ΙΔΕΟπολις

  «Από ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους Θεούς κι από ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύουμε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους, αν έχουν την δύναμη να το επιτύχουν. Τον νόμο αυτόν ούτε τον θεσπίσαμε, ούτε τον εφαρμόσαμε εμείς πρώτοι. Τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μάς διαδεχθούν και ξέρουμε καλά ότι και εσείς και οποιοιδήποτε άλλοι θα κάνατε τα ίδια αν είχατε την δύναμή μας» ( Θουκυδίδης, Διάλογος Αθηναίων – Μηλίων ) Ο ουκρανικός πόλεμος δεν ξάφνιασε και δεν διέψευσε μόνο τις διαπιστώσεις των αναλυτών και των διεθνολόγων για τον αναπότρεπτο χαρακτήρα του, αλλά επανέφερε στην επικαιρότητα ένα παλιό όσο και διαχρονικό ζήτημα, αυτό της δύναμης και του ρόλου της τόσο στις διαπροσωπικές όσο και στις διακρατικές σχέσεις. Από την άλλη πλευρά κάποιοι άλλοι παρακολουθούν την παράλληλη πορεία της δύναμης και της λογικής ως εργαλείων επιβολής

*Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπου λο ς, Blog "ΙΔΕΟπολις"    *Με αφορμή την άλωση της Πόλης, 29 Μαΐου 1453 «Όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν» ( Ευριπίδης ).   Μία περιδιάβαση στο χάρτη και στην ιστορία των Αυτοκρατοριών (1) (από τους Μογγόλους και τη δυναστεία των Γιουάν στους Αζτέκους μέχρι και τη σύγχρονη Αμερικανική ή και την εκκολαπτόμενη Κινέζικη ) εύκολα θα διαπιστώναμε πως πίσω από τη μεγάλη εικόνα της δύναμής τους κρύβεται η ανθρώπινη φιλοδοξία κάποιων Ηγετών.      Αυτή η φιλοδοξία διαποτίζει την πορεία όλων των αυτοκρατοριών και σε όλα τα στάδιά της (ακμή και παρακμή). Κοινό στοιχείο όλων αυτών των φιλόδοξων Ηγετών (από   τους Ρωμαίους αυτοκράτορες έως τον Χίτλερ) είναι   η φαντασίωση μιας ατελεύτητης δύναμης που τρέφει ασυνείδητα το όνειρο της αθανασίας.       Αυτή, λοιπόν, η φαντασίωση είναι που τυφλώνει τους Ηγέτες με αυτοκρατορική νοοτροπία και που τους οδηγεί σε λάθη τη στιγμή που νομίζουν πως με την άσκηση της εξουσίας τους πράττουν το δέον