ΙΔΕΟπολις

Καταραμένοι να είσθε Αχαιοί να σφάζεσθε μεταξύ σας. Η έχθρα ανάμεσά σας να είναι παντοτινός σύντροφος. Να χύνετε το αίμα σας σε αδελφοκτόνους πολέμους. Η διχόνοια να φωλιάζει πάντα στις φλέβες σας. Μονιασμένους ποτέ να μην σάς βλέπει ο ήλιος. Να έχετε την μοίρα του Σίσυφου. Να μοχθείτε να ανεβείτε στην κορυφή και μόλις ανεβείτε να γκρεμίζεσθε πάλι. Να μοχθείτε ξανά και ξανά και πάντα να είναι άπιαστο το όνειρό σας. Μέχρι την συντέλεια του κόσμου μέχρι τον αιώνα τον άπαντα» Όσοι πιστεύουν στις κατάρες αποδίδουν την κακοδαιμονία των Ελλήνων στην κατάρα της Εκάβης . Η γυναίκα του Πριάμου, του Έκτορα, πολλών παιδιών της και του εγγονού της, του Αστυάνακτα απευθύνει με οργή την παραπάνω κατάρα στους Έλληνες. Η κατάρα – η αρά για τους αρχαίους – ήταν μία συνήθης έκφραση επιθυμίας να πάθει κάποιος κάτι κακό . Πολλές φορές η κατάρα συνοδευόταν από την επίκληση κάποιας θεότητας. Σύμφωνα με την θρησκεία μας η «πεπτωκυία φύσις» του ανθρώπου και η

                           «Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας» (Ελύτης)           Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση πως η ιστορία του ανθρώπου είναι ταυτισμένη με την εξέλιξη της γλώσσας του. Αυτή ως κώδικας σημείων δε βοηθά μόνο τον άνθρωπο να σκέπτεται αλλά και να εκφράζει με σαφήνεια τις ταλαντώσεις του νου, τα κύματα της ψυχής αλλά και τις βαθύτερες επιθυμίες του.             Ο λόγος , λοιπόν, είτε προφορικός είτε γραπτός μαρτυρά και την πνευματική πορεία του ανθρώπου στο μονοπάτι της ιστορίας.           Ιστορικά, ο προφορικός λόγος προηγήθηκε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αξιολογικά υπερτερεί του γραπτού. Με τον προφορικό λόγο ο άνθρωπος σάρκωσε την αγωνία του, τις ανησυχίες του, το φόβο του,την πίστη του, τις χαρές του, τις πνευματικές αναζητήσεις και γενικότερα έδωσε μορφή στα συναισθήματά του.           Μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του προφορικού λόγου στάθηκε η Ποίηση . Απροσχεδίαστα αλλά όχι άτεχνα ο πρωτόγονος αλλά και ο άνθρωπος των «κοινωνιών»