Ο Ιβίσκος που διδάσκει και αντιστέκεται…

         *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

 

                   

         Δεν χρειάζεται  να είσαι φυσιολάτρης για να εστιάσεις στα άνθη του Ιβίσκου που επιμένει να ομορφαίνει το φθινοπωρινό τοπίο.
         Δεν χρειάζεται να είσαι ζωγράφος για να εστιάσεις στην ποικιλία  των χρωμάτων του άνθους του Ιβίσκου που δημιουργεί μια αντίθεση με τον κορμό του.
         Δεν χρειάζεται να είσαι ρομαντικός για να εστιάζεις στην πλούσια ανθοφορία του Ιβίσκου (πολλά άνθη και μπουμπούκια), ενώ γύρω σου συμβαίνουν πράγματα που σε ταράζουν και σε φοβίζουν.
        Δεν χρειάζεται να είσαι άνθρωπος  ενός άλλου κόσμου και να ασχολείσαι με τα παιχνιδίσματα των ανθέων του Ιβίσκου που απορροφούν το φως των ακτίνων ήλιου και το μετασχηματίζουν σε δικό τους φως και λάμψη.   

        

           Δεν χρειάζεται να είσαι ένας αθεράπευτα ευαίσθητος άνθρωπος που αντί να ασχολείσαι με τη βαρβαρότητα των ημερών μας σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων μας, εσύ εστιάζεις στις ιδιότυπες "κεραίες" του άνθους του Ιβίσκου.
         Δεν χρειάζεται να είσαι ένας επικίνδυνος φαντασιόπληκτος και να βρίσκεις αναλογίες ανάμεσα στις "κεραίες" του άνθους του Ιβίσκου και στις κεραίες των τηλεοράσεων της απέναντι πολυκατοικίας που κοσμούν την ταράτσα  τους.
           Δεν χρειάζεται να είσαι αργόσχολος  και να εντρυφείς με πάθος στην επιμονή του Ιβίσκου να σου χαρίζει κάθε πρωί  ένα νέο άνθος βγαλμένο από το χθεσινό μπουμπούκι.

                                
        Δεν χρειάζεται να είσαι "αμπελοφιλόσοφος" για να σκέφτεσαι και να ρητορεύεις για την επιδραστική λειτουργία του Ιβίσκου στην ψυχολογία σου.
         Δεν χρειάζεται να είσαι διακοσμητής μπαλκονιού για να επιλέγεις υποχρεωτικά έναν Ιβίσκο δίπλα σε κάποια άλλα λουλούδια σε γλάστρες για το μπαλκόνι σου, ενώ στο ανθοπωλείο υπάρχουν δεκάδες άλλα λουλούδια.
         Δεν χρειάζεται να ασπάζεσαι τις αρχές του Ντανταϊσμού (αισθητική αναρχία) για να μπορείς να συνδυάζεις-φυλακίζεις σε μία φωτογραφία (αρχική φωτό) τα λαμπερά χρώματα του Ιβίσκου με το γκρίζο χρώμα της απέναντι πολυκατοικίας.
           Δεν χρειάζεται να είσαι ανθοκόμος για να περιγράψεις τον τρόπο αλλά και την υπομονή με την οποία τα μπουμπούκια του Ιβίσκου ετοιμάζονται (συνήθως νύχτα) για να ανθίσουν αντικαθιστώντας τα ανθισμένα που είναι βραχείας διάρκειας.

           Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τη θεωρία των κβάντα και των χορδών, ούτε να έχεις θητεύσει στον κήπο του Επίκουρου για να μάθεις πως το σύμπαν λειτουργεί στη βάση κάποιων αναλλοίωτων νόμων-κοσμολογικών αρχών. Αρχών που ισχύουν τόσο για την πανίδα όσο και  για τη χλωρίδα του πλανήτη μας. Μία από  αυτές τις  αρχές είναι κι αυτή που επισήμανε ο Θεόφραστος και την ανακάλυψα φυτεύοντας και περιποιούμενος τον Ιβίσκο.
       "Αλλοιωθείσης δε της αρχής αλλοίον  το αναβλαστάνον".
        Ίσως θα έπρεπε να καταγραφούν κι άλλα "δεν χρειάζεται..." όχι τόσο για την ομορφιά του Ιβίσκου αλλά και για όσα σε παρακινεί να δεις, να μάθεις και να σκεφτείς για έναν κόσμο που βρίσκεται δίπλα μας και μάς διδάσκει πολλά .
           Ωστόσο, στα "δεν χρειάζεται..."  θα πρέπει να προστεθεί και το "Χρειάζεται μια οικολογική ευαισθησία και ανησυχία για να ανιχνεύσει και να επισημάνει κάποιος την ανισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον. Μία ανισορροπία-αταξία που οφείλεται στην απουσία αισθητικής του ανθρώπου και στην αδιαφορία του προς τους νόμους της λειτουργίας της φύσης..."

 

         Και όλα τα παραπάνω δεν είναι κάποιες παρατηρήσεις και ανησυχίες ενός όψιμου και ονειροπαρμένου "οικολόγου", αλλά μία φυσιολογική αντίδραση ενός  ανθρώπου που κάθε πρωί παρέα με τον καφέ βλέπει στον ορίζοντα την ασχήμια του τσιμέντου μιας πολυκατοικίας που βρίσκεται στο τέλος της νοητής γραμμής με αφετηρία τον Ιβίσκο με τα πολλά άνθη και τα μπουμπούκια να ετοιμάζονται για ανθοφορία (βλέπε τη σχετική αρχική φωτογραφία).
          Πως μπόρεσε ο άνθρωπος να χτίσει  και να ζει  μέσα σε αυτά τα τσιμεντένια τέρατα αδιαφορώντας ή και περιφρονώντας την ισορροπία,  την αρμονία και την αισθητική της Φύσης και όχι μόνον του Ιβίσκου που για μένα τυχαία έγινε σημείο σύγκρισης;
         Πως νιώθει όταν δίπλα του ή απέναντί του ορθώνονται τσιμεντένιες γκρι φυλακές και μία άσφαλτος στο δρόμο του που διασχίζει κάθε μέρα;

 

         Αλήθεια, πώς νιώθει ο άνθρωπος των μεγαλουπόλεων όταν οι πρώτες σταγόνες της φθινοπωρινής βροχής ποτίζουν το χώμα  και βαραίνουν τα φύλλα που λικνίζονται στο κενό πριν ακολουθήσει η πτώση τους και συναντήσουν το βρεγμένο χώμα;
       Πως αντιδρά σε αυτή τη μυρουδιά του βρεγμένου χώματος από τη βροχή μετά την πολύμηνη ξηρασία; Τι να σκέπτεται βλέποντας τα κίτρινα φύλλα να στροβιλίζουν στον αέρα πριν συναντήσουν το χώμα; Το ομηρικό

                     “Οίηπερ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών…”
        Σκέψεις και συναισθήματα διανθισμένα με λίγη φιλοσοφική διάθεση αφού ο Ιβίσκος της γλάστρας του μπαλκονιού μου (δώρο ενός φίλου) αποτέλεσε την αιτία και αφορμή για όλα τα παραπάνω.

          

        Και να σκεφτεί κανείς πως πριν, πολύ λίγα γνώριζα για τον Ιβίσκο και πως το όνομα της Ρόδου (νησί) σχετίζεται άμεσα με τα άνθη του, αφού σύμφωνα με τον μύθο ο Ήλιος κατά τη διάρκεια του γάμου του με τη νύμφη Ρόδη, της χάρισε το άνθος του Ιβίσκου (σύμβολο ομορφιάς και αγάπης…)