ΙΔΕΟπολις

Στον καθημερινό μας λόγο κυριαρχούν φράσεις που παραπέμπουν στην λειτουργία των σημείων στίξης, όπως: Έκλεισε κι αυτή η παρένθεση, Βάλε τελεία σ’ αυτό το λάθος σου και προχώρα, Η ζωή κάποιων κινείται πάνω στους διαδρόμους των ερωτηματικών, ενώ κάποιων άλλων των θαυμαστικών . Η μεταφορική τους χρήση εμπλουτίζει την επικοινωνία μας και προσδίδει στον λόγο μας αισθητική . Έτσι τόσο ο πομπός όσο και ο δέκτης του λεκτικού μηνύματος εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα υπόρρητα σημαινόμενα των σημείων στίξης. Ανάλογος εμπλουτισμός παρατηρείται και στην χρήση των διαφόρων γραμμάτων του αλφαβήτου μας. Κάποια γράμματα – για ανεξήγητους λόγους τα περισσότερα – ενσωματώθηκαν στο λεκτικό μας σύστημα και εμπλουτίζουν το ύφος της επικοινωνίας μας. Η θέση των γραμμάτων στο αλφάβητο προσδιορίζει και την σημασία με την οποία τα χρησιμοποιούμε. Τέτοιες φράσεις είναι: Για μένα τα μαθηματικά είναι το Α και το Ω της επιστήμης, Τα εξομολογήθηκε όλα στο πι και φι, Τα είπε όλα με το νι και με το σίγμα… Τ

Στο διαδίκτυο σήμερα «Ημέρα του Πατέρα» κυριαρχούν φωτογραφίες, ποιήματα και άλλα δοξαστικά για τον «πατέρα» . Ωστόσο, η ειδησεογραφία είναι πλημμυρισμένη από εγκλήματα πατροκτονίας . Μπροστά σε αυτό το αντιφατικό πεδίο ή η υποκρισία περισσεύει στην δήθεν λατρεία προς τον πατέρα μας ή  επικυρώνεται η αποδοχή της συγκατοίκησης της απόλυτης αγάπης – λατρείας προς τον πατέρα με το μίσος προς αυτόν. Η ιστορία, η λογοτεχνία, το θέατρο, η θρησκεία, η κοινωνιολογία και η ψυχολογία αφιέρωσαν σημαντικό κομμάτι στην έννοια του πατέρα και ό,τι ιστορικά αυτός συμβολίζει.   Εν τω μεταξύ το καθημερινό μας λεξιλόγιο γέμει αναφορών προς τον πατέρα τόσο σε κυριολεκτικό όσο και σε μεταφορικό επίπεδο, όπως : χθες έγινα πατέρας, η γη των πατέρων μας, οι πατέρες της εκκλησίας, τα πατερικά κείμενα – διδασκαλία, ο Ηρόδοτος θεωρείται πατέρας της ιστορίας, οι πατέρες του έθνους, ο πατερούλης του έθνους … Ακόμη και η «πατερίτσα» έλκει την καταγωγή της από το αρχαϊκό πατήρ . Ο πάτερ φαμίλιας Ο p

«Τα πιο ζεστά καζάνια στην κόλαση είναι προορισμένα για εκείνους που τον καιρό της μεγάλης δοκιμασίας του έθνους κράτησαν ουδετερότητα» (Δάντης) Η ουδετερότητα ως στάση ζωής ή ως θέση απέναντι στα τραγικά δεδομένα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα (παλιότερα αλλά και σήμερα) για άλλους συνιστά μια «φρόνιμη» επιλογή και για άλλους εμπεριέχει πολλά στοιχεία «ανηθικότητας» . Ως έννοια και ως βιοθεωρία εμπλούτισε τον καθημερινό μας λόγο με φράσεις και αφορισμούς του τύπου: «Ο επιτήδειος ουδέτερος» που συνήθως συνοδεύεται από το «Χρήσιμος ηλίθιος» . Οι παραπάνω φράσεις που αντανακλούν δύο αντίθετους τύπους ανθρώπων ή κοσμοθεωρίες ή εθνικές – διπλωματικές επιλογές παραπέμπουν σε πολιτικούς ηγέτες ή χώρες που ιστορικά έχουν ταυτιστεί με το περιεχόμενο αυτών των φράσεων. Συνειρμικά και για λόγους ιστορικούς οι φράσεις αυτές και η έννοια της «ουδετερότητας» ταυτίζονται με την Ελβετία , την Σουηδία , την Φινλανδία και την Αυστρ