ΤΡΑΜΠ, ο "Ειρηνοφόρος": Μακάριοι οι “Ειρηνοποιοί”…

            *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

       &Ειρήνη στη Γάζα, αλλά στις ΗΠΑ διαδηλώνουν με το “No Kings”

 “Η Ειρήνη δεν επιτυγχάνεται φωνάζοντας Ειρήνη” (Ναπολέων)

           Κι εκεί που ο ΤΡΑΜΠ πετύχαινε την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, κι εκεί που ο ίδιος επιζητούσε το φετινό βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (χωρίς να το κρύβει άλλωστε), κι εκεί που όλοι υποψιάζονταν πως τελικά η νορβηγική επιτροπή για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης θα αξιολογούσε  θετικά τον τερματισμό ενός διετούς (για πολλούς δεκαετιών) πολέμου στη Μέση Ανατολή (Ισραήλ vs Χαμάς) η έκπληξη ήρθε από τη Βενεζουέλα, αφού το βραβείο τελικά δόθηκε στην  Μαρία Κορίνα Ματσάδο.
            Το σκεπτικό της επιτροπής για την απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην πολιτική αντίπαλο του Μαδούρου ήταν συγκεκριμένο:
       "για την προώθηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού της Βενεζουέλας και για τον αγώνα της να επιτύχει  μία δίκαιη και ειρηνική μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία".
          Ο ΤΡΑΜΠ απογοητευμένος από την απώλεια του βραβείου  Ειρήνης για το 2025 μίλησε για πολιτικά κίνητρα:
           "Η επιτροπή των Νόμπελ απέδειξε πως βάζει την πολιτική πάνω από την Ειρήνη".
           Η ενόχληση και η οργή του ένοικου του Λευκού Οίκου ήταν φανερή και εν μέρει δικαιολογημένη αφού η επιτροπή απονομής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης εστίασε το ενδιαφέρον της στον πολιτικό αγώνα μιας γυναίκας ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς της χώρας της (Βενεζουέλα) και όχι στο πρόσωπο εκείνο που δραστηριοποιήθηκε (και πέτυχε) για την επίτευξη της παγκόσμιας Ειρήνης.
          Εξάλλου με τη συγκεκριμένη επιλογή της η ίδια η επιτροπή παραβίασε το σκεπτικό και τη βούληση του ίδιου του Άλφρεντ Νόμπελ που θέσπισε το συγκεκριμένο βραβείο  για να δίνεται (όπως προβλέπεται κι από τη διαθήκη του) σε εκείνο-α πρόσωπο-α ή ακόμη και φορείς ή οργανισμούς (π.χ ΟΗΕ...) "που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των Εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών".

         

            Σε τι συνέφερε, λοιπόν, η κ. Ματσάδο στη διεθνή ειρήνη, ώστε να κριθεί άξια για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης;
            Σεβαστοί οι αγώνες της για τη Δημοκρατία, την πολιτική Ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα των συμπατριωτών της στη Βενεζουέλα. Πέραν αυτού ουδέν που θα αιτιολογούσε ή και θα δικαιολογούσε την απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης και σύμφωνα πάντα με την διαθήκη του ίδιου του Άλφρεντ Νόμπελ.
           Αγώνες για τη Δημοκρατία και τις Πολιτικές Ελευθερίες και τα Δικαιώματα των λαών έχουν γίνει από πολλούς και θα άξιζε ένα ειδικό Νόμπελ γι αυτούς. Χορηγοί για ένα τέτοιο βραβείο θα βρίσκονταν πολλοί αφού ένα χρυσό συμβόλαιο κάποιου ποδοσφαιριστή ή  καλαθοσφαιριστή θα ήταν αρκετό για πολλά χρόνια για τη σχετική οικονομική επιχορήγηση.
           Και όλα αυτά γράφονται την ώρα που στο Ισραήλ και στα χαλάσματα της Γάζας Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πανηγυρίζουν για την Ειρήνη, έστω κι αν ο κάθε λαός πανηγυρίζει για τους δικούς του λόγους. Έτσι γίνεται κάθε φορά εδώ και αιώνες. Ο καθένας δίνει διαφορετικό, το δικό του περιεχόμενο στην Ειρήνη.

             Ωστόσο, εκείνο που προκάλεσε εντύπωση και έκπληξη ήταν η αφιέρωση του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης από την κ Μαδούρο στον αμερικανό πρόεδρο. Μεγαλοψυχία, μεγαλοθυμία ή μία προσπάθεια να διορθώσει το φάουλ-αστοχία της νορβηγικής επιτροπής για την απονομή του φετινού βραβείου Νόμπελ Ειρήνης;
             "Βρισκόμαστε στο κατώφλι της νίκης και σήμερα περισσότερο από ποτέ βασιζόμαστε στον πρόεδρο Τραμπ, στον λαό των ΗΠΑ, στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και στα δημοκρατικό έθνη του κόσμου ως τους κύριους συμμάχους μας στην επίτευξη της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η Βενεζουέλα θα είναι ελεύθερη!".
            Η αντίδραση, βέβαια,  του Μαδούρου ήταν διαφορετική και απαξιωτική τόσο για την  Ματσάδο όσο και για το περιεχόμενο της Ειρήνης.
         "Το 90% του πληθυσμού απορρίπτει τη δαιμονική μάγισσα σαγιόνα. Θέλουμε Ειρήνη και θα την έχουμε, αλλά Ειρήνη με ελευθερία και εθνική κυριαρχία".
            Άλλοι άνθρωποι, άλλες νοοτροπίες, άλλες συμπεριφορές και άλλες αξιολογήσεις για την πολύπαθη Ειρήνη...
           Εν τω μεταξύ στην Κνεσέτ ο Τραμπ εκφωνεί ιστορικό λόγο καταχειροκροτούμενος και στο Κάιρο πολλοί Ηγέτες συμμετέχουν σε μία συνάντηση-δοξαστικό για την Παγκόσμια Ειρήνη...
            Άλλοι όλα αυτά τα χαρακτηρίζουν ως χολυγουντιανές φιέστες με πολλή υποκρισία και διπλωματικά τερτίπια  του Τραμπ και των Αμερικανών. Θεωρούν, δηλαδή, πως ο αμερικανός πρόεδρος για άλλη μία φορά αποβλέπει στην προσωπική του προβολή και στη μεγιστοποίηση των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της χώρας του.

           Εξάλλου η ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης και ερειπωμένης Γάζας θα απαιτήσει πολλά δις δολάρια.
           Στη φαρέτρα των κατηγόρων της πολιτικής Τραμπ βρίσκονται και οι αιτιάσεις για την απουσία από το σχέδιο ειρήνευσης σχετικής και ρητής πρόβλεψης για την ίδρυση και αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους.

         “Εκείνοι που μπορούν να κερδίσουν έναν πόλεμο, σπάνια μπορούν να κάνουν καλή ειρήνη και εκείνοι που μπορούν να κάνουν καλή ειρήνη, δεν έχουν κερδίσει ποτέ έναν πόλεμο” (Τσώρτσιλ)

           Στα αρνητικά της φιέστας σε Ισραήλ και Αίγυπτο για το σχέδιο ειρήνευσης στην περιοχή συγκαταλέγεται και η υπερπροβολή της απελευθέρωσης των ισραηλινών ομήρων χωρίς καμία αναφορά στους 65.000 και πάνω παλαιστίνιους νεκρούς.

                                                 “Ουaί τοις ηττημένοις”.
          Εν τω μεταξύ και μετά τη συμφωνία Ειρήνης από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη-χώρες (με τις όποιες ρυθμίσεις) πλανάται το ερώτημα προς τι ο διετής πόλεμος, οι τόσοι νεκροί, οι  αιχμάλωτοι και η ισοπέδωση της Γάζας;
           Γιατί χρειάζεται τόσο αίμα για την Ειρήνη που θα έλθει μετά; Ποιοι είναι αυτοί που ποτίζουν με ανθρώπινο αίμα το τέρας του πολέμου στο όνομα της "αγάπης" τους για την Πατρίδα; Δεν υπάρχει, αλήθεια, άλλος δρόμος;
           Παρεμπιπτόντως το σχέδιο Τραμπ για την ειρήνη της Μέσης  Ανατολής έχει και την φιλοσοφική του διάσταση. Οι κατήγοροι του Τραμπ αμφισβητούν την ηθική του και καταγγέλλουν πως όλα γίνονται για τις "μπίζνες".

           Γι αυτό το λόγο υποστηρίζουν μερικοί πως η νορβηγική επιτροπή απονομής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης απέφυγε να δώσει το βραβείο στον Τραμπ.

             Εν τω μεταξύ η υπογραφή της ειρήνης στην Αίγυπτο (Σαρμ Ελ Σέιχ) εξελίχθηκε ως αναμενόταν και σχεδιάστηκε σε "one man show" (ΤΡΑΜΠ) και φυσικά με τις απαραίτητες γλάστρες, τους ξένους Ηγέτες και δυστυχώς τους ευρωπαίους. Ωστόσο εκείνο που προέχει είναι η ειρήνη και η επισήμανση του Τραμπ:

       "Είναι μία ιστορική ημέρα για ολόκληρη την περιοχή, πετύχαμε το αδύνατο...Αυτό πήρε 3000 χρόνια, μπορείτε να το πιστέψετε; Και θα αντέξει".

           Αυτή η δήλωσή του είναι και η καλύτερη απάντηση στους επικριτές του  που παραβλέπουν πως αυτός πέτυχε τόσα όσα κανένας άλλος αμερικανός πρόεδρος στην ειρήνευση της περιοχής.

 

               Ξεχνούν, επίσης, όλοι τους, όμως, πως σύμφωνα και με τη φιλοσοφική σχολή του Ωφελιμισμού μία πράξη θεωρείται ηθική από τις συνέπειές της (συνεπειοκρατία). Δηλαδή, ως ηθική πράξη θεωρείται εκείνη "που έχει τη δυνατόν μεγαλύτερη ωφέλεια στον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό ανθρώπων".
           Να, λοιπόν,  που μία απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης  προκάλεσε τέτοιον προβληματισμό και αμφισβητήσεις σε μία χρονική περίοδο που η ταχύτητα και η σημαντικότητα των γεγονότων είναι πρωτόγνωρες.

         Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η σπουδή του Τραμπ για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης λειτούργησε πολλαπλασιαστικά στην επίτευξη Ειρήνης στη Μέση Ανατολή.
           Και μην αναζητήσει κάποιος τους κερδισμένους και τους χαμένους από αυτήν. Σε μια συμφωνία Ειρήνης όλοι είναι κερδισμένοι. Κι αυτό γιατί έστω και μια ανθρώπινη ζωή να σωθεί είναι μία μεγάλη νίκη του ανθρώπου.

      "Όποιος αφανίζει μία ζωή, αφανίζει όλον τον κόσμο. Κι όποιος σώζει μία ζωή, σώζει όλον τον κόσμο" (Ταλμούδ).
          Εξάλλου σε μία συμφωνία κανείς δεν τα παίρνει όλα. Κάτι παίρνει, κάτι χάνει.

         Και σε αυτήν τη συμφωνία, όπως και σε όλες τις προηγούμενες στην ιστορία του ανθρώπου, κυριαρχεί πάντα η κοσμολογική αρχή, όπως αυτή διατυπώθηκε στον περίφημο διάλογο Αθηναίων και Μηλίων από τον μέγα Θουκυδίδη:
           "Ο δυνατός προχωρά όσο το επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο το επιβάλλει η αδυναμία του"
                             Μέγα μάθημα και ιστορικό δίδαγμα για όλους.
                                 Έθνη, Λαούς, Ηγέτες και "Πατριώτες"...

        Εμείς δεν έχουμε τίποτα άλλο να ευχηθούμε παρά να ξημερώσει μία νέα μέρα (New day will rise) και για τους δύο λαούς και να βρουν στο μέλλον ή και σύντομα ένα modus Vivendi. Το Ισραήλ να μη ζει με το φόβο κάποιας ρουκέτας από τη Χαμάς και οι Παλαιστίνιοι να ζουν ασφαλείς κι αυτοί σε μια πατρίδα. Πρωτίστως όμως η βία να μην είναι το μόνο όπλο των Παλαιστινίων και το Ισραήλ να μην ολισθαίνει στην "Ηθική Άβυσσο" (Γκιντεόν Λεβί) με τις άμετρες ενέργειες αντεκδίκησης σε κάποια ρουκέτα της Χαμάς.

                                                       Υ Σ Τ Ε Ρ Ο Γ Ρ Α Φ Ο
         Εκείνοι που πρέπει να προβληματιστούν από όλα τα παραπάνω είναι η επιτροπή απονομής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, που αδιαφόρησε παντελώς για την ζώσα παγκόσμια πραγματικότητα και για τις εν εξελίξει ειρηνευτικές διαδικασίες στη Μέση Ανατολή. Εκτός εάν περιμένουν από τον Τραμπ τον τερματισμό και του 8ου πολέμου (Ουκρανικός Πόλεμος).

            Αλλά και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ κ. Γκουτιέρες θα πρέπει να υποβάλει την παραίτησή του και να προτείνει την κατάργηση του ΟΗΕ, αφού απείχε παντελώς (από ανικανότητα) από τις ειρηνευτικές διαδικασίες στη Μέση Ανατολή. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή και κανείς δεν θα ανησυχήσει από αυτό, αφού πλέον όλοι γνωρίζουν και έχουν  αποδεχτεί ποια χώρα και ποιος ηγέτης κινεί το παγκόσμια άρμα. Ας είμαστε ρεαλιστές....
          Είναι αυτός που πριν ένα μήνα αποκάλεσε τον ΟΗΕ "άδειες λέξεις"... 

                   ●Σχόλια Αναγνωστών