Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2019

Ο χρόνος στην καθημερινότητά μας…

Εικόνα
Α ρε χρόνε αλήτη πού ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς…             Το τέλος κάθε χρόνου δεν μας «υποχρεώνει» μόνο σε έναν αναγκαίο απολογισμό των «πεπραγμένων» αλλά αναδεικνύει και την αμηχανία μας απέναντί του. Άλλοι μελαγχολούν για το πέρασμά του κι άλλοι επιθυμούν την επίσπευση του τέλους του. Αυτή η αμφιθυμία των ανθρώπων απέναντι στο χρόνο δεν φανερώνει μόνο το «απροσδιόριστο» της ουσίας του αλλά και την «πνευματική απορία» τους για το αν ο χρόνος και το πέρασμά του συνιστά κάτι θετικό ή αρνητικό για τη ζωή τους. Σκέψεις, διαθέσεις… και χαρακτηρισμοί για το χρόνο.             Η Λίνα Νικολακοπούλου συμπεραίνει και καταλήγει στον χαρακτηρισμό «αλήτη» γιατί διαλύει ανθρώπους και αγάπες. Ο καταστροφικός ρόλος του χρόνου αποτυπώθηκε εναργέστερα με τη λέξη « ολετήρ » που κινείται στα όρια του ουσιαστικού και του επιθέτου. Στο τραγούδι «ο ταξιδιώτης» ο ποιητής Γκάτσος εγκαλεί το χρόνο για την προδοτική του λειτουργία:

«Επαρήλθεν…… και ο χρόνος: Μία ιστορία χρόνου»

Εικόνα
α. «Νόημα ή μέτρον του χρόνου, ουχ υπόστασιν» (Ο χρόνος είναι επινόηση ή τρόπος μέτρησης και δεν υπάρχει κανονικά. Αντιφών ο Ραμνούσιος, Αρχαίος Αθηναίος πολιτικός).           Β. «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μία ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες» (Αϊνστάιν). Μία συνάντηση ηλικιωμένων             Καλοκαίρι και διακοπές σε ένα από τα πολλά ελληνικά νησιά. Μία παρέα ηλικιωμένων συζητά για τα περασμένα και σχεδιάζει τις καθημερινές συναντήσεις στην παραλία. Ήταν όλοι γνωστοί και κάθε χρόνο - μία παλιά συνήθεια - είχαν υποσχεθεί να βρίσκονται όλοι εκεί: Στο ίδιο νησί (τόπος καταγωγής), στην ίδια παραλία . Κανείς δεν έλειπε. Άφηναν τις έγνοιες στην Αθήνα (τόπος μόνιμης διαμονής) και προσπαθούσαν μέσα από την παρέα και τις ατελείωτες συζητήσεις να απαλλαγούν από το βάρος του χρόνου , που εμφανώς πια άρχισε να αφήνει το στίγμα του.             Στη φετινή, όμως, συνάντηση έλειπε ο πέμπτος της παρέας. Κάποιος από τους υπόλοιπους σχολίασε αυτήν την

«ΧΡΟΝΟΣ ΟΛΕΤΗΡ»

Εικόνα
«Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος/ δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή, που είναι μικρή».                 Οι παραπάνω στίχοι του γνωστού τραγουδιού αποτυπώνουν με ενάργεια το άγχος του ανθρώπου απέναντι στη βέβαιη προοπτική πως ο χρόνος που απομένει να ζήσουμε είναι μικρότερος από αυτόν που ζήσαμε.             Το άγχος και η αγωνία επιτείνεται κάθε φορά που συνειδητοποιούμε πως η πρωτογενής αιτία της γήρανσής μας είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η επιστήμη δεν μπόρεσε ακόμη να ορίσει με βεβαιότητα τη φύση και το περιεχόμενό του. Ο χρόνος ως έννοια και περιεχόμενο γεννά προβληματισμό στους ειδικούς και ερωτήματα στους απλούς ανθρώπους. Η φύση του χρόνου             Όσο κι αν ο Αϊνστάιν προσπάθησε να τον ορίσει με τη θεωρία της «σχετικότητας» , αυτός – ο χρόνος – βρίσκει τρόπους να ξεγλιστρά, γιατί θέλει να είναι ο πρωταγωνιστής σε όλε