ΙΔΕΟπολις

«Σε περιόδους κρίσης το κράτος αξίζει να πληρώνει τους εργάτες απλώς για να κάνουν τρύπες στο έδαφος κι άλλους να τις σκεπάζουν… Αυτό θα έκανε καλό στην οικονομία» (Κέϋνς) Οι Ιερεμιάδες της οικονομικής καταστροφής και οι Κασσάνδρες των κοινωνικών μεταλλάξεων προετοιμάζουν το έδαφος για τις ολέθριες συνέπειες της επιδημικής κρίσης. Η θανατηφόρα επέλαση του Covid -19 τείνει να συγκλονίσει συθέμελα το παραδοσιακό σύστημα προοιωνίζοντας βίαιες ανακατατάξεις, ανασχηματισμούς και μεταβολές σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δημιουργίας.    Μπορεί η διαφαινόμενη οικονομική κρίση να είναι η πιο ορατή, αλλά δεν είναι και η μόνη. Οι κοινωνικές αλλαγές και οι πολιτικές αναθεωρήσεις τείνουν να κυριαρχήσουν στο επόμενο διάστημα. Θα δοκιμαστούν σκληρά όχι μόνο οι οικονομολόγοι για τις προτάσεις τους προς υπέρβαση της κρίσης, αλλά και οι πολιτικοί για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Ένα παραδοσιακό – όχι και τόσο θεωρητικό – πρόβλημα επανέρχεται οξύτερο: Η οικονομία ποδηγετεί και δια

«Η μαζική επικοινωνία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Είναι απλώς μια δύναμη και όπως οποιαδήποτε άλλη δύναμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί καλά ή άσχημα» (Χάξλεϋ) Μία από τις «παράπλευρες απώλειες» της πανδημίας είναι και η θεσμοθέτηση της Διαδικτυακής ή της εξ αποστάσεως διδασκαλίας . Το θέμα προκαλεί πολλές διενέξεις κι αντιμετωπίζεται από όλους με έναν μανιχαϊστικό τρόπο (άσπρο – μαύρο). Φαίνεται πως ως ελληνική κοινωνία δεν μάθαμε να διαλεγόμαστε. Οι ακρότητες κυριαρχούν και η αλήθεια τρομαγμένη κρύβεται. Φαίνεται πως ξεχάσαμε ένα βασικό συμπαντικό νόμο: Τίποτα δεν είναι σύμβολο του απόλυτου καλού ή κακού .  Ωστόσο, μέσα από αυτές τις συζητήσεις επανήλθε στην επικαιρότητα ένα διαχρονικό θέμα, αυτό της επικοινωνίας . Μία επικοινωνία που στις μέρες μας κατέστη ιδεολογία, αφού άλλαξε ριζικά τους βασικούς της όρους: Πομπός – μήνυμα – μέσο – Δέκτης . «Μία επικοινωνία που μας εξαναγκάζει να εξοπλιζόμαστε, να περιβαλλόμαστε από όλο περισσότερα, όλο κι αποδοτικότερα εργαλεία επικοι

«Αυτό είναι το στοίχημα. Αν θα φτιάξουμε έναν κόσμο όπου θα μπορούν να ζήσουν όλα τα παιδιά του θεού ή αν θα γκρεμιστούμε στο σκοτάδι. Ή θα αγαπήσουμε αλλήλους ή θα πεθάνουμε» (Λίντον Τζόνσον, 1960) Το δίλημμα του Λίντον Τζόνσον που τέθηκε στην προεκλογική εκστρατεία των Η.Π.Α. το 1964 επανέρχεται ως αδήριτη αναγκαιότητα κάτω από το βάρος και τον τρόμο που έσπειρε η πανδημία του Κορονοϊού . Ένας ιός στάθηκε ικανός να αποδομήσει παραδοσιακές βεβαιότητες , να ανατρέψει ακλόνητες αλήθειες , να διαψεύσει κίβδηλες απολυτότητες και να καταδείξει τα στενά όρια της επιστήμης.   Από την άλλη πλευρά, όμως, θέρμανε τις συζητήσεις για την ευθύνη της παγκοσμιοποίησης στη διάδοση του κορονοϊού, ανέδειξε τις επιπτώσεις της οικολογικής καταστροφής, αποκάλυψε την κενότητα των πάσης φύσεως ιδεολογιών απέναντι στις παράπλευρες απώλειες του ιού και αποβιταμίνωσε την κούφια δύναμη κάποιων πολιτικών ηγετών. Ωστόσο τα χιλιάδες θύματα – νεκροί του φονικού κορονοϊού προκάλεσαν προβληματισ