ΙΔΕΟπολις

«Ο άνθρωπος χωρίς τέχνη και μόνο με τη λογική των κομπιούτερς κινδυνεύει να μεταβληθεί σε ένα δυστυχισμένο τέρας» (Μίκης Θεοδωράκης)             Η κατηφορική πορεία του σύγχρονου ανθρώπου για πολλούς οφείλεται στην απόλυτη κυριαρχία των «νόμων» της μηχανής - και ιδιαίτερα των Η/Υ - πάνω στον ψυχισμό του. Ο ορθολογισμός , δηλαδή, των Η/Υ προκάλεσε τη συναισθηματική ρηχότητα που αγγίζει τα όρια της ψυχικής αποξήρανσης . Αυτή, όμως, η υπερτροφία της λογικής οδηγεί το άτομο σε μια ασυνείδητη μηχανοποίηση που με τη σειρά της διαβρώνει κάθε διάθεση για ενασχόληση με θέματα και χώρους, όπου κυριαρχεί η ευαισθησία, η φαντασία και η « άλογη » ανάγνωση της πραγματικότητας.             Ειδικότερα το πνεύμα και η λογική των μηχανών και των Η/Υ εξοστρακίζει την τέχνη και επιβάλλει την πεζότητα σε κάθε εκδήλωση του ανθρώπινου ψυχισμού. Το άτομο, επομένως, καταντά ένα ψυχρό εξάρτημα μιας «μεγα-μηχανής» και αδυνατεί να βιώσει τα άλλα θετικά της διφυούς υπόστασής του. Μ

«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»             Στην ελληνική ιστορία κανένα άλλο γεγονός δεν προκάλεσε τόση θλίψη και απογοήτευση όσο η άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453). Η αποφράς αυτή ημέρα συνοδεύτηκε από ένα πλήθος θρύλων, θρήνων και παραδόσεων που αντανακλούν το μέγεθος της απώλειας. Όλα αυτά αποκρυσταλλώνουν με ενάργεια την ψυχική συντριβή που βίωσαν όχι μόνο οι Έλληνες εκείνης της εποχής αλλά και οι μεταγενέστεροι.             «Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός/ και λύπη, / θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις» .             Οι θρήνοι αυτοί πέρα από τον ιστορικό τους χαρακτήρα (μαρτυρίες) μας βοηθούν να προβληματιστούμε για το εύρος των εθνικών συνεπειών της Άλωσης αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική σχέση των Ελλήνων προς το γεγονός αυτό.             Το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) πληθυσμιακά υπήρξε μια πολυεθνική αυτοκρατορία και απλωνόταν σε δυο ηπείρους (Ευρώπη – Ασία) και για κάποιο χρονικό διάστημα σε τρεις (Αφρική)

                *Γράφει ο Hλίας Γιαννακόπου λο ς, Blog "ΙΔΕΟπολις"      “Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και της Δημοκρατίας μας. Το φάντασμα της Αποχής”.               Κάπως έτσι ( και με την άδεια του Μαρξ ) θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος πολιτικός αναλυτής ή επιστήμονας των πολιτικών επιστημών την γιγάντωση της Αποχής στις πρόσφατες ΕυρωΕκλογές.              Κι αυτό γιατί αυτή η γιγάντωση τείνει να απονομιμοποιήσει τις επιλογές και την ψήφο-συμμετοχή όλων εκείνων των πολιτών που αγνόησαν τις σειρήνες   της Αποχής , ως μιας μορφής πολιτικής διαμαρτυρίας, και επέλεξαν το πολιτικό δόγμα-αξίωμα πως την “Ιστορία την γράφουν οι Παρόντες και όχι οι Απόντες”.                       «Δια μεν γαρ τους των ιδίων επιμελουμένους ουδέν αι πόλεις μείζους καθίστανται, διά δε τους των κοινών μεγάλαι γίγνονται» (Ανδοκίδης)             Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που ανιχνεύεται και σχολιάζεται αρνητικά είναι το ποσοστό α