Η “ενόχληση” του Ποιητή (Μ. Αναγνωστάκη)…

           *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

                          * To Πολυτεχνείο και οι μεταπράτες    

      α.“Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσω μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι δικαιούνται. Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε παραποιήθηκε” (Μανώλης Αναγνωστάκης).

          β.“Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν” (Μ. Αναγνωστάκης «Φοβάμαι»).

           Αλήθεια τι είναι αυτό που "εκνευρίζει" -  "ενοχλεί" τον ποιητή  και "φοβάται" τόσο πολύ;
           Μήπως η ακατάσχετη "αντιστασιολογία",  ο "στόμφος", τα "μεγάλα λόγια"; Μήπως τα "γαρίφαλα" και τα "δάκρυα" μπροστά στην "κεφαλή" στο χώρο του Πολυτεχνείου;
            Τι είναι αυτό που διαβλέπει ο ποιητής πίσω από όλες τις παραπάνω συμπεριφορές κάποιων συνανθρώπων-συμπατριωτών του και τον εξοργίζει; Ξαφνιάζεται ή δεν αντέχει την υπερβολή στους λόγους και στα κροκοδείλια δάκρυα;

        Επιτρέπεται, όμως, ένας ποιητής να μην μπορεί να διαγνώσει το κίβδηλο "φαίνεσθαι" κάποιων ανθρώπων και τη διαφορά του από το πραγματικό τους "είναι";
          Φαίνεται πως η υποκρισία, ο γνωστός ταρτουφισμός, κάποιων ανθρώπων που εμπορεύονται τις ιδέες και τους αγώνες άλλων προς ίδιον  όφελος να ενοχλεί  πολύ τον ποιητή και γι αυτό με έναν εξομολογητικό τόνο αποκαλύπτει το πραγματικό τους πρόσωπο που τόσο καιρό και με περισσή φροντίδα έκρυβαν φορώντας το κατάλληλο προσωπείο.

 

             Γι αυτό το "με ενοχλεί και με εκνευρίζει" σε συνδυασμό με το "φοβάμαι" δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια μιας αυτο-εξομολόγησης αλλά εμπεριέχει εμφανή στοιχεία καταγγελτικού λόγου και αμείλικτης καταδίκης όλων εκείνων που αρέσκονται να καρπώνονται τους αγώνες άλλων φορώντας το προσωπείο του μαχητή και του υμνητή της θυσίας των άλλων.
          Αυτοί οι "άλλοι" είναι όλοι εκείνοι που κρυμμένοι στα "πέτρινα" χρόνια καθίστανται σήμερα-τώρα (το κάθε σήμερα-τώρα) οι συμπαθούντες και οι υπέρμαχοι της "αγωνιστικής στάσης" απέναντι στο κοινωνικά άδικο και στο πολιτικά ανελεύθερο.
        "Ήμουν κι εγώ εκεί. Αχ! Ωραία χρόνια...Πώς πέρασαν τόσα χρόνια!".
        ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2025: Πορείες, συνθήματα, τραγούδια, στεφάνια, πύρινοι λόγοι, συγκίνηση,  θύμησες και μελαγχολία. 
          Ένας αγώνας για τη διαχείριση ενός συμβόλου, μία προσπάθεια οικειοποίησης της θυσίας άλλων. Γι άλλους ένα μνημόσυνο, για άλλους ένα αεράκι επαναστατικού πνεύματος, για άλλους μία επένδυση και για κάποιους, πολύ λίγους, μία απέραντη σιωπή....
            Σιωπή και σεβασμός στους "απόντες" ή κραυγές και όρκοι για επαναστατική συνέχεια; Πύρινοι λόγοι, μεγαλοστομίες και στομφώδες ύφος ή περισυλλογή και αναστοχασμός; Βλέμμα ταπεινό ή  ένα βλέμμα οίησης και μεγαλαυχίας;

             Σε γεγονότα με ιστορικό βάρος και συναισθηματικό φορτίο  μπορεί ο καθένας να προβάλει το δικό του φαντασιακό. Δεν μπορεί και δεν πρέπει,  όμως, να συμπεριφέρεται ως μεταπράτης.
           Δεν μπορούν, επίσης, να χτίζουν καριέρες οι πολιτικά άπραγοι και οι "εν αφωνία διατελούντες" στα χρόνια που "όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα..." πάνω στη δράση και τα παθήματα των άλλων και δη των "απόντων".
          Όσοι "εν ησυχία ήγον"  και πάσχοντες από συνειδητή "αλαλίαν" την εποχή που τα "παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες" διεκδικούσαν με δυνατή και δημόσια φωνή τα ανθρώπινα και δημοκρατικά "αυτονόητα", δεν νομιμοποιούται να φωτογραφίζονται ως επίσημοι στις παρελάσεις.
         Όσοι απολάμβαναν την θαλπωρή της ιδιώτευσης και επιτιμούσαν αυστηρά τους "φωνασκούντες" λέγοντάς τους το "ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις" (Σινόπουλος) δεν μπορεί και δεν πρέπει σήμερα να είναι οι τιμητές και οι κριτές των άλλων.

           Ακόμη-ακόμη και οι ποιητές βρίσκονται στο στόχαστρο  κάποιων "Ποιητών" γιατί, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρωτοπορία του αγώνα για ελευθερία, επέλεξαν τη σιωπή ή το χειροκρότημα των "αρχόντων". Είναι κι αυτοί μέρος εκείνων των ανθρώπων που ο ποιητής (Αναγνωστάκης) "φοβάται" ή και γιατί όχι "ενοχλείται" κι "εκνευρίζεται" από την ηχηρή απουσία τους.
         “Οι ποιητές κρατώντας τα λάβαρα/έγραφαν ύμνους/κρατούσαν την αναπνοή μπροστά στους/επισήμους/χειροκροτούσαν ακατάπαυστα όλους/τους ρήτορες” (Μ. Κατσαρός «Κατά Σαδδουκαίων») // “Και οι ποιητές με χέρι υγρό/Υμνούνε της πατρίδας τον χαμό/Κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια/Με του σοφούς του κράτους τα ΄χουνε πλακάκια/.Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί/Τους έχω σιχαθεί…”(«Αυτούς τους έχω βαρεθεί», Θάνος Μικρούτσικος)
         Κι ενώ οι εκδηλώσεις για την 52η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησαν κάποιοι αυτόκλητοι "κυρ Παντελήδες" εμφανίζονται και πάλι ως σύμβολα αντίστασης και η αντιστασιολογία καλά κρατεί.
           Εν τω μεταξύ ο χώρος του Πολυτεχνείου κατέστη και πάλι πεδίον μάχης από τους γνωστούς "επαναστάτες" νέους ως ο ελάχιστος φόρος τιμής στους εξεγερμένους του 1973!.
           Στην καθιερωμένη πορεία τα συνθήματα των συμμετεχόντων σε αυτήν διανύουν τη συνήθη διαδρομή: Αφετηρία τα εμβληματικά συνθήματα-αιτήματα της εξέγερσης (Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία) επικαιροποιημένα  και προσαρμοσμένα στα ζητούμενα του σήμερα.

               Και μετά; Τι μετά; Έτσι γίνεται πάντα...Ο λαός θα αποσυρθεί στον ιδιωτικό του χώρο. Αν χρειαστεί,  εύκολα θα κατέβη στους δρόμους διαδηλώνοντας και απαιτώντας αυτό που "εκνευρίζει" και "ενοχλεί" τον ποιητή:

        “Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν/πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι/και μία ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου/βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας/  «δώστε τη χούντα στο λαό»” (Μ. Αναγνωστάκης)