ΙΔΕΟπολις

«Τόσα φαρμάκια, τόση συμφορά κι εμένα ο νους να γυρίσει θέλει πίσω στα παλιά!». ( Διδώ   Σωτηρίου, «Ματωμένα χώματα»)   Με το τέλος του χρόνου πληθαίνουν οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή(☆). Οι τοπικοί σύλλογοι Μικρασιατών και Ποντίων διοργανώνουν ομιλίες και εκθέσεις ως ένα οφειλόμενο «μνημόσυνο» στα θύματα της τραγικής επετείου αλλά και ως μία «ηθική δικαίωση» για τους απογόνους των θυμάτων. Οι απόγονοι των θυμάτων και των προσφύγων αλλά και σύμπας ο ελληνικός λαός επιστρέφει νοερά και ανακαλεί στην μνήμη του τις σκηνές από την προκυμαία του ξεριζωμού, των σφαγών και του θανάτου. Σκηνές που ματώνουν την εθνική μας μνήμη, καταυγάζουν τις ευθύνες και τις ενοχές μας, σκιαγραφούν το μέγεθος της εθνικής καταστροφής και εκθέτουν με τον πιο έντονο τρόπο την ανιστόρητη θεωρία περί «συνωστισμού» των ηττημένων που αναζητούσαν τρόπο διαφυγής και σωτηρίας.   Παρακολουθώντας όλες αυτές τις εκδηλώσ

«Σεβάσου τους ηλικιωμένους, όταν είσαι νέος. Βοήθησε τους αδύναμους, όταν είσαι δυνατός. Ομολόγησε τα λάθη σου, όταν είσαι λάθος. Γιατί κάποια μέρα θα είσαι κι εσύ ηλικιωμένος, αδύναμος και λάθος»   Αφότου η 1 η Οκτωβρίου κάθε έτους καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα της Τρίτης Ηλικίας , οι ηλικιωμένοι βρίσκονται – έστω και για μια μέρα – στο προσκήνιο. Ακούγονται λόγια συμπάθειας και σεβασμού σε όσους ο χρόνος βαραίνει τους ώμους τους. Δεν λείπουν, βέβαια, και οι υπερβολές όσον αφορά το θαυμασμό προς τους ξωμάχους της ζωής, άσχετα αν αυτοί το μόνο που πέτυχαν στη ζωή τους ήταν απλά να επιβιώσουν , χωρίς να πετύχουν κάτι ξεχωριστό ή να αφήσουν κάτι δημιουργικό ως παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές. Τότε αυτόματα έρχεται στην επιφάνεια το φιλοσοφικό ερώτημα, αν ο σεβασμός και ο θαυμασμός είναι κάτι που οφείλουμε σε κάποια πρόσωπα (γονείς, δάσκαλοι…), θεσμούς (στρατός…) ή σύμβολα (σημαία...) ή αν κερδίζεται και υποβάλλεται από τα αντικείμενα του σεβασμού και του θαυμασμού