...Και για την Ελλάδα μας ένας "Μαραθώνιος"

               *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

                                  *Το Εθνικό μας "Νενικήκαμεν"

            Χιλιάδες αθλητές (ομοεθνείς και αλλοεθνείς) συμμετείχαν και φέτος στον 42o αυθεντικό Μαραθώνιο διεκδικώντας όχι τη νίκη,  αλλά τον κότινο της συμμετοχής. Στόχος πέραν της συμμετοχής (που από μόνη της συνιστά άθλο ) είναι ο τερματισμός ως μία υπόρρητη επιβεβαίωση και παραδοχή-μήνυμα στον εαυτό μας ότι "ακόμη μπορούμε..."
         Φυσικά στον τερματισμό κανείς δεν θα ανακράξει το ιστορικό "Νενικήκαμεν" του Φειδιππίδη, αφού ο αντίπαλος απουσιάζει. Ο μόνος αντίπαλος στον αυθεντικό Μαραθώνιο είναι η εσωτερική αμφισβήτηση που επίμονα υπενθυμίζει στον δρομέα-αθλητή το  " ...μα θα αντέξεις...;”
             Έτσι γίνεται πάντα όταν κάποιος τολμά κάτι που συνιστά από τη φύση του μία δοκιμασία-πρόκληση για τις αντοχές του. Δεν είναι τυχαίο πως ο όρος "μαραθώνιος"     χρησιμοποιείται συχνά μεταφορικά.
             Σε αυτήν την μεταφορική χρήση εμπεριέχεται το σύνολο και το μέγεθος των δυσκολιών αλλά και ο χρόνος που απαιτείται για την πραγματική κάποιου σκοπού-στόχου.
             Μιλάμε π.χ για τον μαραθώνιο των εξετάσεων (μαθητές), για το Μαραθώνιο των ομάδων (βαρύ πρόγραμμα αγώνων...) κι άλλα.
             Ή ακόμα όταν θέλουμε να προβάλλουμε τις αντοχές και τις δοκιμασίες μας στη ζωή καταφεύγουμε στη φράση "πέρασα κι εγώ πολλά. Έτρεξα το δικό μου μαραθώνιο".
          Αν προσπαθήσουμε και συσχετίσουμε τον Μαραθώνιο με την προσπάθεια της Ελλάδας να κατακτήσει κάποιους στόχους (οικονομικούς...εθνικούς...), τότε ίσως θα κατανοήσουμε καλύτερα το χρέος αλλά και την ευθύνη όλων μας για την πρόοδο της Πατρίδας μας.
           Αν και η Ελλάδα ως χώρα έχει να διατρέξει πολλούς "Μαραθώνιους" είναι  δύσκολο να αξιολογήσουμε όχι μόνον την προτεραιότητα κάποιων (οικονομία, θεσμοί, εθνικά θέματα..) αλλά  και την ταυτότητα του μαραθωνοδρόμου(κυβέρνηση, πολίτες  κόμματα...).                                             

                                             Εθνικός  Μαραθώνιος       

      Η Ελλάδα  ως μικρή χώρα σε μία γεωστρατηγική θέση σημαντική είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται μόνιμα σε εγρήγορση και προετοιμασμένη για το χειρότερο και το καλύτερο. Ο δρόμος προς την επίτευξη ισορροπιών σε αντιτιθέμενα συμφέροντα στον ζωτικό αυτό χώρο της Μεσογείου είναι μακρύς, κακοτράχαλος και ανηφορικός.
       Το Κυπριακό πρόβλημα, ως μία μόνιμη εθνική αιμάσσουσα πληγή και ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας (με υπόρρητο φαντασιακό στόχο την επανίδρυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) συνιστούν τα πρώτιστα και μείζονα εμπόδια για τον "ευτυχή και επιτυχή τερματισμό"  στον "εθνικό μαραθώνιο".
                                  Οικονομικός  Μαραθώνιος       

             Η μεταμνημονιακή  Ελλάδα με φανερά ακόμη τα μνημονιακά τραύματα πασχίζει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη να καταστεί μία χώρα οικονομικά παραγωγική και υγιής και στην ανάγκη να υπηρετεί ένα κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης με το δημόσιο χρέος των 400 δις και άνω να απειλεί ανά πάσα στιγμή κάθε προσπάθεια για οικονομική ανάκαμψη.
          Το αδηφάγο τέρας της ακρίβειας σχετικοποιεί κάθε αισιοδοξία για την μελλοντική οικονομική "ευπραγία" των Ελλήνων πολιτών, παρά την ευημερία των οικονομικών δεικτών. Φυσικά ο "οικονομικός μαραθώνιος" θα πρέπει να απαλλαγεί από τη λογική των επιδομάτων και των Market Pass.
                                          Πολιτικός Μαραθώνιος       

         Μπορεί η Ελλάδα και οι πολιτικοί της ταγοί να επαίρονται για την Γ' Ελληνική Δημοκρατία, ωστόσο κάποια φαινόμενα λαϊκισμού και κυβερνητικών πολιτικών συμπεριφορών και μεθοδεύσεων σκιάζουν τη θετική εικόνα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας.

          Ο πολιτικός μαραθώνιος ναρκοθετείται κι από την "πολιτική ασυμμετρία" που ροκανίζει κάθε προοπτική για μία υγιή πολιτική ισορροπία. Κι αυτό γιατί η αντιπολίτευση αδυνατεί να συγκροτήσει μία πειστική εναλλακτική κυβερνητική πρόταση και αναλώνεται σε στείρα αντιπολίτευση ή και πολλές φορές αυτοϋπονομεύεται από τα ταυτοτικά της προβλήματα.      

                                   Δημογραφικός Μαραθώνιος       

         Σε αυτόν τον Μαραθώνιο η χώρα μας βαδίζει "ξυπόλητη", αφού  δεκαετίες τώρα πορεύεται χωρίς ένα συγκροτημένο σχέδιο επίλυσης ενός μείζονος εθνικού προβλήματος. Η απειλή της πληθυσμιακής συρρίκνωσης της Ελλάδας (πολλοί μιλούν για Ελλάδα των 5.000.000 εκατομμυρίων το 2050) τείνει να καταστεί το δήλιον πρόβλημα του ευρύτερου Ελληνισμού που εδώ και δεκαετίες συρρικνώνεται άλλοτε από εθνικές καταστροφές-ήττες κι άλλοτε από τον  κακό σχεδιασμό ή αδιαφορία "ημών των Ελλήνων" πάνω σε θέματα εθνικής επιβίωσης.
         Και μην επαναλάβει κάποιος πως η Ελλάδα και ο Ελληνισμός πρωτίστως είναι Ιδέα και Πνεύμα και γι αυτό "ποτέ δεν πεθαίνει". Αυτές οι εθνικές ιδεοληψίες μπορεί να έτρεφαν στο παρελθόν αρκούντως τον αφελή ναρκισσισμό μας ή ακόμη και να τροφοδοτούσαν ένα άγονο συναίσθημα-σύνδρομο του "τιτανικού" (το αίσθημα του ανίκητου), σήμερα, όμως, επιβάλλεται να συμμορφωθούμε στην συμπαντική κανονικότητα που στις κοσμολογικές της αρχές περιλαμβάνει και την υλική-πληθυσμιακή ανανέωση.
         Και να μην ξεχνάμε ως χώρα και λαός πως, όπως η γήρανση των κυττάρων επηρεάζει αρνητικά όλες τις άλλες λειτουργίες του σώματος, έτσι και η γήρανση του πληθυσμού επηρεάζει αρνητικά και πλήθος άλλων τομέων της χώρας μας (έλλειψη εργατικών χεριών, εθνική ασφάλεια, συνταξιοδοτικό, απουσία νέων ιδεών...)
                                   Πολιτιστικός  Μαραθώνιος       

         Εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα από χώρα-παραγωγός-δημιουργός πολιτισμού διολισθαίνει σε μία χώρα-λαό καταναλωτή ξένων πολιτιστικών στοιχείων ή καταναλωτή υποπροϊόντων πολιτισμού. Η μαζική κουλτούρα και τα φθηνά θεάματα αλλοίωσαν τα παραδοσιακά αισθητικά κριτήρια και εθίζουν, αν δεν προτρέπουν, το κοινό στο εύπεπτο και στο χυδαίο στο όνομα μιας αμφιβόλου αξίας αισθητικής απόλαυσης.
         Οι πνευματικοί ταγοί του τόπου μας εκλείπουν ή  σιωπούν, αφού πλέον κανείς δεν τους προσμετρά ως πνευματική αξία. Οι στίχοι των ποιητών μας σήμερα όχι μόνον "δεν ανατρέπουν καθεστώτα", όχι μόνον δεν εμπνέουν τα πλήθη στις πορείες, αλλά έπαψαν και να διαβάζονται αφού η πεζότητα και ο συμβιβασμός με το εφήμερο σκότωσαν τη φαντασία και την ανάγκη για το διαφορετικό.      
                          Ο Μαραθώνιος του "Φαντασιακού"
         Ωστόσο, αν οι προηγούμενοι μαραθώνιοι αντανακλούν τα μείζονα υπαρκτά  προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας και του Ελληνισμού, καθίσταται αναγκαίος ένας άλλος Μαραθώνιος, ο Μαραθώνιος του "Φαντασιακού" που φαίνεται να απουσιάζει από την ελληνική κοινωνία.
         Κι αυτό γιατί για την εξέλιξη ενός ανθρώπου,  την πρόοδο μιας κοινωνίας και την ανάπτυξη μιας χώρας βασική προϋπόθεση πέραν του "πραγματικού" και του "συμβολικού" είναι και το "φαντασιακό" στοιχείο. Αυτό εκτός του ότι συμβάλλει καταλυτικά στη δόμηση του Εγώ και στη συγκρότηση της ανθρώπινης ταυτότητας επιδρά καταλυτικά και στην επώαση των συλλογικών οραμάτων.
         Σε μία εποχή που τα "ατομικά οράματα" εκλείπουν και σε μία κοινωνία που τα "συλλογικά προτάγματα" ατροφούν ο Μαραθώνιος του "Φαντασιακού" μπορεί να γονιμοποιήσει θετικά τις προσπάθειες για ατομική ενεργοποίηση και συλλογική δράση.
        Η εν "υπνώσει" ελληνική κοινωνία και μεθυσμένη από τη λατρεία του παροντισμού χρειάζεται τον “Μαραθώνιο του Φαντασιακού" για αφύπνιση και ανάταση.
          Η συλλογική δράση-τόσο αναγκαία για την υγεία μιας χώρας- αποτελεί την αναγκαία συνθήκη  σημερινής Ελλάδας για την επίτευξη εκείνων των εθνικών στόχων που θα την καταστήσουν υπολογίσιμο παράγοντα-παίκτη στον ευαίσθητο χώρο της ανατολικής Μεσογείου.
          Κι αυτό γιατί "όποιος βαδίζει μόνος του φθάνει γρήγορα στο στόχο του, βαδίζοντας όμως μαζί με τους άλλους φθάνει-πηγαίνει πιο μακριά"
         Για την Ελλάδα δεν αρκεί η απλή συμμετοχή της στο δικό της Μαραθώνιο, αλλά και η κατάκτηση μιας κάποιας νίκης. Κι αυτό γιατί ως χώρα πρέπει  να καλύψει το χαμένο έδαφος των προηγούμενων χρόνων.

                                 
         Μπορούμε ως χώρα και ως λαός να πούμε το δικό μας σύγχρονο:       

                              "Νενικήκαμεν".