Εξουσία: Αφροδισιακό ή Παραισθησιογόνο;

 

    *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

      “Η Εξουσία διαφθείρει. Και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Οι σπουδαίοι άνδρες είναι σχεδόν πάντοτε κακοί άνθρωποι” (Από την επιστολή του Λόρδου Άκτον προς τον αγγλικανικό Επίσκοπο Μάντελ Κρέιτον).

        Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ  δεν ανέδειξε μόνο τις παραδοσιακές παθογένειες του ελληνικού κράτους και του πολιτικο-κομματικού μας συστήματος, αλλά τροφοδότησε και τις συζητήσεις για το περιεχόμενο και τη βαθύτερη ουσία της Εξουσίας.
        Η ρουσφετολογία, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, η οικογενειοκρατία, η αδιαφάνεια, ο παλαιοκομματισμός, η ποδηγέτηση της δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση), η ευνοιοκρατία, το παρακράτος των "κολλητών", ο κρατικοδίαιτος χαρακτήρας πολλών κλάδων της οικονομίας και γενικότερα η λειτουργία του Κράτους ως ξενιστή πολλών παρασιτικών επαγγελμάτων ή άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων συνιστούν τον θαμπό καθρέπτη του νεοελληνικού κράτους που ανάγκασε τέσσερις πρωθυπουργούς από δύο διαφορετικά κόμματα να ομολογήσουν πως:

        1."Η Ελλάδα μετεβλήθη σε ένα απέραντο φρενοκομείο"(Κ.Καραμανλής,1989), 2."Αυτή είναι η Ελλάδα. Δεν τη γνωρίζουμε;"(Σημίτης), 3."Κυβερνώ μία διεφθαρμένη χώρα"(Γ. Παπανδρέου), 4. "Δυστυχώς αποτύχαμε"(Μητσοτάκης).
        Επειδή οι παραπάνω διαπιστώσεις προέρχονται από πρωθυπουργούς, πώς πρέπει να αισθάνεται ο πολίτης για την κανονικότητα αυτής της χώρας; Επειδή οι παραπάνω διαπιστώσεις εκφράστηκαν σε διαφορετικό χρόνο - εποχές πως μπορεί ο σύγχρονος Έλληνας να μην μελαγχολεί γι αυτά που συμβαίνουν ακόμη, λες και ήταν χθες, όπως μάς λέει και το σχετικό άσμα...
                      Τελικά το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό;

           Δηλαδή, απουσιάζει η πολιτική βούληση για τη δημιουργία ενός κράτους κανονικότητας, ενός κράτους ευρωπαϊκού ή  οι πολιτικοί μας ταγοί δεν έχουν  τις κατάλληλες ικανότητες προς τούτο; Κι αυτό γιατί πολλές φορές υπάρχει η θέληση, αλλά λείπουν τα πρόσωπα που θα υλοποιήσουν τα σχέδια και τα οράματα για μια χώρα με αξιοκρατία και διαφάνεια.
          Στα παραπάνω θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως για την εικόνα της σημερινής Ελλάδας δεν ευθύνονται μόνον οι ένοικοι της Εξουσίας αλλά και ο λαός που με τη συμπεριφορά και τις επιλογές του εμποδίζει ή επιβραδύνει τον εκσυγχρονισμό του  κράτους.
         Οι αιτιάσεις αυτές για την συν-ευθύνη των πολιτών επιβεβαιώθηκαν και από τις ψευδείς δηλώσεις για ανύπαρκτα βοσκοτόπια ή κοπάδια αιγών και προβάτων προς προσπορισμό υλικού όφελους.

           Εκείνο, όμως, που προκαλεί εντύπωση είναι η θέση και ο ρόλος των "παρακοιμώμενων"- αυλικών της πολιτικής εξουσίας (υπουργών, βουλευτών...), που ενίοτε (σύμφωνα πάντα με τα πολιτικά κουτσομπολιά και τους διαλόγους που διέρρευσαν) ενεργούσαν παρασιτικά και αντιθεσμικά. Είναι η δράση και ο ρόλος κομματικών στελεχών τύπου "Φραπέ" και "Χασάπη". Είναι η γνωστή παρα-Εξουσία που καλύπτει τις ανεπάρκειες της θεσμοθετημένης και κατά νόμο αρμόδιας πολιτικής εξουσίας.
        Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος αλληλοεξαρτήσεων και αλληλοεξυπηρετήσεων με τελικό θύμα τον έντιμο φορολογούμενο που αδυνατεί να συμμετάσχει στον κύκλο των κολλητών της εξουσίας. Πόσοι, όμως, μπορούν να αντισταθούν στο δέλεαρ της εξουσίας ή  της παραεξουσίας;

         “Η εξουσία είναι επικίνδυνη. Η εξουσία έλκει τους χειρότερους και διαφθείρει τους καλύτερους” (Eduard Abbey)
       Ίσως ο Αριστοτέλης δικαιώνεται με τον πιο πανηγυρικά τρόπο όταν αιώνες πριν είχε επισημάνει την ηδονή που εισπράττει όποιος ασκεί εξουσία, έστω και με έναν εξωθεσμικό τρόπο.
                                           "Το άρχειν ήδιστον”
       Κι αυτό γιατί δεν είναι μόνον τα υλικά οφέλη που αποκομίζει κάποιος από την άσκηση εξουσίας  αλλά και η ηδονή που νιώθει ασκώντας την, στο βαθμό που αισθάνεται ανώτερος από τους άλλους. Είναι μία μορφή αυτοεπιβεβαίωσης κι αυτό. Εξάλλου γι αυτό δεν ζει ο άνθρωπος;

         “Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί  από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή  την ψευδαίσθηση. Με αυτόν τον τρόπο, όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες. Άλλωστε, η εξουσία  (πολιτική, οικονομική ή η γραφειοκρατική) αυξάνει κατακόρυφα την καταστρεπτική δύναμη ενός αθώου” (Νίτσε).

      

            Ίσως αυτό και κάτι άλλο να είχε κατά νουν και ο γκουρού της διεθνούς διπλωματίας Χένρι Κίσσινγκερ όταν  ισχυρίστηκε πως:
                       "Η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό".
         Μια φράση-θέση που τείνει να καταστεί και ο ορισμός της εξουσίας, όταν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την απόλυτη προσκόλληση κάποιων σε αυτήν και την χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την άσκησή της.
            Αυτήν ακριβώς την προσκόλληση κάποιων ανθρώπων στην εξουσία και το φόβο που γεννά το ενδεχόμενο απώλειά της σχολιάζει και ο Τζων Στάιμπεκ:

      “Η Εξουσία δεν διαφθείρει. Ο Φόβος διαφθείρει. Ίσως ο φόβος της απώλειας της εξουσίας”
         Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που η διαφθορά κατέστη, για την Ελλάδα τουλάχιστον, συνώνυμη  της Εξουσίας. Μία διαφθορά που τείνει να λάβει τη μορφή κανονικότητας στο βαθμό που η ατιμωρησία υπερτερεί έναντι του ελέγχου και του κολασμού.
           Η ατιμωρησία δεν "νομιμοποιεί" μόνον την διαφθορά  αλλά διαβρώνει και τους ηθικούς κώδικες τόσο του ατόμου όσο και της κοινωνίας. Σχετική είναι και η θέση του Frederic Bastiat:

      “Όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μία ομάδα ανθρώπων σε μία κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που τη νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει”

        Με δεδομένο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την βιωμένη εμπειρία της συμπεριφοράς όλων εκείνων που εθίζονται στην εξουσία, αλλά και με την προοπτική των εκλογών του 2027(αν δεν επισπευσθούν και λόγω του ΟΠΕΚΕΠΕ) που ο νυν πρωθυπουργός θα διεκδικήσει και 3^η πρωθυπουργική θητεία, ας μελετήσουμε όλοι με προσοχή τα παρακάτω λόγια  Franz Kafka:

             “Η εξουσία γεννά φοβερά συναισθήματα μα κι αυταπάτες, ιδιαίτερα την απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Αυτό είναι ιδιαίτερα καταστροφικό γιατί δεν αφήνει τους πολιτικούς να συνειδητοποιήσουν το εφήμερο και το πεπερασμένο της εξουσίας, έτσι ώστε να λειτουργήσουν στη σωστή κατεύθυνση και να πάρουν κάθε φορά τις σωστές αποφάσεις!”

         Και να μην ξεχνάμε τη θέση-διαπίστωση του Όργουελ για κάποιους (πολιτικούς και μη) που αντιμετωπίζουν την Εξουσία ως λάφυρό τους.

                  "Η Εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός"

          *Απορία Ψάλτου Βηξ: 1. Γιατί η ελληνική δικαιοσύνη ήταν τυφλή ή κώφευσε στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και χρειάστηκε η ευρωπαία εισαγγελέας να το αποκαλύψει; Οι τόσες αλλαγές υπουργών Γεωργίας και οι πολλές παραιτήσεις των διοικητών του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν ήταν αρκετά στοιχεία να υποψιαστεί κάτι η ελληνική δικαιοσύνη; Η αντιπολίτευση ασκεί το “κατά νόμον”  και κατά το σύνταγμα λειτούργημά της;

         2. Αφού ο κ. Πρωθυπουργός - μάλλον γνώριζε το εκκολαπτόμενο και εν εξελίξει σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ - και δεν ήταν ο “Μαύρος Κύκνος” που τον αιφνιδίασε, γιατί δεν αντέδρασε να το αποτρέψει ή να ελαχιστοποιήσει τις συνέπειές του; Μέλλει τώρα να αποδεχτεί, αν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ από “Μαύρος Κύκνος” μετεξελιχθεί σε “Γκρι Ρινόκερο” για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Και να μην ξεχνά ο κ. Μητσοτάκης πως ο Σαμαράς περιμένει στη γωνία… (Για την κατανόηση των όρων «Μαύρος Κύκνος» και «Γκρι Ρινόκερος» διαβάστε το άρθρο μου «”Μαύροι Κύκνοι του Μητσοτάκη, ο “Γκρι Ρινόκερος” της ΝΔ και  ο “Ελέφαντας” στο σαλόνι της ΝΔ», Blog “ΙΔΕΟπολις”) {Στην παραπάνω εικόνα δίνονται τα στάδια του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ}