ΙΔΕΟπολις

  «Παν το πολύ τη φύσει πολέμιον» (Ιπποκράτης ο Κείος)   «Πολλοί λαοί έχουν αγίους, προφήτες, θρησκευτικούς μεταρρυθμιστές, πολύ λίγοι όμως φιλοσόφους» . Η θέση αυτή του Τσέλλερ στο έργο του «Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας» στόχευε στην ανάδειξη της μοναδικότητας της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας. Μιας φιλοσοφίας που πήγασε από τη μετάβαση του ανθρώπου από το «Μύθο στο Λόγο» . Βέβαια ο 6 ος αιώνας π.Χ. δεν χρωματίστηκε μόνο από τη διανοητική επανάσταση των Ελλήνων κι από τις φιλοσοφικές αναζητήσεις των Ινδών και Κινέζων. Στον αιώνα αυτό που συντελείται το μεγάλο άλμα της σκέψης των Ελλήνων έζησαν και δίδαξαν ο Βούδας , ο Λάο-Τσε , ο Κομφούκιος και ο Ζωροάστρης (Ζαρατούστρας).     Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και προβληματισμοί των αρχαίων δεν εστιάστηκαν μόνο στο κοσμολογικό , το γνωσιολογικό ή το οντολογικό θέμα αλλά κάλυψαν κι άλλους χώρους σχετικούς με τη ζωή του ανθρώπου (ευτυχία, νόημα ζωής, ηθική…) αλλά και την οργάνωση της πολιτείας (νόμοι, εξουσία, πολιτική…

  «Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι απλώς μια βιολογική πραγματικότητα, αλλά και μια πολιτισμική πραγματικότητα» (Σαβατέρ, «Μιλώντας στο γιο μου» )   Κάθε απόπειρα χαρακτηρισμού ή αξιολόγησης μιας κοινωνίας ή του απότοκου πολιτισμού της προϋποθέτει και συνεπάγεται τον εντοπισμό του κυρίαρχου στοιχείου. Στην αξιολογική βαθμίδα δεσπόζουσα θέση κατέχει η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτιστικών στοιχείων μέσα σε ένα στενό ή ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικής ζωής. Εξαιτίας αυτού του στοιχείου οι κοινωνίες και ο πολιτισμός χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της πολυπολιτισμικότητας.   Η πολιτιστική πολυφωνία και ποικιλότητα διαφαίνεται σε ένα ευρύ φάσμα τομέων και αφορά τόσο την καθημερινότητα όσο και τη βαθύτερη δομή και περιεχόμενο του ίδιου του πολιτισμού. Η πολυπολιτισμικότητα ως εγγενές στοιχείο του σύγχρονου πολιτισμού διαμορφώθηκε ως απόρροια της παγκοσμιοποίησης που τείνει να επιβάλει με εξουσιαστικό τρόπο τη «λογική» , τις «ανάγκες» και το «αξιακό» της σύστημα.   Παράγοντες ευ

  «Και να ‘ναι η κάθε μέρα τους κι ένα καινούριο βήμα» (Φλωμπέρ)   Πάντα ο άνθρωπος διχάζεται στις επιλογές του. Μπροστά του ορθώνονται βασανιστικά ερωτήματα και διλήμματα . Άλλοτε υπακούει σε ό,τι του επιτάσσει η φύση του και άλλοτε σε ό,τι ο κοινωνικός περίγυρος. Πολλές φορές τα δύο αυτά συγκρούονται και φθείρουν ψυχικά τον άνθρωπο, αφού κάθε επιλογή έχει και τα «προαπαιτούμενα» αλλά και τους κινδύνους της. Ο Ηρακλής όταν βρέθηκε σε μια τέτοια επιλογή προτίμησε το δρόμο της Αρετής . Δύσκολος αυτός ο δρόμος γιατί είχε ως προαπαιτούμενα τη θέληση, το θάρρος, την αντοχή, την δύναμη και την ευστροφία. Ο άλλος δρόμος, της Κακίας , μπορεί να ήταν πιο εύκολος αλλά προσέκρουε στον ηθικό κώδικα του μυθικού ήρωα. Πάντοτε   το κακό είναι ο εύκολος   δρόμος…   Ωστόσο στις μέρες μας αυτός ο διχασμός και αυτό το δίλημμα δεν βασανίζει   τον σύγχρονο άνθρωπο. Όχι γιατί βρήκε την απάντηση, αλλά γιατί τα ηθικά διλήμματα υποχώρησαν μπροστά στην « Ηθική του συμφέροντος » . Ένα πλέγμα κο

  «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» (Γαλάτεια Καζαντζάκη).             Κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά και τις επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου καταφεύγουν στην καταγραφή όλων εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν την ταυτότητα της σημερινής κοινωνίας. Θεωρούν πως οι αντιδράσεις και οι επιλογές του ατόμου καθορίζονται από το κοινωνικό περιβάλλον (κοινωνιογέννηση).   Εικόνα σου είμαι κοινωνία…           Για αυτούς ο άνθρωπος δεν συνιστά μία αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά είναι προϊόν των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, όπως αυτές καθορίζονται από τις βαθύτερες δομές και υπόγειες διαδρομές του κυρίαρχου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Για τους ειδικούς συνιστά ερμηνευτικό ολίσθημα η αναγωγή όλων των εκδηλώσεων του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου σε κληρονομικούς ή γονιδιακούς παράγοντες.           Χωρίς να υποβαθμίζουμε το στοιχείο της κληρονομικότητας , θα αποτελούσε μοιραία παράβλεψη, αν δεν χαρτογραφούσαμε