ΙΔΕΟπολις

Κ Ε Ι Μ Ε Ν Ο   I Ο φανατικός 1.   «…Ο φανατικός είναι συνεχώς ανέτοιμος και αβέβαιος. Από προσωπικές του πηγές – από το αρνημένο του Εγώ δεν μπορεί να αντλήσει καμιά αυτοκυριαρχία, αλλά τη βρίσκει μόνο με το να πιάνεται από οποιοδήποτε εξωτερικό στήριγμα . Αυτό το παθιασμένο πιάσιμο είναι η ουσία της τυφλής του αφοσίωσης και θρησκευτικότητας, που γι’ αυτόν είναι η πηγή όλης της αρετής και της δύναμης. Αν και η ειλικρινής του αφοσίωση είναι μια αυτοσυσπείρωση για χάρη της ζωής του, ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του σαν φορέα και υπερασπιστή της ιερής υπόθεσης πάνω στην οποία στηρίζεται. Είναι πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για ν’ αποδείξει ότι ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος του. Θυσιάζει τη ζωή του, για ν’ αποδείξει την αξία του.   2.   Δε χρειάζεται να τονιστεί ιδιαίτερα πως ο φανατικός πιστεύει ότι η ιερή του υπόθεση, που του προσφέρει το στήριγμα, είναι ακλόνητη και αιώνια – ένας βράχος που αντιστέκεται στο χρόνο. Το αίσθημα της ασφάλειάς του προέρχεται όμως από το πάθος της

ΚΕΙΜΕΝΟ  Α΄ Αλληλεγγύη και Κοινοτισμός 1.   Βέβαια πέρα από την κοινωνική αλληλεγγύη στα τρία παραπάνω επίπεδα (οικονομικό, κοινωνικό, ψυχο-συναισθηματικό) υπάρχει και η ηθική παράμετρος που μας διαφοροποιεί από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο και καταδεικνύει την ποιότητα του πολιτισμού μας. Η έκφραση της κοινωνικής αλληλεγγύης αποκαλύπτει το ηθικό υπόβαθρο τόσο του ατόμου όσο και των σύγχρονων κοινωνιών. 2.   Αντίθετα, μια κοινωνία που αδιαφορεί και προσπερνά τη φτώχεια και τη δυστυχία των άλλων είναι μια κοινωνία ανάπηρη , μια μη-κοινωνία . Γιατί η κοινωνία προϋποθέτει και συνεπάγεται την κοινότητα και το κοινό . Ο κοινοτισμός , ως ιδέα, κίνημα και πολιτική επιλογή εξανθρωπίζει το άτομο και το μετατρέπει σε «πρόσωπο» . Κι αυτό γιατί ο κοινοτισμός δίνει έμφαση στις διανθρώπινες σχέσεις και στον ψυχικό σύνδεσμο των ανθρώπων που ζουν στην κοινότητα. 3.   Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, συγκλίνουν και αλληλο-νοηματοδοτούνται η κοινωνική αλληλεγγύη και ο κοινοτισμός. Οι ηθικές