Τα πετεινά του ουρανού

 

Για κάποιους το χιόνι είναι ένα φυσικό φαινόμενο, για κάποιους άλλους μία ευκαιρία για να δοκιμάσουν τις αντοχές τους στο παιχνίδι με τις χιονόμπαλες και για κάποια άλλα όντα μία δοκιμασία.

 

 

Στη φωτογραφία ένας μαύρος κότσυφας αναζητά την τροφή του στη χιονισμένη γη. Ίσως να γνώριζε τον ερχομό του χιονιά (έχουν τον δικό τους μηχανισμό να προβλέπουν), αλλά δεν συσσώρευσε την τροφή του. Όχι από άγνοια, βέβαια, ούτε από απρονοησία… Απλά από ένστικτο θεωρεί πως ο θησαυρισμός αγαθών και η φροντίδα φύλαξής τους συνιστά μία μορφή δουλείας.

α. «Ό,τι κατέχουμε, μάς κατέχει»

β. «Δικό μας είναι ό,τι δεν μπορούμε να χάσουμε σε ένα ναυράγιο»

Αυτές τις αλήθειες τις γνωρίζουν τα πετεινά του ουρανού κι ας μην σπούδασαν το κεφάλαιο της Ελευθερίας. Οι άνθρωποι, όμως, κάνουν το αντίθετο… Συσσωρεύουν και θησαυρίζουν. Γι’ αυτό έχουν πολιτισμό. Έχουν, όμως, την ελευθερία και την ηρεμία τους;

Η έγνοια για θησαυρισμό υλικών αγαθών κάτω από την πίεση ενός αδηφάγου καταναλωτισμού έφθειρε όχι μόνον την εσωτερική μας ισορροπία, αλλά και μάς απανθρωποποίησε.

«Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί γής… Θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ»

 

 

Προφητικά και διδακτικά μίλησε ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (στ΄.19). Ποιός, όμως, τον ακούει σήμερα; Οικονομικά δεν γνώριζε, ούτε ψυχολογία ο ευαγγελιστής. Γνώριζε πολύ καλά, όμως, τις δουλείες της ψυχής. Ο Ματθαίος δεν ηθικολογεί. Απλά επισημαίνει κάποιες βιωμένες αλήθειες.

Εν τω μεταξύ ο κότσυφας ψάχνει ακόμη την τροφή του. Δεν αγχώνεται… Βιάζεται λίγο… Αγωνιά… Συνεχίζει τον αγώνα της επιβίωσης… Θα τα καταφέρει… Η φύση μεριμνά για όλα.

«Μη μεριμνάτε τι φάγητε… εμβλέψατε εις τα ταπεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ούτε θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας»

Μπορεί ο Ματθαίος να ήταν ο πρόδρομος μιας άλλης οικονομικής σκέψης και σχολής… Εξάλλου στη ζωή δεν αξιολογείται θετικά μόνον η μέγιστη παραγωγή και ο υλικός πλούτος αλλά η ευτυχία στα λίγα…

Ίσως στη φωτογραφία κάποιοι να βλέπουν μόνον τη διαφορά των χρωμάτων, Άσπρο – Μαύρο. Ίσως τα χρώματα για τους φιλοσοφούντες να παραπέμπουν συνειρμικά στον μανιχαϊσμό. Ο καθένας βλέπει και σκέφτεται ό,τι έχει μέσα του.

 

Το δίδαγμα του κότσυφα, όμως, παραμένει και ίσως να ματώνει την ηθική μας. Μπορούμε να διδαχτούμε κάτι από αυτόν;

«Τις δε εξ υμών μεριμνών… δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα;»

Δεν ηθικολογώ… Αλλά η εικόνα αυτή με τον κότσυφα με γύρισε δεκαετίες πίσω, στην δεκαετία του 1960, όταν μικρά παιδιά με τον αδελφό μου κάναμε την πρώτη «αξιόποινη» πράξη… Στήναμε παγίδες στα αθώα πετεινά του ουρανού (σπουργίτια, κοτσύφια…) και όλα αυτά για ένα παιχνίδι εις βάρος της ζωής των πιο αθώων όντων του πλανήτη.

 

Δεν γνωρίζαμε τότε ούτε την Ηθική του ζωικού βασιλείου, ούτε τον μινιμαλισμό ως στάση ζωής. Το πολύ ήταν άγνωστο, το λίγο μάς ήταν αρκετό…

Ακόμη… μαθαίνω… Πρέπει να μαθαίνουμε… Αρκεί να ξέρουμε να διαβάζουμε τη φύση.

Αυτό είναι παιδεία… τα άλλα είναι έργα της εκπαίδευσης…