ΙΔΕΟπολις

«Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα» (Νίτσε) Πολλοί άνθρωποι μέμφονται καθημερινά την οικονομική κρίση , την απρόσωπη κοινωνία, την ανάλγητη εξουσία , την έκπτωση των ηθικών αξιών, την απουσία νοήματος ζωής, την αδυναμία της θρησκείας να δώσει πειστικές απαντήσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα, την αδυναμία έκφρασης της δημιουργικότητας στο χώρο της εργασίας, το αγχογόνο περιβάλλον και όχι σπάνια την ίδια την ανθρώπινη φύση . Παντού βλέπουν αδιέξοδα , εμπόδια και αξεπέραστες δυσκολίες. Ζουν με το φόβο της αποτυχίας και βιώνουν κατά δραματικό τρόπο το αίσθημα του αποτυχημένου. Ακόμη και μια απλή ατυχία ή αποτυχία τη μεταφράζουν ως προοίμιο χειρότερων κακών. Την επιτυχία τη φοβούνται γιατί μέσα σε αυτή διαβλέπουν μια παγίδα. Όλα τα παραπάνω σκιαγραφούν ένα γνωστό τύπο ανθρώπου, τον απαισιόδοξο . Η απαισιοδοξία συνιστά μια « αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο κόσμος μας είναι ο χειρότερος δυνατός κόσμος και η αισιοδοξία δεν είναι πα

«Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες» ( Steven Covey ) Μία περιπλάνηση στο νοηματικό φορτίο της αόριστης αντωνυμίας ο «άλλος» θα μας αποκάλυπτε τις πολλές σημασίες τόσο στην απλή όσο και στην σύνθετη μορφή της, όπως: Αλλού, άλλοτε, αλλιώς, αλλιώτικος, άλλοθι, αλλότριος ή αλλόθροος, αλλοδαπός, αλλόθρησκος, αλλόφρων, αλλόδοξος .   Στον καθημερινό μας λόγο η έννοια «άλλος» σημασιολογικά παραπέμπει στην έννοια του «ξένου» και του «διαφορετικού» . Δεν είναι λίγες, όμως, και οι φορές που η χρήση του «άλλος» εμπεριέχει έναν υποτιμητικό ή απαξιωτικό χαρακτήρα και ιδιαίτερα για πρόσωπα ή λαούς και έθνη. Σε αυτήν την περίπτωση υπόρρητα δηλώνεται ο ρατσισμός – σε όλες του τις εκφάνσεις – του ομιλούντος υποκειμένου. Απέναντι στο «Εγώ και στο Εμείς» υψώνεται περιφρονητικά το «Οι άλλοι» . Αυτοί μπορεί να είναι οι Εβραίοι, οι Ρομά, οι Ασιάτες, οι Αφρικανοί… Από τη μία όχθη Εμείς οι «κανονικοί» και στην απέναντι όχθη οι «άλλοι», οι διαφορετικοί, δηλαδή οι κατώτεροι

Κυρίες & Κύριοι, 1. Η παρουσία σας στη σημερινή μας εκδήλωση με θέμα «Ο άνθρωπος: Πρόσωπο & Προσωπείο» αισθητοποιεί με τον πιο εναργή τρόπο τον προβληματισμό και την αγωνία σας για το μέλλον του ανθρώπου. Αυτός ο διχασμός του ανθρώπου και η απώλεια βασικών στοιχείων της ταυτότητάς του πλέκει τον ιστό της αλλοτρίωσης . Το ριζικό της σύστημα είναι πολύπλοκο και γι’ αυτό κρίνεται αναγκαία η ανίχνευσή του. 2. Η πρωτογενής αιτία ανευρίσκεται στην ίδια την κοινωνία . Απρόσωπη και συγκεντρωτική όπως είναι από την φύση της πιέζει το άτομο μέσα από τους αφανείς και θεσμοθετημένους μηχανισμούς της και το υποχρεώνει σε μία ακούσια συμμόρφωση και συναίνεση. Το άτομο ετεροκατευθύνεται και αισθάνεται υπεξούσιο και χειραγωγούμενο. Χάνει την ελευθερία του και αντιμετωπίζει τους άλλους ως κάτι ξένο.     3. Στον κύκλο των αιτιών της αλλοτρίωσης ανιχνεύονται και οι σύγχρονες συνθήκες εργασίας . Το άτομο, δηλαδή, στο χώρο και χρόνο εργασίας νιώθει αποκομμένο από το προϊόν της εργ