ΙΔΕΟπολις

«Ο κόσμος ακομμάτιαστος και απέραντος   όπου τελειώνουν οι στεριές,   τα πέλαγα αρχινάνε» . (Κ. Παλαμάς).             Όταν βρεθείς δίπλα σε μία παραλία και στην ψηλότερη κορυφή ενός βουνού αναπόφευκτα οδηγείσαι σε μία διαπίστωση και βιώνεις την ίδια εμπειρία. Την απεραντοσύνη του κόσμου. Κι αυτό γιατί οι έννοιες αρχή και τέλος αποκτούν σχετικό περιεχόμενο, αφού τα όριά τους είναι δυσδιάκριτα.             Κάπου νιώθεις ότι όλα αποτελούν μία ολότητα - ενότητα , μία συνέχεια και συνιστά ερμηνευτικό ολίσθημα στην κατανόηση του κόσμου - σύμπαντος ο σαφής προσδιορισμός του τέλους ή της αρχής. Αρχή και Τέλος             Ίσως ψυχολογικά ο άνθρωπος να χρειάζεται να κατανοεί την αρχή και το τέλος ενός γεγονότος, ενός φαινομένου, μιας πράξης ή ακόμα...

α. «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε… νυν υπέρ πάντων αγών» (Αισχύλος)             β. «Η ταν ή επί τας» (Σπαρτιάτισσα μητέρα) Επέτειοι και ιαχές αγώνα             Πολλοί λαοί κατά τον εορτασμό των εθνικών τους επετείων έχουν την τάση να συμπυκνώνουν αυτές σε λέξεις ή φράσεις που αποτυπώνουν με ενάργεια το πατριωτικό ήθος και την εθνική υπερηφάνεια. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και τα παρακάτω που διατρέχουν την Ελληνική ιστορία και λειτουργούν ως συνεκτικός δεσμός μεταξύ των Ελλήνων σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους.             α. «Μολών λαβέ», β. «Ελευθερία ή θάνατος», γ. «Όχι». Σε αυτά μπορεί να προστεθεί και η ιστορική απάντηση του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα Κων/νου Παλαιολόγου στην πρόταση – προτροπή του Μωάμεθ του Πορθητή για παράδοση της Κων/λης «Το δε την πόλιν...

             " Ένα «όχι» που βγήκε από μια βαθιά πεποίθηση, είναι πολύ καλύτερο – και πιο μεγαλειώδες – από ένα «ναι» που ειπώθηκε για να ευχαριστήσει ή χειρότερα, για να αποφύγει φασαρίες" (Μαχάτμα Γκάντι)        Αποτελεί σπάνιο φαινόμενο – αν δεν είναι το μοναδικό – ένας λαός να αυτοπροσδιορίζεται, να επαίρεται για τον ηρωισμό του και να ταυτίζει το αδούλωτο και ελεύθερο πνεύμα του με μια λέξη, το «όχι» . Κι αυτό γιατί το «όχι» ως άρνηση εμπεριέχει στοιχεία θάρρους, αποφασιστικότητας και μια βαθιά αίσθηση του χρέους προς ό,τι αποκαλούμε εθνική αξιοπρέπεια και εθνικό γόητρο. Ένα «όχι» που δεν εκφράστηκε από έναν δυνατό προς τον αδύναμο, αλλά από έναν λαό που στρατιωτικά και πληθυσμιακά ήταν υποδεέστερος του αντιπάλου.         Για πολλούς αυτή η στάση που εμπεριέχεται στο «όχι» συνιστούσε μια...

       *Ο άνθρωπος συγκροτείται και διαμορφώνεται ως Ταυτότητα μέσα από την ανηλεή πάλη και τον ασυμφιλίωτα αγώνα των "ΝΑΙ" και των "ΟΧΙ" της ζωής του.             «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα/ που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ/ να πούνε….»             Η ανθρώπινη ζωή και ο πολιτισμός αιωρούνται ανάμεσα στη θαλπωρή του ΝΑΙ και στην αβεβαιότητα του ΟΧΙ . Άλλοι χρεώνουν στο «ναι» τη συμμόρφωση , την υποταγή , το συμβιβασμό , την πειθαρχία , την ιδιοτέλεια , τη σκοπιμότητα και τη φοβία . Κάποιοι άλλοι χρεώνουν στο «όχι» την απειθαρχία , την ανιδιοτέλεια , την πρόοδο και την εξέλιξη . Πολλοί στο «ναι» του ανθρώπου ανιχνεύουν μια «γονιδιακή φοβία» και πολλοί άλλοι στο επαναλαμβανόμενο «όχι» μια εξωγενή πίεση που ασκείται στο υποκείμενο. Όποια όμως κι αν είναι η αιτία των «ναι» και των «όχι», αυτά είναι που συνθέτουν την ταυτότητα του ανθρώπου και αποκαλύπτ...