ΙΔΕΟπολις

“Βλέπουμε τους αετούς να πετούν ψηλά μόνοι τους, ενώ τα πρόβατα μαζεύονται σε κοπάδι” ( Philip Sindey ).  Και να που ένα βιντεάκι ("Το κομμάτι που λείπει συναντά το Μεγάλο Ο") - από τα πολλά που υπάρχουν στο internet - στάθηκε η αφορμή για κάποιες σκέψεις σχετικά με τον αγώνα και αγωνία του ανθρώπου και ιδιαίτερα του εφήβου να αποκτήσει ταυτότητα. (Δείτε το σχετικό video στο τέλος του κειμένου). Μία ταυτότητα που θα συνθέτει και θα αντανακλά τόσο τα εγγενή γνωρίσματα του Εγώ του, όσο και τις επιταγές του κοινωνικού περιβάλλοντος . Οι επιδράσεις και οι πιέσεις από το εξωγενές περιβάλλον είναι πολλές και έντονες και η αποτελεσματικότητά τους είναι συνάρτηση και της προσαρμοστικότητας ή της αφομοιωτικής ικανότητας του νέου. Όλοι και κατεξοχήν οι νέοι αναζητούν εναγωνίως και επίμονα το “άλλο μισό” τους ή τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι που θα τους κάνει να νιώσουν ολοκληρωμένοι. Αυτή η αναζήτηση πιστοποιεί το

“Ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες / πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη” (Τίτος Πατρίκιος).          Η πρόσφατη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής (τις περισσότερες ώρες σε άδεια έδρανα) με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης ανέδειξε στο έπακρον τόσο την “αναποτελεσματικότητα” του κοινοβουλευτικού διαλόγου όσο και την “απουσία ήθους” κάποιων ομιλητών-βουλευτών.                                                                  Τα νοσήματα του Κοινοβουλευτικού Διαλόγου                Η αναποτελεσματικότητα του διαλόγου κατέστη εμφανής στο βαθμό που μετά από τρεις ημέρες συζήτησης δεν δόθηκε από κανέναν απάντηση στο βασικό ζητούμενο της πρότασης δυσπιστίας. Τελικά έγιναν (γίνονται) παρακολουθήσεις και ποιοι ήταν τα “θύματα ” της παρακολούθησης; Στο βαθμό που δεν δόθηκαν πειστικές απαντήσεις, εύκολα κάθε καλόβουλος πολίτης θα μπορούσε να διερωτηθεί: Προς τι όλο αυτό το θέα

               ☆Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας “Το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα” (Ηρόδοτος, Ουρανία 144,υπάρχει και το ελληνικό έθνος από το ίδιο αίμα και με την ίδια γλώσσα με εμάς, με το οποίο έχουμε κοινά ιερά των θεών και κοινές θυσίες και ήθη κοινά).       Με την παραπάνω θέση τους οι Αθηναίοι-δια της γραφής του Ηροδότου -προσδιορίζουν με σαφήνεια τις βασικές συντεταγμένες της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης των Ελλήνων. Δεσπόζουσα θέση σε αυτήν κατέχει η γλώσσα, το “ομόγλωσσον” .         “ E σμέν Έλληνες το γένος ,ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί”.           Στα βυζαντινά χρόνια ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων υπερασπιζόταν με πάθος την Ελληνικότητα του Βυζαντίου-βυζαντινών επισημαίνοντας το δομικό στοιχείο της Ελληνικότητας την φωνή-Γλώσσα . Αντίθετα ο Πατριάρχης Γεννάδιος αντέτεινε το “Έλλην ων την φωνήν, ουκ αν ποτέ φαίη