ΙΔΕΟπολις

  «Η αξία του ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να σηκώσει» (Νίτσε). Η ανθρώπινη πορεία χαρακτηρίζεται από μία ιδιάζουσα αντιφατικότητα .Από τη μια πλευρά ο άνθρωπος δηλώνει ζηλωτής της αλήθειας και ένθερμος οπαδός της. Από την άλλη πλευρά, όμως, όταν τη βρεί ή του αποκαλυφθεί αδυνατεί να την αποδεχτεί και μέμφεται εκείνους που την υιοθετούν. Τα στερεότυπα , οι προκαταλήψεις, οι προσωπικές ανασφάλειες και το χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης δημιουργούν τα σύγχρονα νέφη που κρύβουν την αλήθεια.   Ο φανατισμός συνιστά – σε όλες τις αποχρώσεις του – μία κηλίδα της εποχής μας που εμποδίζει την αναζήτηση ή την αποδοχή της αλήθειας. Φανατισμός και αλήθεια βρίσκονται σε μία σχέση λατρείας και μίσους. Ο φανατικός προσκολλάται με επιμονή στη δική του αλήθεια, ενώ αποστρέφεται μετά βδελυγμίας την «άλλη άποψη» . Αυτές οι συμπεριφορές ανιχνεύονται σε όλες τις μορφές του φανατισμού.   Μορφές φανατισμού Οι τρόφιμοι του ιδεολογικού – πολιτικού φανατισμού είναι εγκλωβισμέν

« Η ανθρώπινη ιστορία άρχισε με μία πράξη βίας» . Η καθημερινότητα   δυστυχώς δικαιώνει τη θέση αυτή του Έριχ Φρομ, αφού η αναίτια εγκληματικότητα κυριαρχεί τόσο στις διαπροσωπικές όσο και στις κοινωνικές μας σχέσεις. Κάθε απόπειρα αιτιολόγησης του φαινομένου προσκρούει στον εντοπισμό της βασικής αιτίας που πυροδοτεί την βίαιη συμπεριφορά των ανθρώπων.   Οι βιολόγοι και οι γενετιστές διατείνονται πως η βία είναι η έκφραση μιας εγγενούς επιθετικότητας που αναζητά τρόπους και χώρους εξωτερίκευσης. Είμαστε, δηλαδή, δέσμιοι και θύματα της φύσης μας, αφού η ιστορία βρίθει συμπεριφορών και γεγονότων με βίαιο περιεχόμενο.   Ωστόσο οι κοινωνιολόγοι διατείνονται πως τη βία την τροφοδοτούν οι κοινωνικοί παράγοντες που διαμορφώνουν το κατάλληλο πλαίσιο αποφόρτισης της έμφυτης   επιθετικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο ζωής κυριαρχεί το άγχος , οι νευρώσεις, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Όλα αυτά επωάζουν τη βίαιη εκδήλωση ενός ενστίκτου που ταυτίστηκε ιστορικά μ

  «Μόνον εκείνοι που κατέχουν τα κλειδιά της ελευθερίας και των ονείρων θ’ ανοίξουν το σχολείο σε μία ανοιχτή κοινωνία» (Ραούλ Βανεγκέμ) Διαχρονικά ο άνθρωπος κατά την μακραίωνη πορεία του πάνω στη γη αγωνίστηκε τόσο για την βιολογική του επιβίωση όσο και για την εσωτερική του ολοκλήρωση . Στο δρόμο   από την πρωτόγονη βαρβαρότητα στη λογική θεώρηση και ερμηνεία του κόσμου είχε ως σύμμαχο την ικανότητα να «αποθηκεύει» τις αποκτημένες γνώσεις. Η κατανόηση των νόμων της φύσης και η ως ένα βαθμό αποδέσμευσή του από αυτήν τον κατέστησε κυρίαρχο του ζωικού βασιλείου.   Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησε πως τα «λάφυρα» του πολέμου ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής έπρεπε να τα διαφυλάξει για να μην τα φθείρει ο πανδαμάτωρ χρόνος. Αρωγός στην προσπάθειά του αυτή στάθηκε η Παιδεία που καθόρισε καταλυτικά την πνευματική του πορεία. Μέσα, δηλαδή, από την παιδεία ο άνθρωπος προσπάθησε να γνωρίσει το περιβάλλον του (φυσικό, κοινωνικό…), να γνωρίσει τον εαυτό του (αυτογνωσία…)

   ☆ " Ο Θεός είναι ένας Οι τρόποι λατρείας είναι πολλοί". Ουρανός – Γαία Κρόνος – Ρέα Δίας – Ήρα     Οι αρχαίοι Έλληνες δόμησαν τη θρησκεία τους πάνω σε ζεύγη θεοτήτων που αντανακλούσαν και τη βαθύτερη δομή του σύμπαντος και του φυσικού κόσμου (Αρσενικό – Θηλυκό). Το στοιχείο αυτό απουσιάζει παντελώς από τον χριστιανισμό. Την ισοζυγία αρσενικού – θηλυκού την ανιχνεύουμε και στο δωδεκάθεο του Ολύμπου (6 ανδρικές θεότητες και 6 γυναικείες) έστω και σε συμβολικό επίπεδο.   Όμως, εκτός από τις θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στο ειδωλολατρικό δωδεκάθεο και τον Χριστιανισμό, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποιες ομοιότητες – αναλογίες ανάμεσα στις αρχαίες θεότητες και το χριστιανισμό. Ομοιότητες που υπόρρητα δηλώνουν τη θέση πως  «Ο θεός είναι ένας. Οι τρόποι λατρείας είναι πολλοί» . Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η ισχυρή παρουσία της θεάς Αθηνάς στην αρχαιοελληνική θρησκεία και της Παναγίας στο Χριστιανισμό.   Μία πρώτη αναλογία ανάμεσα στη θεά Αθηνά κα