Ο άνθρωπος “Πνευματοφόρο Νήπιο”

       *Δοκιμές Χαϊκού. Τα άδυτα των λέξεων και οι υπόγειες διαδρομές της Γλώσσας μας.

                             Πνευματο-Φόρο Νήπιο

Το Άγιο Πνεύμα / η Τριαδικότητα /και ο Άνθρωπος… (Νήπιο Πνευματοφόρο).

      *Πώς μπορεί η παρένθεση να χωρέσει, χωρίς να εκθέσει τη δύναμη του Πνεύματος και την Πνευματικότητα του ανθρώπου, αυτό το οξύμωρο της Φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης; Πώς Μπορεί ο “άνθρωπος – νήπιο” μπροστά στην αιωνιότητα και την πανσοφία του Θεού να δεχτεί και να αναδείξει - μεταπλάσσει σε δημιουργικό έργο  τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος;

       O Ύμνος της Πεντηκοστής με αφορμή την αποστολή του Αγίου Πνεύματος στους Μαθητές του Ιησού αναφέρει επιγραμματικά για τη δύναμή του:

        “Και επλήσθησαν άπαντες του Αγίου Πνεύματος και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις”.

    *ΝΗΠΙΟ < ΝΗ+Έπος= Αυτός που δεν μπορεί ή δεν γνωρίζει να μιλά, αυτός που δεν έχει Λόγο. Το “νη” είναι ομηρικό αρνητικό μόριο. Χωρίς, άνευ, όχι, δεν… Πχ: Νηνεμία, Νηπενθή, Νηκερδής // Το “Έπος”= Λόγος-Μιλιά-Λέξη λόγος/ δημόσιος λόγος πηγάζει από το “είπον”= Λέγω… Από εκεί και τα: Νηπιαγωγός, επικός, έπη, εποποιία, αμετροέπεια, καλλιεπής, ασυνεπής, αβροεπής, ορθοέπεια, ηδυέπεια…”, Έπεα Πτερόεντα”, “Αμ΄ έπος, αμ΄ έργον”.

                   

     *Αυτές τις υπόγειες σημασιολογικές και νοηματικές διαδρομές των Λέξεων και της Γλώσσας μας οφείλουμε να ανακαλύψουμε για να μπορέσουμε να πραγματώσουμε τη θέωσή μας, όχι ως μία πράξη-έκφραση του ανθρώπινου ναρκισσισμού, αλλά ως μία προσπάθεια να ξεπεράσουμε τον άνθρωπο και να απλωθούμε στις ατραπούς του Πνευματικού Σύμπαντος.

      Σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε η καρικατούρα του νιτσεικού Υπερανθρώπου, ούτε το ομοίωμα της Τεχνητής Νοημοσύνης, του Homo Digitalis. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δικαιώνεται ως θεϊκό δημιούργημα στο βαθμό που παραμένει απλός και ανθρώπινος, αυθεντικός και μοναδικός, διεκδικώντας ταυτόχρονα το ανώτερο.

      “Όσο πιο ψηλά πετάμε, τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σ΄ αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν” (Νίτσε).

       Μπορεί ο άνθρωπος να είναι ένας μικρόκοσμος, όπως ρητά αναφέρει ο Δημόκριτος «Τω ανθρώπω μικρώ κόσμω όντι», ωστόσο είναι αυτός που «αναρθρών α όπωπε», όπως μας υπενθύμισε ο Πλάτωνας. Γι αυτό ας ακολουθήσουμε την προτροπή του Μενάνδρου που ζητά μετριοφροσύνη.

           “Θνητός γεγονώς  άνθρωπε, μη φρόνει μέγα”