ΙΔΕΟπολις

                         "Πόλις άνδρα διδάσκει" (Σιμωνίδης ο Κείος) “Χρόνος οξύς οδόντας. Και πάντα σμύχει και βιαιότητα ” . (Ο χρόνος έχει κοφτερά δόντια. Και τα συνθλίβει όλα με βία, Σιμωνίδης ο Κείος) .              Κι ενώ η Ελλάδα βιώνει τα παρεπόμενα της ακατανόητης σύγκρουσης των δύο τρένων, πολλοί είναι αυτοί που καταφεύγουν στην έκφραση λόγων παρηγορητικών προς τους συγγενείς των θυμάτων. Δίπλα στην θλίψη , τον θυμό και   την οργή επωάζονται και οι προβληματισμοί για την επόμενη μέρα.               Κι αυτό γιατί ο Χρόνος , έστω και με την βιαιότητά του, θα απαλύνει ίσως τον πόνο των συγγενών των νεκρών. Εκείνο, όμως, που ανησυχεί τους Έλληνες είναι η ανικανότητα του κράτους να αποτρέψει παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτό.         Ανεξάρτητα από τις ατομικές ευθύνες ή το ανθρώπινο λάθος οι πολίτες μέμφονται την αβελτηρία, τις παραλείψεις και την

      “Οι μικρές λύπες   είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι σιωπηλή” (Σενέκας).          Η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη βύθισε την Ελλάδα στο πένθος. Οι θάνατοι 57 συμπολιτών μας- οι περισσότεροι νέοι -δεν είναι απλά 57 ατομικοί θάνατοι , αλλά έγιναν η αιτία για ισάριθμες οικογενειακές τραγωδίες που με την σειρά τους επέφεραν ένα κοινωνικό δράμα με εθνικές διαστάσεις. Πολλοί μιλούν για ένα εθνικό τραύμα που θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να επουλωθεί .              Η θλίψη, η οργή και η αγανάκτηση τόσο των οικείων των θυμάτων όσο και των πολιτών της χώρας μας εστιάζουν στο μεγάλο «Γιατί». Πώς μπορεί το πιο ασφαλές κατά τεκμήριο παγκοσμίως μεταφορικό μέσο να προκάλεσε τόσους θανάτους; T α ερωτήματα είναι πολλά και ζητούν γρήγορες και πειστικές απαντήσεις όχι από σεβασμό μόνον προς τα θύματα, αλλά και για την “ οριστική αποφυγή” τέτοιου μεγέθους δυστυχημάτων.                                                   

   «Ο κόσμος όπου αισθάνομαι πιο άνετα, είναι ο Ελληνικός μύθος» (Αλμπέρ Καμύ).         Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση πως τα οδυνηρά παθήματα και οι μεγάλες δυστυχίες και καταστροφές οδηγούν τους ανθρώπους στην αναζήτηση εκείνων των μύθων που ερμηνεύουν το “κακό ” και διδάσκουν περί του “πρακτέου”.             Ο Μύθος στην κλασική εποχή παρέπεμπε στον Λόγο , στην Ομιλία και αργότερα στην Διήγηση. Βασικό στοιχείο του η Φαντασία, η Αλληγορία και ο Συμβολισμός. Οι Μύθοι ιστορικά άλλοτε λειτούργησαν απελευθερωτικά κι άλλοτε ως μηχανισμός υποδούλωσης της ανθρώπινης σκέψης. Εμείς στο παρόν κείμενο κρατάμε τον απελευθερωτικό του ρόλο και τον χρησιμοποιούμε ως κωδικό για την ερμηνεία κάποιων σημερινών γεγονότων .                                     Οι λανθάνουσες αλήθειες των Μύθων            Για τους απαιτητικούς και τους επίμονους οι παραδοσιακοί Αισώπειοι Μύθοι και όχι μόνον (λαϊκοί μύθοι…) αποτελούν πηγή σοφίας κα