Απεταξάμην την Αποχή...

 ☆ Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

            ☆Επιτίμιον Αποχής...

☆☆Ένα Φάντασμα πλανιέται πάνω από την ΕΕ και την Ελλάδα, το Φάντασμα της ΑΠΟΧΗΣ στις Ευρωεκλογές...

☆☆☆Την Ιστορία την γράφουν οι σιωπηλές Πλειοψηφίες ή οι ηχηρές Μειοψηφίες;

 Για τους  κατ ΄επάγγελμα θιασώτες  της αποχής και τους περιστασιακούς αρνητές των δημοκρατικών διαδικασιών παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξή μου στο Radio ΖΥΓΟΣ σχετικά με την αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Επιστολικής Ψήφου.

         Ερώτηση: Ωστόσο, η αποχή είναι πολιτική στάση και θέση. Γιατί να μου στερήσει αυτό το δικαίωμα η Πολιτεία εάν δεν θέλω για κανέναν λόγο να πάω μέχρι το Εκλογικό Τμήμα; Πρέπει, σώνει και καλά, να μου αρέσει οπωσδήποτε κάποιος κομματικός συνδυασμός; Κι αν δεν με εκφράζει κανένας; Και δεν επιθυμώ ούτε «σηκωτός» να φθάσω μέχρι την ψηφοδόχο…

             * Αρχικά σάς υπενθυμίζω  πως η ψήφος είναι δικαίωμα αλλά ταυτόχρονα και υποχρέωση. Παλιότερα υπήρχαν και κάποιες κυρώσεις που τελευταία έχουν ατονήσει. Το θέμα της υποχρεωτικότητας της ψήφου συνιστά και φιλοσοφικό θέμα, εκτός από την κοινωνική και πολιτική του διάσταση. Και μην ξεχνάμε πως έγιναν πολλοί αγώνες για την κατάκτηση του δικαιώματος της ψήφου, και όχι μόνον για τις γυναίκες. 

         Πρέπει, επίσης, να τονίσω πως η ένταξή μας στην κοινωνία συνοδεύεται και από κάποιες υποχρεώσεις που πηγάζουν και από το συμβόλαιο που υπογράψαμε με την κοινωνία, όπως τόνισε και ο Ζαν Ζακ Ρουσό, στο γνωστό “Κοινωνικό συμβόλαιο”.

          Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο Πολίτης οφείλει να αγωνίζεται τόσο για το προσωπικό του συμφέρον όσο και για το δημόσιο, το κοινωνικό. Κι αυτό γιατί:    

           «Το να αγωνίζεσαι μόνο για τον εαυτό σου είναι απάνθρωπο. Το να αγωνίζεσαι μόνο για τους άλλους είναι θεϊκό. Το να αγωνίζεσαι, όμως, για την ατομική σου καταξίωση, σε συνδυασμό με την ευτυχία των άλλων, είναι ανθρώπινο».

          Θα ήταν χρήσιμο στο σημείο αυτό, αν έχω το χρόνο να καταθέσω τις απόψεις των αρχαίων για την αποχή και την ανάγκη να συμμετέχουμε όλοι στα κοινά.

          Πρώτος ο Σόλωνας διακήρυξε το «Άτιμον είναι τον εν στάσει τον δήμον μηδετέρας μερίδος γενόμενον» (Όποιος δεν συμμετέχει στις πολιτικές έριδες χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα).

          Αργότερα ο Πρωταγόρας, ο μέγιστος των σοφιστών τόνιζε πως: «Ει μέλλει πόλεις είναι ουδένα δει ιδιωτεύειν» (Αν πρόκειται να υπάρξουν πόλεις πρέπει κανένας να μην ιδιωτεύει) ή και το  «…Τον μη μετέχοντα κτείνειν ως νόσον της πόλης» (όποιος δεν μετέχει- στην αιδώ και την δίκη-να θανατώνεται ως νόσημα της πόλης),

           Αλλά και ο ίδιος ο Περικλής θεωρούσε πως «Μόνοι γαρ τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον νομίζομεν» (Μόνοι εμείς αυτόν που δεν συμμετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε ήσυχο αλλά άχρηστο).

          Αργότερα ο ρήτορας Ανδοκίδης πίστευε πως «Διά μεν γαρ τους των ιδίων επιμελουμένους ουδέν αι πόλεις μείζους καθίστανται, διά δε τους των κοινών μεγάλαι γίγνονται» (Οι πόλεις γίνονται μεγάλες εξ αιτίας αυτών που φροντίζουν τα κοινά και όχι εξαιτίας αυτών που φροντίζουν μόνον τα ιδιωτικά τους συμφέροντα).

           Χρειαζόμαστε λοιπόν τον Homo Politicus (άνθρωπο πολίτη) και όχι τον Homo idiot (άνθρωπο ιδιώτη-ανόητο).  Ο “αγελαίος άνθρωπος” είναι η νόσος της Δημοκρατίας μας..

           Ερώτηση: Αλήθεια, γιατί απέχει ο Έλληνας από τις κάλπες και καθιστά …πρώτη δύναμη την αποχή; Σημειωτέον ότι και ο «ΚΑΝΕΝΑΣ» για «ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ» φλερτάρει διαρκώς με την πρωτιά στις -κατά καιρούς- δημοσκοπήσεις…

            *Αρχικά πρέπει να τονιστεί πως η αποχή και η αποστασιοποίηση του Νεοέλληνα από τα κοινά οφείλεται τόσο σε υποκειμενικούς παράγοντες όσο και σε αντικειμενικούς. Στους πρώτους η ευθύνη βαραίνει το υποκείμενο, δηλαδή, τον πολίτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ταυτότητά του, η ψυχοδομή του, οι πεποιθήσεις του, η βιοθεωρία του, το αφομοιωμένο σύστημα αξιών κι ένα πλήθος άλλων παραγόντων που ευνοούν την πολιτική αποξένωση, λιποταξία θα έλεγα.

            Στους αντικειμενικούς παράγοντες συγκαταλέγονται τόσο οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, όσο και το κυρίαρχο πολιτιστικό και πνευματικό πρότυπο. Φυσικά οι ευθύνες βαραίνουν τόσο την πολιτική ως τρόπο άσκησης της εξουσίας και διαχείρισης των κοινών όσο και τους τρόφιμους της πολιτικής εξουσίας, τους Πολιτικούς.

            Στα αίτια θα μπορούσε να συνυπολογισθεί και  η υποχώρηση των Ιδεολογιών. Φθάσαμε όχι τόσο στο περιλάλητο “Τέλος της Πολιτικής”, αλλά στον Πολιτικό Μηδενισμό. Πορευτήκαμε από την δικτατορία των Ιδεολογιών στον Ιδεολογικό Μηδενισμό.

           Στα αίτια της αδιαφορίας είναι και ο ανέξοδος αντισυστημισμός κάποιων. Και φυσικά εκ του ασφαλούς.

            Η ισοπεδωτική αντιπολίτευση, οι πολιτικές ύβρεις, η απουσία ενός ορθολογικού πολιτικού λόγου, ο λαϊκισμός, η ακατάσχετη υποσχεσιολογία και η έλλειψη ενός πολιτικού οράματος λειτουργούν, επίσης, ανασταλτικά στην ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

            Εξάλλου η αποχή δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο, αλλά γνώρισμα όλων των δημοκρατιών. Φαίνεται πως όταν κάτι το κατακτούμε το θωρούμε δεδομένο και δεν το υποστηρίζουμε με πάθος.

             Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ περιγράφοντας την εικόνα του κοπαδιού των ψηφοφόρων γράφει στο βιβλίο του «Μελαγχολική Δημοκρατία»:

            “Η μία καταγγέλλει τη λαϊκή κυριαρχία σαν τον θρίαμβο του κοπαδιού, τη «βαρβαρότητα των αριθμών» (αδελφοί Γκονκούρ), τα «προστιθέμενα μηδενικά» (Νίτσε), που καταλήγει στο τέλος να μεταμορφώνει ένα έθνος σε συλλογή ατόμων εξορισμένων μέσα στην ίδια την καρδιά του πλήθους τους”.

          Στις εκλογές που συνιστούν μία έκφραση, ένα στοιχείο ορθολογικότητας οι πολίτες εκτονώνονται συναισθηματικά με κυρίαρχο το στοιχείο της δυσαρέσκειας και της διάθεσης για διαμαρτυρία. Κυριαρχεί περισσότερο η αρνητική ψήφος και η τιμωρητική διάθεση και αντίληψη