“Τα Κίτρινα Γάντια”… και η “Χύτρα”

   “Για τη ζήλια, τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από το γέλιο” (Francoise  Sagan).

        Να που σε κάποια πράγματα δεν χρειάζονται τίτλοι και σπουδές, αλλά αρκεί  το μεράκι και το ταλέντο. Δεν χρειάζονται τα ηχηρά ονόματα και οι δημόσιες σχέσεις για να γεμίσεις το Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων με ένα θεατρικό έργο που άφησε ιστορία και πολύ γέλιο στους Έλληνες όλων των εποχών και των ηλικιών.

    *Μπρίλης: Τι θέτε; Θέτε τίποτα: / *Ορέστης: Έχεις πορτοκαλάδα ρε; /* Μπρίλης: Πορτοκαλάδα θέτε: / *Ορέστης: Ναι! / *Μπρίλης: Από πορτοκάλια; / *Ορέστης: Όχι από μούσμουλα…

            Ποιος δεν γέλασε και ποιος δεν προβληματίστηκε με τις παραπάνω ατάκες; To γέλιο, ως ίδιον γνώρισμα του ανθρώπου, είναι μία αυθόρμητη (;) σε ένα ερέθισμα που ανατρέπει τη λογική και πολλές φορές την συμβατική αισθητική των πραγμάτων. Πώς μπορεί ένας αφελής να προκαλεί το γέλιο με τις ανόητες ερωτήσεις του και να εκνευρίζει ταυτόχρονα τον πελάτη ενός καφενείου που καίγεται  για  πληροφορίες εξαιτίας της παθολογικής ζήλιας προς την γυναίκα του;

          Είναι η φωνή του Ηθοποιού που σε συνεπαίρνει σε ένα θεατρικό έργο, οι έξυπνοι διάλογοι, οι γκριμάτσες του προσώπου, οι κινήσεις του σώματος, η ενδυμασία, τα σκηνικά, η μουσική, η αυθεντικότητα και όχι το επιτηδευμένο και το ψεύτικο, η ροή της υπόθεσης, τα θέματα που θίγει το σενάριο του έργου ή και κάποια άλλα που έχουν σχέση με την αισθητική και την θεατρική παιδεία και ψυχολογία του εκάστοτε θεατή.

        Μία καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, η Ελένη Παπουτσή-Σκηνοθέτης και μία πλειάδα άγνωστων ερασιτεχνών ηθοποιών σκόρπισαν γέλιο και χαρά στο τρικαλινό κοινό, ακόμη και σε εκείνους που έψαχναν διέξοδο  από την εκλογική ήττα του κόμματός τους. Οι ηθοποιοί ανθρώπινοι και οικείοι, φιλικοί και σεμνοί, ταλαντούχοι και φιλόδοξοι έδωσαν μαθήματα ηθοποιίας (Ήθος +Ποιώ) χαρίζοντας γέλιο σε μία εποχή που παράγει άγχος, φόβο, αγωνία και σοβαροφάνεια.

                

         Η μεταφορά του γνωστού κινηματογραφικού έργου υπήρξε   επιτυχής, χωρίς χάσματα και σκηνοθετικά σφάλματα. Οι όποιες ατέλειες είναι συγχωρητέες στο βαθμό που ο τεχνολογικός εξοπλισμός και η ο μαγευτικός ερασιτεχνισμός των ηθοποιών δεν χρεώνονται σε ατάλαντους ανθρώπους. Το αντίθετο…

          Εξάλλου το θέμα από μόνο του – η αιώνια ζήλια – του συζύγου προς την σύζυγο  και η επιτυχής πλοκή με τις απρόσμενες παρεξηγήσεις που προκαλούν τα Κίτρινα γάντια δίδαξαν τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας θα πρέπει στην προσωπική ζωή να κρατά τις αναγκαίες ισορροπίες για να αποφύγει την καθημερινή αυτό-τυραννία του και στο τέλος την αυτο-γελοιοποίησή του.

         Στην παράσταση ξεχώρισε η παρουσία του Μπρίλη (Γιώργος Πατούκας) που απέδωσε με φοβερή ακρίβεια τις θρυλικές ατάκες του Γκιωνάκη . Τόσο η μίμηση της φωνής, όπως και οι κινήσεις του προσώπου και του σώματος, έδωσαν μία άλλη διάσταση στην παρουσία του επί σκηνής. Ήταν  πειστικός σε ένα ρόλο απαιτητικό, αφού οι θεατές άθελά τους είναι προσκολλημένοι στην θρυλική αφέλεια και φωνή του Γ. Γκιωνάκη.

         Πειστικότατη και η ταλαντούχος η Τούλα-υπηρέτρια της πλούσιας οικογένειας (Ειρήνη Παπαγεωργίου), αφού απέδωσε με πειστικότητα τόσο την αφέλεια του ρόλου της όσο και τον χορό όταν χρειάστηκε.

        Ο Ορέστης (Μπαντής Βασίλειος) κυρίαρχος στη σκηνή υπήρξε ένα δυστυχισμένο σύμβολο της αιώνιας ανδρικής ζήλιας προς την γυναίκα του. Έπεισε τόσο με τη φωνή του και τις κινήσεις του όσο και με την εξωτερίκευση του πόνου που προκαλεί η ζήλια , η ψυχοβόρα.

      Θα μεροληπτήσω λίγο, αν αναφέρω την πληθωρική παρουσία-έστω και ολιγόχρονη –του Θωμά του Χαχάμη (Στρατηγός).Ήταν στρατηγός σε όλα, έστω και χωρίς γαλόνια. Είναι σημαντικό να πείθεις, ακόμη και όταν σε υποψιάζονται οι θεατές με την φωνή σου μόνο.

                            Θωμά, σε χρειαζόμαστε ακόμη και για πολλά άλλα.

        Τα πολλά εύγε ανήκουν στην ακάματη σκηνοθέτιδα, Ελένη Παπουτσή, που σκηνοθετεί και διδάσκει κάτι, που βρίσκεται έξω από τα επαγγελματικά της ενδιαφέροντα. Τι σημασία, όμως, έχουν όλα αυτά, αν το μεράκι και η θέληση πλεονάζουν! Ο καθένας μπορεί να κάνει την υπέρβασή του προσφέροντας στο κοινό αφιλοκερδώς το περίσσευμα του ταλέντου του. 

         Αχ!..να μπορούσαμε όλοι να κάναμε και κάτι ξεχωριστό από αυτό που μάς στέρησε η εργασία μας και κοινωνικές συμβατικότητες.

        Ένα μεγάλο Ε ύ γ ε σε όλους τους συντελεστές… Με χαρά και αγωνία περιμένουμε την επόμενη παράσταση.

                                            Και μην ξεχνάμε πως:

      “Το θέατρο είναι ρήμα παρά ουσιαστικό, μια δράση παρά ένα μέρος”(Μάρθα Γκράχαμ, Αμερικανίδα Χορογράφος).

       Εξάλλου το θέατρο ξεκίνησε από την ανθρώπινη ανάγκη να γνωρίσει ο άνθρωπος τη ζωή του καλύτερα, το μυστήριο της ζωής και να μοιραστεί αυτή τη γνώση με τους συνανθρώπους του.

    “Καταδικασμένος να ερμηνεύσει το μυστήριο της ζωής , ο άνθρωπος εφηύρε το θέατρο” (Louis Jouvet).

      *Μία οφειλόμενη και κάπως καθυστερημένη κριτική στην παράσταση που κέρδισε το τρικαλινό κοινό (29-30 Μαΐου 2023).

            *ΠΗΓΗ: Blog, “ΙΔΕΟπολις”, Ηλία Γιαννακόπουλου