ΙΔΕΟπολις

Η αμυντική συμφωνία Ελλάδας και Γαλλίας έτυχε ευρύτατης αποδοχής από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Οι όποιες αντιδράσεις εκφράστηκαν δεν αφορούσαν το περιεχόμενο της συμφωνίας, αλλά τις διαδικασίες και την «υποχρέωση» της Γαλλίας να μάς συνδράμει στρατιωτικά, αν και όταν χρειαστεί. Το πολυθρύλητο σύνθημα Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία επικυρώθηκε με την αγορά των Rafale , τριών φρεγατών Belharra και τριών κορβετών Gowind . Η αγορά των συγκεκριμένων όπλων, σύμφωνα με την γνώμη των ειδικών, αναβαθμίζει σημαντικά την αμυντική θωράκιση της χώρας έναντι της Τουρκίας. Το σημείο, όμως, της συμφωνίας που προκάλεσε τους «πανηγυρισμούς» της κυβέρνησης είναι εκείνο που προβλέπει την άμεση στρατιωτική συνδρομή της Γαλλίας προς την Ελλάδα και το αντίστροφο. Ειδικότερα το άρθρο 2 της συμφωνίας καταγράφει τις αμοιβαίες υποχρεώσεις και των δύο χωρών. Είναι το άρθρο που η χώρα μας επιθυμούσε διακαώς τόσο από τη Γαλλία όσο κι από τις Η.Π.Α. σε ανάλογες συμφωνίες. «Τα μέρη παρέχουν τ

«Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι. Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά» .(Κ. Καβάφης)   Δεν γνωρίζω αν ο ποιητής μέσα από αυτόν τον σπαρακτικό μονόλογό του ήθελε να αποδώσει τη φθοροποιό δύναμη του χρόνου και τη δυσμορφία του σώματος των γηρατειών (αναμενόμενη άλλωστε) ή τις επιπτώσεις που αυτά επιφέρουν στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Σίγουρα η μελαγχολία είναι διάχυτη τόσο από τις «πληγές» που φέρνει ο χρόνος στο σώμα μας όσο και στα συναισθήματά μας. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο αισθητικό – αν κι αυτό πλήγωνε ιδιαίτερα τον αλεξανδρινό ποιητή – αλλά και ψυχολογικό. Τι μάς λυπεί περισσότερο στα γηρατειά; Αυτά που χάσαμε και χάνουμε καθημερινά – ο χρόνος τρέχει και βαραίνει πιο πολύ τους ηλικιωμένους – ή αυτά που δεν προλάβαμε να ζήσουμε και τώρα βιαζόμαστε να ζήσουμε; Και μπορεί ο Καβάφης στην «πληγή από φρικτό μαχαίρι» να βρήκε ως φάρμακο την τέχνη της Ποιήσεως που τόσο πιστά υπηρέτησε και τον βοήθησε να εξωτερικεύσει τις φιλοσ

ΚΕΙΜΕΝΟ 1 Για να πάψει να υπάρχει βία… 1.   «Η επιθετικότητα και η βία μπορεί να αποτελούν ενστικτώδικες ανθρώπινες παρορμήσεις, από εκείνες μάλιστα που θεωρούνται κατώτερες και ακατέργαστες. Δεν αποτελούν, όμως, αληθινά ένστικτα ζωής, όπως το ένστικτο της αναπαραγωγής ή της αναζήτησης της τροφής. Η αντίθετη άποψη εκπορεύεται από φιλοσοφίες ολοκληρωτικές και υπήρξε πάντοτε θεωρητικό υπόστρωμα, για τη δικαιολογία των εγκλημάτων της βίας της κάθε εποχής, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας» . Επειδή, λοιπόν, η βία δεν είναι αληθινό ένστικτο ζωής και επειδή, πολύ περισσότερο, η συμπεριφορά του ανθρώπου δεν καθορίζεται τόσο από τα ένστικτά του, όσο από τη λογική του, μπορεί με κατάλληλα μέσα να αντιμετωπιστεί. 2.   Η καταπολέμηση της βίας, όμως, δεν μπορεί να γίνει με βίαια μέσα. Η βία γεννάει βία ∙ στη βία ο άνθρωπος αντιδρά βίαια. Γι’ αυτό ένα πρώτο βήμα, για να πετύχουμε, όσο το δυνατό, ελεύθερες από επιθετικότητα σχέσεις, είναι να συνειδητοποιήσουμε πως κανένα πρόβλημ