ΙΔΕΟπολις

    “ Έχω ξεχάσει τη λέξη / Που ήθελα να πω, / Και ασώματη επιστρέφει η σκέψη / Στα μεγαλόπρεπα δώματα των ίσκιω ν” (πηγή Λεβ Βυγκότσκι «Σκέψη και Γλώσσα»).              Πόσες και πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να βρούμε την κατάλληλη λέξη για να εκφράσουμε μία σκέψη μας ή ένα συναίσθημά μας και συνειδητοποιούσαμε κάθε φορά τη δυσκολία αυτού του εγχειρήματος. Πόσες φορές δεν απογοητευτήκαμε από την επιλογή μιας λέξης που δεν μπορούσε να αποδώσει με ενάργεια και σαφήνεια κάποια σκέψη ή   ένα συναίσθημά μας.        Πόσες φορές η επιλογή μιας λέξης δεν μάς εξέθεσε στην ανθρώπινη συντροφιά μας αφού οι φίλοι μας αδυνατούσαν να καταλάβουν όσα τους εκθέταμε με το λόγο μας . Και φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν φταίει πάντα ο απέναντι, ο αποδέκτης αλλά το φταίξιμο βρίσκεται στην λανθασμένη επιλογή της λέξης-ων με την οποία προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε ή και να πείσουμε.       Πόσες φορές δεν νιώσαμε απογοήτευση όταν σκεφ

               Όταν οι πολιτικοί θέλουν να αιτιολογήσουν ή δικαιολογήσουν την άρνησή τους για κάποιες αλλαγές αναγκαίες για την λειτουργία της κοινωνίας καταφεύγουν στο γνωστό motto «Δεν είναι ακόμη ώριμη η κοινωνία για να δεχτεί μία τέτοια ρύθμιση ή αλλαγή». Έτσι μεταφέρουν τις πολιτικές τους ευθύνες ή την αβελτηρία τους ή την έλλειψη οράματος και εναλλακτικών λύσεων στην «ανωριμότητα της κοινωνίας». Έτσι γενικά και αόριστα.            Η συζήτηση για τη νομοθέτηση του γάμου των ομοφύλων έφερε στην επικαιρότητα το παραπάνω motto είτε στη θετική του εκδοχή «η κοινωνία είναι ώριμη για μία τέτοια ρύθμιση» είτε στην αρνητική του εκδοχή «η κοινωνία δεν είναι ακόμη ώριμη για μία τέτοια ρύθμιση» . Το περίεργο και συνάμα ανησυχητικό είναι πως για κάποια κόμματα, πολιτικούς ή φορείς-θεσμούς αποτελεί το μοναδικό και κυρίαρχο επιχείρημά τους.             Τα παραδείγματα της επίκλησης της «ωριμότητας ή μη της κοινωνίας» είναι πάμπολλα