; Εννοώ πως και οι δύο πολύ ορθά στέκεστε στην δεκαπεντάχρονη παραμονή του Κολοκοτρώνη στη Ζάκυνθο. Περίοδος που για τον ίδιο ήσαν γόνιμη, καθότι εξελίχθηκε σε στρατιωτικό επίπεδο, μελετώντας και αφομοιώνοντας τακτικές από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις που ήλεγχαν το νησί. 

        Αρχικά από την Ρωσία, εν συνεχεία από την Ναπολεόντεια Γαλλία στην οποία πέρασε ο έλεγχος του νησιού στα 1807, μετά την υπογραφή της συνθήκης του Τιλσίτ μεταξύ του Ναπολέοντα και του τσάρου Αλέξανδρου (ο Ναπολέων για άλλη μία φορά νίκησε τον αντίπαλο συνασπισμό), και τέλος, από την Μεγάλη Βρετανία. Και στις τάξεις του Αγγλικού στρατού εντάχθηκε ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης στα 1817, γεγονός που συνιστά τομή, καθότι έτσι μπόρεσε να εκπαιδευθεί και σε σύγχρονες τακτικές πολέμου, και σε θέματα οργάνωσης και διοίκησης του στρατεύματος (μόλις δύο χρόνια πριν, οι Άγγλοι είχαν νικήσει τους Γάλλους του Ναπολέοντα στη μάχη του Βατερλό).  Έτσι, παραμονές της Επανάστασης, ο άλλοτε αποσυνάγωγος κλέφτης, ήσαν πλέον έμπειρος και ικανός στρατιωτικός, έτοιμος να συμβάλλει στην επιτυχία του Αγώνα. Όπως και συνέβη.

         Στον Κολοκοτρώνη χρωστάμε την πολύ καλή μελέτη του Οθωμανικού στρατού και την ανίχνευση των αδυναμιών του, την εμπέδωση της πεποίθησης πως ένας οργανωμένος στρατός όπως ο Οθωμανικός μπορεί να νικηθεί από έναν επίσης οργανωμένο στρατό, την συστηματική δουλειά πάνω στην ψυχολογία των στρατιωτών, θυμίζοντας ως προς αυτό τον Γάλλο αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη που γνώριζε πως δίχως αξιόμαχο και με υψηλό ηθικό στράτευμα, δεν μπορείς να καταφέρεις και πολλά στα πεδία των μαχών.

          Το τόσο περιεκτικό άρθρο σας αγαπητέ κύριε Ηλία, διαβάζεται απνευστί, ειδικά από όλους όσοι αγαπούν την  ιστορία. Θερμά συγχαρητήρια!!

                                                                                            Σίμος Ανδρονίδης

 

 

                             2.ΤΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΕΙΣ

         «Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι• όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»• όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί»(Γιάννης Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»)

Το εγώ δεν είναι το εμείς.

Το εγώ είναι στο εμείς, δεν είναι το εμείς.

Ο κίνδυνος του εμείς είναι το εγώ.

Εχθρός του εμείς είναι το εγώ.

Όταν το εγώ δεν αφήνει χώρο για άλλο εγώ, δεν υπάρχει χώρος για το εμείς.

***

Παραφουσκωμένα τα εγώ, δε χωράνε στο εμείς.

Τα παραφουσκωμένα εγώ, δε χωράνε στο εμείς.

Τα παραφουσκωμένα εγώ, σε κανένα εμείς δε χωράνε.

Όταν τα εγώ παραφουσκώνουν, καταστρέφουν το εμείς.

Το εμείς είναι μικρό, για να χωρέσει παραφουσκωμένα εγώ.

Το νόημα της ζωής είναι η αγάπη. Να περιορίζεις το εγώ, για να χωράει στο εμείς.

Ανθρωπάκι είναι αυτός, που το παραφουσκωμένο του εγώ, δημιουργεί αδιαχώρητο στο εμείς.

Ένα παραφουσκωμένο εγώ δε χωράει στο εμείς, χωρίς να το καταστρέψει.

Το παραφουσκωμένο εγώ δε χωράει σε κανένα εμείς, χωρίς να το καταστρέψει ολοσχερώς.

Το παραφουσκωμένο εγώ δε χωράει στο εμείς, χωρίς να καταπιέσει τα άλλα εγώ.

Τα παραφουσκωμένα εγώ δε χωράνε στο εμείς και συγκρούονται μεταξύ τους σα μπάλες του μιπιλιάρδου.

Όταν το εγώ, από μόνο του είναι το εμείς, το καταστρέφει.

Όταν το εγώ από μόνο του καταλαμβάνει το εμείς, το καταστρέφει.

Το εγώ, όταν καταλαμβάνει το εμείς είναι ολέθριο, γιατί αυτό σημαίνει, πως έχει εκμηδενίσει όλα τα άλλα εγώ που συνθέτουν το εμείς.

Τα παραφουσκωμένα εγώ είναι ο θάνατος του εμείς.

Υποφέρει το εμείς, από τα παραφουσκωμένα εγώ.

Αρκεί ένα εγώ να είναι παραφουσκωμένο, για να υποφέρει το εμείς .

Αρκεί ένα εγώ να είναι παραφουσκωμένο, για να τινάξει στον αέρα το εμείς.

***

Το εμείς μας είναι καταπληγωμένο από τα εγώ μας.

Το εμείς σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα υποφέρει, γιατί το εγώ είναι πάντα φουσκωμένο, σε υψηλά για την ομάδα επίπεδα.

Η πρώτη αιτία σύγκρουσης μεταξύ των ανθρώπων είναι τα παραφουσκωμένα εγώ.

Η κλασική αιτία των συγκρούσεων είναι τα παραφουσκωμένα εγώ.

***

Το εγώ θα είναι στα μέτρα του εμείς ή το εμείς στα μέτρα του εγώ;

Όταν είναι στο σωστό τους μέγεθος τα εγώ, δεν συγκρούονται.

Για να χωρέσει το εγώ στο εμείς, πρέπει να το μικρύνουμε.

Πρέπει να συρρικνώσουμε το εγώ, για να χωρέσει στο εμείς.

Ξεφουσκώνουμε τα παραφουσκωμένα εγώ, για να χωρέσουν στο εμείς.

Το εγώ πρέπει να είναι μετρημένο στα μέτρα του εμείς, για να μην αποτελεί κίνδυνο για το εμείς.

Να φέρεις το εγώ σου στα μέτρα του εμείς, γιατί κινδυνεύει να το υποκαταστήσει. Είναι ολέθριο το εγώ να υποκαθιστά το εμείς.

Το σωστό μέγεθος του εγώ για να χωρέσει στο εμείς, το κανονίζουν οι κανόνες.

Το μέγεθος που πρέπει να έχει το εγώ, για να χωράει στο εμείς, το κανονίζουν οι κανόνες.

***

Όπως παραφουσκώνει το εγώ του ο άνθρωπος, σε λίγο ο πλανήτης θα σκάσει σα μπαλόνι.

Με τα εγώ που ανήκουνε στο ίδιο εμείς -της οικογένειας, της παρέας, της τάξης, του σχολείου, της κοινωνίας, κτλ.- έχουμε πρόβλημα, όχι με τα ξένα.

Το βάρος στο εμείς, να είναι όσο το δυνατόν

ελαφρότερο, για να επιβιώσει το εμείς.

Δυο παραφουσκωμένοι εγωισμοί αποκλείεται να χωρέσουν σε οποιοδήποτε περιβάλλον, όσο ευρύχωρο και να είναι αυτό. Και τέλος πάντων, ποιος από μας, δεν έχει παραφουσκωμένο εγωισμό;

***

Παραφουσκωμένη κοιλιά δεν πειράζει να έχουμε, παραφουσκωμένο εγώ όμως, πειράζει.

Θα σε σκάσω σα μπαλόνι, παραφουσκωμένο εγώ, άμα σε πιάσω.

 

 

        Πρέπει να συρρικνώσουμε το εγώ, για να χωρέσει στο εμείς. Αυτή η προσπάθεια ισοδυναμεί με την ιατρική προσπάθεια συρρίκνωσης καρκινικού όγκου.

         Τεχνολογικά, μια χαρά τα κατάφερε ο άνθρωπος να πετάξει νικώντας το βαρυτικό πεδίο της γης. Πνευματικά, δεν τα κατάφερε, να νικήσει αντιστοίχως, το βαρυτικό πεδίο του εγωισμού του και να πετάξει. Μένει αιωνίως προσκολλημένος στη γη, να περιστρέφεται στη δίνη του εγώ του, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.

     Περισσότερη ενέργεια εκλύεται από τη διάσπαση της πέτρινης καρδιάς ενός ατόμου, παρά από τη διάσπαση του ατόμου.

     Υπάρχει ένας τοίχος ανάμεσά μας που πρέπει να τον γκρεμίσουμε. Είναι χτισμένος με δομικά υλικά της πέτρινες καρδιές μας και αδιάρρηκτη συγκολλητική ύλη τον εγωισμό μας. Πίσω από αυτόν τον τοίχο εκατέρωθεν είμαστε όλοι νεκροί.

      Όση ανάπτυξη και πρόοδο χρειάστηκε η ανθρωπότης για να διασπάσει το άτομο, άλλη τόση ανάπτυξη και πρόοδο χρειάζεται ο άνθρωπος για να διασπάσει το ατομικό του εγώ.

      Όση δύναμη χρειάζεται ένας πύραυλος, για να ξεφύγει από το βαρυτικό πεδίο της γης και να φτάσει σε έναν γειτονικό πλανήτη, άλλη τόση δύναμη χρειάζεται και ένας άνθρωπος, για να ξεφύγει από το βαρυτικό πεδίο του εγώ του και να φτάσει σε ένα γειτονικό εγώ.

     Εύκολα νικιέται ο εγωισμός; Είναι πιο δυνατός και από το βαρυτικό πεδίο της γης.

     Θα χρειαστούν πολλά στρώματα ατμοσφαίρας να διαπεράσουμε μέχρι να πατήσουμε αληθινά στο έδαφος της ταπείνωσης.

      Άραγε, μπορώ να δω πάνω από τα τείχη του εγωισμού μου, αυτόν που είναι από πίσω; Να κάνω αυτήν την υπέρβαση;

                                                              Χρίστος Μπίντας

 

 

 

 

Χρήστος Μπίντας