ΙΔΕΟπολις

«Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου» .( Wittgenstein ) Ο άνθρωπος από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο βρίσκεται σε ένα δοσμένο περιβάλλον φυσικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, οικονομικό. Τα διάφορα είδη περιβάλλοντος διαμορφώνουν καταλυτικά την προσωπικότητα του ανθρώπου και εν μέρει προκαθορίζουν τη μελλοντική του πορεία. Η ύπαρξη ή μη της οικολογικής ισορροπίας, οι θεσμοί, οι νόμοι, οι αξίες, τα πρότυπα, τα ιδανικά, η τέχνη, οι αναζητήσεις, τα ερωτήματα, η εργασία, ο πλούτος και μια σειρά άλλων επί μέρους στοιχείων συνθέτουν ένα πλέγμα μέσα στο οποίο ο κάθε άνθρωπος ζει και αναπτύσσεται. Σε όλα τα παραπάνω επιβάλλεται να προστεθεί κι ένα άλλο περιβάλλον που, σύμφωνα με τις απόψεις νεότερων μελετητών της ανθρώπινης συμπεριφοράς, επηρεάζει αποφασιστικά τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου. Είναι το ΓΛΩΣΣΙΚΟ περιβάλλον . Έχει αποδειχτεί πως ο άνθρωπος διαμορφώνεται μέσα από τη γλώσσα, γιατί με τη βοήθεια των λέξεων κατανοεί τον κόσμο αλλά ταυτό

«Δε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, επειδή η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα» (Σύνθημα της 31/10/19 στο Σαντιάγκο της Χιλής). Πολλοί αναλυτές και ιδιαίτερα οι κοινωνιολόγοι στην προσπάθειά τους να ορίσουν την ταυτότητα μιας εποχής ή κοινωνίας προστρέχουν στη βοήθεια των «λέξεων» που κυριαρχούν στο λόγο τόσο των πολιτικών όσο και των απλών ανθρώπων. Αν είναι μία λέξη που κυριαρχεί στις μέρες μας αυτή είναι η «κανονικότητα» . Σημασιολογικά ως έννοια μά ς παραπέμπει σε μία κατάσταση φυσιολογική , συνηθισμένη και ως ένα βαθμό νόμιμη ( regularity , normality ). Στα λεξικά η κανονικότητα αποδίδεται ως η ακριβής τήρηση του κανόνα , η συμφωνία προς τους κανονισμούς ή η απαίτηση τα γεγονότα να συμβαίνουν όπως συνηθίζουν ή όπως έχει οριστεί (από πού άραγε;). Ως έννοια η κανονικότητα δεν είναι μόνο γλωσσικά αμφίσημη αλλά και ιδεολογικά φορτισμένη. Κι αυτό γιατί ως κατάσταση (πολιτική, κοινωνική…) προσδιορίζεται από κάποιον «κανόνα» που το περιεχόμενο και το στόχο – λειτο

«Ο κοινός κίνδυνος είναι ο πιο δυνατός δεσμός. Θα κρατήσει τους ανθρώπους ενωμένους ακόμα και όταν υπάρχουν αμοιβαίες αντιπάθειες και έλλειψη εμπιστοσύνης» (Τίτος Λίβιος) Όταν μία ομάδα ανθρώπων βρεθεί ξαφνικά μπροστά σε έναν ξαφνικό κίνδυνο, συσπειρώνεται και προσπαθεί να τον αντιμετωπίσει μέσα από μία κοινή προσπάθεια . Όταν μία κοινωνία, λαός ή έθνος απειλούνται από έναν «κοινό» εχθρό ανασυντάσσονται, ενισχύουν τους κοινούς δεσμούς και σχεδιάζουν την κοινή τους αντίδραση – άμυνα . Όταν η ανθρωπότητα βρεθεί ενώπιον μιας παγκόσμιας απειλής (πανδημία…), θα περίμενε, κάθε εχέφρων άνθρωπος, να πράξει το αυτονόητο. Να υπάρξει, δηλαδή, ένας διεθνής συντονισμός στην αντιμετώπιση των οδυνηρών συνεπειών ενός εχθρού που δεν γνωρίζει σύνορα. Ενώ υπάρχουν οι παγκόσμιοι θεσμοί (Ο.Η.Ε., Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας…) και τα τεχνολογικά   μέσα , παρατηρήθηκε μία ολιγωρία ή απροθυμία συνεργασίας μεταξύ των κρατών. Κάθε κράτος προσπάθησε να προφυλάξει τη δική του επικράτεια στη βάσ