ΙΔΕΟπολις

           Η συζήτηση-διάλογος στην Ολομέλεια της Βουλής για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης δεν ανέδειξε μόνον τις χρόνιες ατέλειες του κανονισμού της Βουλής,αλλά και τις μόνιμες τελευταία υποτιμητικές εικόνες ( για την δημοκρατία και τον διάλογο ) τόσο της αίθουσας της Βουλής ( άδεια έδρανα...) ,όσο και του ήθους ή της ρητορικής ανεπάρκειας κάποιων βουλευτών- ομιλητών.              Οι πολιτικές κραυγές,οι λέξεις πεζοδρομιακού χαρακτήρα και έλλειψη επιχειρημάτων συνθέτουν το σκηνικό της συζήτησης της Βουλή. Η επίκληση κάποιων αποσπασμάτων από τον Λυσία δεν ήταν αρκετή να σκιάσει την αναφορά στο συμπαθές τετράποδο του Λούκι Λουκ ,τον Ραντανπλάν . Ο κλάδος της βιολογίας, η  Ζ ω ο λ ο γ ί α, είχε κάποιους φανατικούς ζηλωτές. Φαίνεται πως στην Βουλή δεν ανθοφορούν ο "πολιτικός πολιτισμός" και οι κανόνες της "Πολιτικής Ορθότητας " .       Όλα τα παραπάνω μάς οδηγούν στην καταγραφή και ερμηνεία ( Ψυχολογική και κοινωνιολογική ) εκείνων των πα

            α . «Ανάγκη μεγάλων γνωμών και διανοιών ίσα και τα ρήματα τίκτει» (Αισχύλος – Για να κατορθώσει κανείς να αποδώσει μεγάλες έννοιες, έχει ανάγκη και από τις ανάλογες λέξεις).             β . «Οι λέξεις είναι καρφιά για να κρεμάμε πάνω τους ιδέες» (Χένρυ Γουάρντ Μπίτσερ)             γ. «Η εξουσία ασκείται σε μεγάλο βαθμό με τις ιδέες! Άρα με τη γλώσσα, με τις λέξεις» .             Οι λέξεις μας είναι τα σήματα της σκέψης . Αν υπερηφανεύεσαι για τη σκέψη σου, πρέπει να φροντίζεις και για την αισθητική των λέξεων. Γιατί «λάθος λέξη → λάθος σκέψη» . Όλα στη ζωή μας προσδιορίζονται από τον πλούτο και την αισθητική των λέξεων. Αυτές μας ομορφαίνουν και οι ίδιες μας εκθέτουν – σκιάζουν . Την ασχήμια όμως της σκέψης πώς να την κρύψεις; Η σιωπή δεν αποτελεί πάντα πανάκεια. Λέξεις και Σκέψη             Οι λέξεις , λοιπόν, μας αποκαλύπτουν τα μυστικά του σύμπαντος και μας εμπλουτίζουν με νέες γνώσεις. Ο

«Η φιλοσοφία είναι το μικροσκόπιο της σκέψης» (Ουγκώ)             Η έξοδος του ανθρώπου από το ζωικό βασίλειο και ο μετασχηματισμός του σε πνευματικό ον επιτεύχθηκε από τη στιγμή που άρχισε να κυριαρχεί πάνω στα ένστικτά του και να καθορίζει τη συμπεριφορά του με τη δύναμη της λογικής. “ Primum vivere deinde philosophari ”             Το δεύτερο μεγάλο άλμα προς το «βασίλειο» της λογικής έγινε, όταν ο «κοινωνικός» άνθρωπος αναγκάστηκε να επικοινωνεί, να συνεργάζεται και να εργάζεται. Όλα αυτά εμπλούτισαν τις εμπειρίες αλλά ταυτόχρονα διεύρυναν και τους ορίζοντες της σκέψης του. Το αποφασιστικότερο, όμως, βήμα προς την πνευματική του τελείωση έγινε, όταν μέσα στην ογανωμένη «πολιτική κοινωνία» εκπαιδεύτηκε στο «άρχειν» και στο «άρχεσθαι». «Εάν μη οι βασιλείς φιλοσοφήσωσιν ουκ έστιν των κακών παύλα» (Πλάτων)             Η δημιουργία λοιπόν του Homo pol i t i cus (άνθρωπος πολίτης) δεν θεμελίωσε μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα αλλά