ΙΔΕΟπολις

            «Δια μεν γαρ τους των ιδίων επιμελουμένους ουδέν αι πόλεις μείζους καθίστανται, δια δε τους των κοινών μεγάλαι γίγνονται» (Ανδοκίδης).             Θα ήταν παρήγορο το γεγονός αν το πλήθος των υποψηφίων στις τελευταίες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές - τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλήνιο επίπεδο - γνώριζε ή συμφωνούσε με την άποψη του Ανδοκίδη (Αθηναίος ρήτορας, πολιτικός και λογογράφος). Το μεγάλο πλήθος των υποψηφίων με παρακίνησε να ερμηνεύσω τα αίτια αυτής της προθυμίας ή επιθυμίας για συμμετοχή στη διαχείριση των κοινών.             Επειδή το θέμα δεν ανήκει μόνο στην αρμοδιότητα των πολιτικών αναλυτών αλλά χρειάζεται και την αρωγή των ψυχολόγων , υποχρεώθηκα να ανατρέξω στον αγαπημένο μου φάκελο «εκλεκτά κείμενα» για να ερμηνεύσω την επιθυμία των ανθρώπων για την εξουσία . Στο φάκελο αυτό βρέθηκε ένα κείμενο (Βήμα 2-2-1992) του Τσέχου προέδρου, Βάτσλαβ Χάβελ με τίτλο «ο πειρασμός της εξουσίας».             Πρόκειται για ένα κεί

            Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι από τη φύση της πολυδιάστατη. Εκείνο, όμως, που την ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα δημιουργήματα της φύσης είναι η Λογική και η ελεύθερη Βούληση . Τα ποιοτικά και μοναδικά αυτά χαρακτηριστικά του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου αποτέλεσαν – ούν την αναγκαία προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του ανθρώπινου όντος αλλά και του πολιτισμού. Τα παραπάνω στοιχεία (Λογική και Ελεύθερη Βούληση) εξασφαλίζονται και ανθοφορούν μόνο σε εκείνο το πολίτευμα που αναδεικνύει τον άνθρωπο σε υπέρτατη αξία – αυταξία, δηλαδή τη δ η μ ο κ ρ α τ ί α .             Κι αυτό συμβαίνει γιατί η δημοκρατία ευδοκιμεί αλλά και τροφοδοτεί τη διαφωνία και την ανεκτικότητα που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της σκέψης και της ελευθερίας σε όλες τις εκφράσεις της.             Αρχικά η διαφωνία λειτουργεί ως τροφοδοτικός μηχανισμός της ανθρώπινης σκέψης. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος εμπλουτίζεται πνευματικά μόνο από την προβολή της αντίθετης άποψης. Η συμφωνία τυφλώνει το

                «Οι εξισώσεις είναι περισσότερο ενδιαφέρουσες για μένα. Η πολιτική είναι για το παρόν, ενώ οι εξισώσεις είναι για την αιωνιότητα» (Αϊνστάιν).             Η παραπάνω διαπίστωση του Αϊνστάιν συνιστά το πιο δυνατό επιχείρημα όλων εκείνων που καθημερινά απαξιώνουν την πολιτική και μέμφονται τους πολιτικούς για την εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Οι αιτιάσεις για την πολιτική και τους φορείς της έχουν κάποια βάση (αιτιολογία), αλλά όχι και δικαιολογία. Κι αυτό γιατί η πολιτική είναι συνυφασμένη με τη φύση του ανθρώπου και ανευρίσκεται και στις τρεις διαστάσεις του χρόνου (Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον). Άνθρωπος …. πολιτικόν ζώον             Από την εμβληματική φράση του Αριστοτέλη «ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον» έως την επισήμανση του Τόμας Μαν «Στις μέρες μας ο προορισμός του ανθρώπου εκφράζει το νόημά του με πολιτικούς όρους» η πολιτική επιστήμη διερευνά την αρχή της Πολιτικής αλλά και το βαθύτερο περιεχόμενό της. Γιατί η πολιτική εξακολουθεί από παλιά (νο

                      “Από την αρχαία ελληνική αγορά ως τα πανεπιστήμια και τις πλατείες, η δημοκρατία ευδοκιμεί στους ανοιχτούς χώρους. Σε χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να έρθουν σε αντιπαράθεση και σε συμβιβασμό. Αυτό ίσχυε ανέκαθεν και ισχύει και σήμερα. Μόνο οι χώροι έχουν αλλάξει. Εκεί που παλιότερα συναντιόμασταν ανάμεσα σε τοίχους, σήμερα έχουμε μεταφερθεί πίσω από τις οθόνες μας” (Μαργκρέιτε Βέστεϊγιερ, Εκτελεστική Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).                 Η ανακοίνωση από τον Πρωθυπουργό για τη θεσμοθέτηση της Επιστολικής Ψήφου στις Ευρωεκλογές σε άλλους προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού και σε άλλους - στους συνήθως καχύποπτους – πυροδότησε πλήθος προβληματισμών που φθάνουν μέχρι τον σκεπτικισμό για τη χρησιμότητά της.               Άλλοι μιλούν για μία κατάκτηση και για ένα βάθεμα της Δημοκρατίας μας και κάποιοι άλλοι μιλούν για μία “δημοκρατία του πληκτρολογίου ”,