Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2019

Ο άνθρωπος, η τέχνη και οι Η/Υ

Εικόνα
«Ο άνθρωπος χωρίς τέχνη και μόνο με τη λογική των κομπιούτερς κινδυνεύει να μεταβληθεί σε ένα δυστυχισμένο τέρας» (Μίκης Θεοδωράκης)             Η κατηφορική πορεία του σύγχρονου ανθρώπου για πολλούς οφείλεται στην απόλυτη κυριαρχία των «νόμων» της μηχανής - και ιδιαίτερα των Η/Υ - πάνω στον ψυχισμό του. Ο ορθολογισμός , δηλαδή, των Η/Υ προκάλεσε τη συναισθηματική ρηχότητα που αγγίζει τα όρια της ψυχικής αποξήρανσης . Αυτή, όμως, η υπερτροφία της λογικής οδηγεί το άτομο σε μια ασυνείδητη μηχανοποίηση που με τη σειρά της διαβρώνει κάθε διάθεση για ενασχόληση με θέματα και χώρους, όπου κυριαρχεί η ευαισθησία, η φαντασία και η « άλογη » ανάγνωση της πραγματικότητας.             Ειδικότερα το πνεύμα και η λογική των μηχανών και των Η/Υ εξοστρακίζει την τέχνη και επιβάλλει την πεζότητα σε κάθε εκδήλωση του ανθρώπινου ψυχισμού. Το άτομο, επομένως, καταντά ένα ψυχρό εξάρτημα μιας «μεγα-μηχανής» και αδυνατεί να βιώσει τα άλλα θετικά της διφυούς υπόστασής του. Μ

«ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ – ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ»

Εικόνα
«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»             Στην ελληνική ιστορία κανένα άλλο γεγονός δεν προκάλεσε τόση θλίψη και απογοήτευση όσο η άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453). Η αποφράς αυτή ημέρα συνοδεύτηκε από ένα πλήθος θρύλων, θρήνων και παραδόσεων που αντανακλούν το μέγεθος της απώλειας. Όλα αυτά αποκρυσταλλώνουν με ενάργεια την ψυχική συντριβή που βίωσαν όχι μόνο οι Έλληνες εκείνης της εποχής αλλά και οι μεταγενέστεροι.             «Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός/ και λύπη, / θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις» .             Οι θρήνοι αυτοί πέρα από τον ιστορικό τους χαρακτήρα (μαρτυρίες) μας βοηθούν να προβληματιστούμε για το εύρος των εθνικών συνεπειών της Άλωσης αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική σχέση των Ελλήνων προς το γεγονός αυτό.             Το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) πληθυσμιακά υπήρξε μια πολυεθνική αυτοκρατορία και απλωνόταν σε δυο ηπείρους (Ευρώπη – Ασία) και για κάποιο χρονικό διάστημα σε τρεις (Αφρική)

Πολιτικοποίηση και Κομματικοποίηση

Εικόνα
            «Δια μεν γαρ τους των ιδίων επιμελουμένους ουδέν αι πόλεις μείζους καθίστανται, διά δε τους των κοινών μεγάλαι γίγνονται» (Ανδοκίδης)             Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που ανιχνεύεται και σχολιάζεται αρνητικά είναι το ποσοστό αποχής των ψηφοφόρων. Και αυτό γιατί ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα – καθήκον φαίνεται να μη «συγκινεί» κάποιους πολίτες. Η ενασχόληση με τις ιδιωτικές υποθέσεις αποτελεί προτεραιότητα, ενώ το ενδιαφέρον για την πολιτική και το κοινωνικό συμφέρον ατροφεί. Εξαιτίας αυτού του φαινομένου, όπως τόνιζε και ο Ανδοκίδης, οι πόλεις δεν προοδεύουν «ουδέν αι πόλεις μείζους καθίστανται». Αντίθετα, οι πόλεις μεγαλώνουν και γίνονται ελεύθερες από εκείνους που νοιάζονται για τα «κοινά». Η αποχή και ο Homo idiot             Παρόλο που ιστορικά ο τύπος – πρότυπο του ενεργού πολίτη προβλήθηκε ως μία αναγκαιότητα – προϋπόθεση για την κοινωνική ευταξία και πρόοδο, εντούτοις στις μέρες μας παρατηρείται μία αδιαφορία και απο

ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ

Εικόνα
            «αλλ΄αυτόχθονες όντες την αυτήν εκέκτηντο μητέρα και πατρίδα… ελευθέραις ταις ψυχαίς επολιτεύοντο» (αλλά ήταν αυτόχθονες και είχαν την ίδια χώρα ως μητέρα και πατρίδα… ζούσαν ως πολίτες με ελεύθερα φρονήματα / Λυσίου, Επιτάφιος 17-19).            Ο Λυσίας με έναν ξεχωριστό τρόπο καταγράφει την υπερηφάνεια των Αθηναίων για την πατρίδα (Πόλη ) τους, τον γενέθλιο τόπο τους. Κι αυτό γιατί   η πόλη εξασφάλιζε στους πολίτες της εκείνο το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι πολίτες θα μπορούσαν να εξελιχθούν ως άτομα και να προοδεύσουν ως κοινωνία . Οι έννοιες « Ελευθερία» και «Πολίτης » ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με την έννοια Πόλη.                                Πόσοι πολίτες σήμερα θα μπορούσαν να νιώσουν υπερηφάνεια για την πόλη τους; Πόσοι πολίτες σήμερα και ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών θα επιλέξουν τους αιρετούς τους άρχοντες με βάση και κριτήριο την ικανότητά τους να εξασφαλίσουν ένα πλαίσιο ζωής στην πόλη, όπου ο Πολίτης θα αισθάνεται ως ξεχωριστή οντότητ