Κομματική Αυτοκτονικότητα ή μία Real PolitiΚ;

“Αν κάτι μεγαλώνει περισσότερο απ’ όσο πρέπει, τότε στρέφεται ενάντια στον εαυτό του” (Αραβική Παροιμία).

        Ποιος είπε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται;  Άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα η ιστορία μπορεί να αλλάζει πρωταγωνιστές, αλλά όχι και την αυτοκαταστροφική τάση κάποιων που βιάζονται να φτάσουν στο ανεπιθύμητο. Αυτόν τον “αυτοκτονικό ιδεασμό” μπορείς να τον ανιχνεύσεις σε άτομα που αναίτια επιδεικνύουν μία  αυτοβλαπτική  ή για άλλους μία αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

      

                                             Ως ταύρος εν υαλοπωλείω

         Κι αν μεν πρόκειται για άτομα με πολλαπλά ψυχολογικά προβλήματα μπορούμε να δείξουμε κάποια συμπόνια και κατανόηση για τα κίνητρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Όταν, όμως, αυτή η συμπεριφορά τείνει να γενικευτεί σε κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, τότε αρχίζεις να σκέπτεσαι προς τι η εκδήλωση μιας τέτοιας ακατανόητης εκδήλωσης; Το κίνητρο είναι η εκδίκηση του πολιτικού αντιπάλου ή η προσέλκυση της προσοχής και του ενδιαφέροντος των ψηφοφόρων ενόψει των εκλογών της 25^ης Ιουνίου 2023;

         Είναι παράλογο και πολιτικά αντισυμβατικό να προσπαθεί κάποιος να ερμηνεύει με ψυχιατρικούς όρους την προεκλογική τακτική και συμπεριφορά κάποιων κομμάτων ή επιφανών στελεχών του. Παράλογο και πολιτικά ανορθόδοξο, επίσης, είναι να ακούγονται οικονομικές εκτιμήσεις και  αναλύσεις για την ανάγκη επιβολής φόρων μετεκλογικά. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…

           «Μερικοί άνθρωποι αγαπούν τόσο την κακοτυχία, που πηγαίνουν τρέχοντας προς αυτήν»(Douglas Jerrold).

      Συνιστά παγκόσμια  πολιτική πρωτοτυπία να προαναγγέλλουν φόρους τα κόμματα της αντιπολίτευσης από την πλευρά τους, αν γίνουν κυβέρνηση, Συνήθως το αντίθετο συμβαίνει. Η αντιπολίτευση, δηλαδή, μέμφεται το κυβερνών κόμμα για υπέρμετρη φορολόγηση των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα υπόσχεται μείωση φόρων. Συμβαίνει κι αυτό στη χώρα μας σε αυτήν προεκλογική περίοδο. Η μελλοντική κυβέρνηση (ΝΔ) να εξορκίζει τους φόρους και η αντιπολίτευση να προαναγγέλλει φόρους.

        Να που λέγαμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, αφού το όλον σκηνικό παραπέμπει στη διαμάχη του Χαρίλαου Τρικούπη με τον Θ. Δηλιγιάννη. «Πάνω οι Φόροι», «Κάτω οι Φόροι».(1875…).

         Είπαμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή φάρσα. Ακόμη και ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να προβλέψει  αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις στελεχών της αντιπολίτευσης για φορολόγηση των μερισμάτων, των κερδών, των υπερκερδών, την παγίωση του ΕΝΦΙΑ...

                                        Τα  repos: Η ιστορία σαν φάρσα

       Φαίνεται να επαναλαμβάνεται το σκηνικό του 1993, όταν ο κ. Παντελής Οικονόμου (ΠΑΣΟΚ) σε προεκλογική περίοδο πρότεινε την φορολόγηση των repos. Βέβαια ο  Α. Παπανδρέου αποδοκίμασε τις δηλώσεις του Π. Οικονόμου, αλλά η ζημιά έγινε… Είναι αυτό που λέμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το δύσκολο είναι να διακρίνεις τα σαφή όρια ανάμεσα στην τραγωδία και την  φάρσα.

          Βέβαια τα repos φορολογήθηκαν αργότερα (2002), γιατί αυτό επέβαλε η σκληρή οικονομική πραγματικότητα, που όποιος την αγνοεί δεν πετυχαίνει τίποτα άλλο παρά να  υποθηκεύει το μέλλον του λαού στις ιαχές του λαϊκισμού. Αν φορολογηθούν τελικά τα υπερκέρδη και τα μερίσματα, όπως προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, θα έχουμε μία ακόμη δικαίωση της οικονομικής αναγκαιότητας ή ένα ακόμη αυτογκόλ αυτών των κομμάτων;

                           

          Τελικά όλοι “συνωμοτούν” υπέρ της άνετης επανεκλογής του κ. Μητσοτάκη;

                                                     H Real Politik;

          Κάποιοι, όμως, και χάριν του πολιτικού διαλόγου και μιας άλλης αντίληψης για το ύφος και το ήθος της προεκλογικής περιόδου, διατείνονται πως με τις δηλώσεις των στελεχών της αντιπολίτευσης για αύξηση φόρων μπήκαμε στον αστερισμό της real Politik. Κι αυτό γιατί τα τελευταία μηνύματα-προτροπές της ΕΕ είναι πολύ ηχηρά και μας προϊδεάζουν για μία πιο σφιχτή οικονομική πολιτική στο μέλλον. Τα πλεονάσματα θα είναι αναγκαία, γιατί αλλιώς θα  επικρέμαται πάντα ο κίνδυνος ενός νέου απεχθούς και επαχθούς μνημονίου.

       Τελικά οι δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για αύξηση φόρων αδικήθηκαν και παρεξηγήθηκαν, αφού δεν υποκρύπτουν μία αυτοκαταστροφική (κομματική και προσωπική) συμπεριφορά αλλά μία έντιμη και θαρραλέα στροφή στην οικονομική πραγματικότητα. Αν έτσι έχουν τα πράγματα και το μέλλον με τη δική του λογική τους δικαιώσει, ποιος θα τους επιστρέψει τη χαμένη τιμή τους για την πολιτική γενναιότητα που επέδειξαν να πουν κάποιες σκληρές αλήθειες;

                              

          Οι πολιτικές αλήθειες σπανίζουν σε προεκλογική περίοδο, γιατί πλεονάζουν τα ηχηρά συνθήματα που υπόσχονται “καλύτερες μέρες“  που τελικά αποδεικνύονται πολιτικές χίμαιρες. Και ο πολίτης είναι δύσκολο σε προεκλογική περίοδο να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποσχέσεις των συνθημάτων και στην πικρή αλήθεια της οικονομικής αναγκαιότητας. Διχάζεται και περιπίπτει σε  σύγχυση. Συντάσσεται με το γλυκύ ψέμα των συνθημάτων και μετά πλάθει το δικό του αφήγημα για να δικαιολογήσει τη στάση του.

          Η εκλογίκευση ως “αμυντικός μηχανισμός” λύνει πολλά προβλήματα και στην πολιτική μας συμπεριφορά. Νιώθουμε ευτυχείς και αθώοι μέσα σε έναν μύθο δυστυχίας και οικονομικής δυστοπίας…

       Και πώς θέλουμε να αντιδράσει ο απλός ψηφοφόρος, όταν δυσκολεύεται να κατανοήσει τους όρους μέρισμα, κέρδη, υπερκέρδη και πολλούς άλλους οικονομικούς όρους; Ο πολίτης – ψηφοφόρος αναζητά κάποιες ανάσες και δεν αναλώνεται σε σύνθετες οικονομικές συζητήσεις και αναλύσεις. Όταν βιώνεις την οικονομική δυσπραγία και σού υπόσχονται τον ερχομό μιας οικονομικής αβεβαιότητας, τότε αναζητάς μία ανάσα ελπίδας. Τη δυσκολία αυτή ίσως να υπο-          νοούσε ο Σεφέρης όταν έλεγε:

             “Ανάμεσα σε δύο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε ν’ ανασάνεις”.

                                       Περιμένοντας τον Γκοντό

      Τελικά για μία ακόμη προεκλογική περίοδο δεν θα πλήξουμε περιμένοντας να αποδειχτεί αν οι αυτοκτονικές δηλώσεις των στελεχών της αντιπολίτευσης δικαιωθούν ή θα συμπαρασύρουν και τα κόμματά τους σε μία περαιτέρω εκλογική καταβύθιση.

                                

       Επιχειρηματίες και εργαζόμενοι, μερισματούχοι και μη αδημονούν και ανησυχούν για την άφιξη ή την μη και αναιτιολόγητη  μη-άφιξη του Γκοντό (αύξηση φόρων). Πώς σε παρασέρνουν οι συνειρμοί σε πρόσωπα θεατρικά που άλλους φοβίζουν και σε άλλους σκορπίζουν ελπίδα και προσδοκία .

       Και ποιος τελικά είναι αυτός o Γκοντό (αύξηση φόρων, φορολόγηση μερισμάτων…); Πότε θα έλθει, αν έλθει και τι θα μάς προσφέρει: Θα μάς σώσει ή μήπως τον περιμένουμε, γιατί έτσι συνηθίσαμε και δεν μπορούμε ως λαός και χώρα να κάνουμε αλλιώς και να ζήσουμε ή να σκεφτόμαστε ;

  

             Κάποιοι στο αφανές πρόσωπο του θρυλικού Γκοντό  διαβλέπουν τη βασική οικονομική αρχή του Μαρξ:

     “Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”.          

                      ΠΗΓΗ: Blog “ΙΔΕΟπολις” Ηλία  Γιαννακόπουλου