ΙΔΕΟπολις

«Παιδεία:  Τροφός   της   Δ ημοκρατίας»             «Παιδεία… σημαίνει αντιλαμβάνομαι τον κόσμο που με περιβάλλει, όχι σαν ένα τετελεσμένο, αναγκαίο και χωρίς διέξοδο κόσμο, αλλά σαν μια κατάσταση που περιορίζει και καταπιέζει τον άνθρωπο και που μπορώ να αλλάξω».   (Γκαρωντύ)    Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών (συζητήσεις στο κοινοβούλιο, μετακινήσεις – μεταγραφές βουλευτών, χαμηλό επίπεδο επιχειρημάτων, αποστεωμένο λεξιλόγιο…) και οι επικείμενες εκλογές (Ευρωεκλογές, Εθνικές και αυτοδιοικητικές) έφεραν στην επιφάνεια το θέμα της σχέσης της Πολιτικής με την Ηθική αλλά περισσότερο ανέδειξαν το ρόλο της Παιδείας ως τροφού της Δημοκρατίας . Κι αυτό γιατί η Παιδεία και η Δημοκρατία βαδίζουν παράλληλα κι αλληλοτροφοδοτούνται.    Επειδή η σχέση Παιδείας και Δημοκρατίας είναι σχέση συναρτησιακή και όχι αιτιοκρατική , καθίσταται αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός της στάσης, τόσο της κοινωνίας όσο κι εκείνων που διαμορ

       «Οι πράξεις είναι ορθές στο βαθμό που τείνουν να μεγιστοποιούν την ευτυχία και εσφαλμένες στο βαθμό που τείνουν να προκαλούν ό,τι αντίκειται σε αυτή » . (Τζων Στιούαρτ Μιλ).        Απώτατος στόχος του ανθρώπου – και σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητος – είναι η Ευτυχία. Ως  ευτυχία ορίζεται ένα αίσθημα  εσωτερικής πληρότητας . Μία πληρότητα που απορρέει από μια κατάσταση εσωτερικής  ισορροπίας . Είναι, δηλαδή, το αίσθημα της  ψυχικής ευφορίας  που βιώνει το άτομο στο βαθμό που ικανοποιεί κάποιες βασικές του  επιθυμίες  και πραγματώνει τους στόχους του. Από ψυχολογικής πλευράς (Φρόϋντ) αισθητοποιεί την ικανότητα του ατόμου να  εναρμονίζει  τις πιέσεις του  ασυνείδητου  με τις δεσμεύσεις της  συνείδησης  (Υπερεγώ) και του κοινωνικού περιβάλλοντος.       Βέβαια η ευτυχία ως αίσθημα  «περισσότερο βιώνεται και λιγότερο ορίζεται» . Γι’ αυτό δεν είναι μία μόνιμη κατάσταση αλλά ένα αίσθημα εφήμερο. Όσο κι αν η ευτυχία συνιστά μία  υποκειμενική εμπειρία , δεν παύει να διαμορφώνεται κι από

« Το κόκκινο πανί μου – το πιο κόκκινο – ήταν και είναι ακόμη η ευκολία»   (Ελύτης)   Από τον πρωτόγονο άνθρωπο μέχρι το σύγχρονο η  ευκολία  ήταν το ζητούμενο. Ο πολιτισμός χτίστηκε πάνω σε αυτό το ζητούμενο. Από τον άνθρωπο κυνηγό –  τροφοσυλλέκτη  μέχρι το σύγχρονο  Human  –  robot  (ο άνθρωπος της τεχνητής νοημοσύνης ) ό,τι ανακαλύφτηκε ή κατασκευάστηκε αποσκοπούσε στην ευκολία – διευκόλυνση της ζωής του. Αρχικά η ευκολία ως ζητούμενο στόχευε στη βελτίωση των όρων  υλικής διαβίωσης , που όχι σπάνια εξασφάλιζαν και την ίδια την επιβίωσή του. Από τα πρωτόγονα όπλα και εργαλεία μέχρι τους σημερινούς Η/Υ και ρομπότ εμφανής είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να διευκολύνει την  επιβίωσή  του και τον τρόπο με τον οποίο επεμβαίνει στη φύση.   Αυτή η αναζήτηση της ευκολίας που – ως ένα βαθμό είναι  φυσιολογική και καθόρισε όχι μόνο την καθημερινότητα του ανθρώπου αλλά και τον  πολιτισμό  του – προβλήθηκε ως τεχνικό επίτευγμα, ως πνευματικό παράγωγο αλλά και ως  ιδεολογία  που δι