Απορίες, Σκέψεις και Προβληματισμοί για το θείον Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού

                                      A. Η Εξουσία και ο Όχλος

                  ●☆● Πάντοτε η Εξουσία έχει τους τρόπους να πείθει.

        ■☆■ Αναγκαία προϋπόθεση για αυτό η ευπιστία-αφέλεια του Πλήθους και η ανάγκη του να νιώθει σίγουρο και δυνατό μέσα από την δουλική υποταγή του σε κάθε μορφή Εξουσίας. Σε αυτήν την περίπτωση η Εξουσία αποφεύγει την χρήση βίας, αφού ο εσωτερικευμένος Φόβος προς την Εξουσία λειτουργεί αποτελεσματικά

        ●♡● Εννοείται πως η Εξουσία πάντοτε "νίπτει της χείρας της" για τα Πάθη των ανθρώπων...Τότε είναι που αφήνει το Λαό να αποφασίσει-δικάσει ως “αδέκαστος κριτής”.

        *&* Φυσικά σε αυτήν την δίκη ο λαός θα προτιμήσει-αποφασίσει την αθώωση του Βαραβά και την καταδίκη του Ναζωραίου που τόλμησε να διδάξει την Αγάπη και την Συγχώρεση ακόμη και για τους διώκτες του.

                      “Πάτερ άφες αυτοίς, ου γα οίδασι τι ποιούσι».

      &*& Φυσικά η απάντηση του Πλήθους-Όχλου στο Πιλάτειο ερώτημα «Ιησούν ή Βαραβάν»  και η τελική καταδίκη-Σταύρωση του Ιησού θα θεωρηθεί ως μία ώριμη και σοφή επιλογή του εχέφρονος Λαού. Του περήφανου και σοφού Λαού.

       ■☆■ Όταν, όμως, η Εξουσία “νίπτει τας χείρας” της και ο “σοφός” Λαός αθωώνει τον Λήσταρχο και καταδικάζει τον «Βασιλέα των Ιουδαίων» - Ιησούν τότε αναπότρεπτα τίθεται με άλλον τρόπο το γνωστό ερώτημα «Ποιος κυβερνά αυτόν τον Κόσμο;»

           ●☆● Ο Λαός - το Πλήθος - ο Όχλος ή το ξεχωριστό Άτομο;

       ■♧■ Πολίτες γρηγορείτε...Η Εξουσία αλλάζει πρόσωπο, αλλά οι στόχοι της παραμένουν πάντα ίδιοι...

              ●☆● "Πόντιοι Πιλάτοι" πάντα θα υπάρχουν...

 

                          B. Η αφόρητη "Μοναξιά" του Ιησού...

       ■☆■ "Όρθιος και Μόνος" μες στη φοβερή Ερημιά του Πλήθους" (Μία μικρή παραλλαγή στίχου του Αναγνωστάκη)

       ●☆● Αλήθεια πόσο Μόνος ένιωσε ο Χριστός στο Σταυρό, όταν όλοι κρύφτηκαν από το φόβο;

        *&* Πού ήταν οι Μαθητές του που ορκίστηκαν πίστη στον Δάσκαλό τους; Πού ήταν το Πλήθος των ευεργετηθέντων πολιτών αλλά και του Όχλου που πριν λίγες μέρες τον υποδέχτηκαν με Βάγια, ψάλλοντας το «Ωσαννά;».

       &*& Ακόμη και από τον Θεό-Πατέρα του φαίνεται πώς έχει εγκαταλειφθεί μόνος του στον Σταυρό. Αλλιώς πώς να αιτιολογήσουμε και δικαιολογήσουμε το παράπονο-διαμαρτυρία(;) του Χριστού:

      “Ηλί, Ηλί, Λαμά Σαβαχθανί” (Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;)

        ■☆■ Οι Μαθητές του Σωκράτη και ιδιαίτερα ο Κρίτων τον παρότρυναν να δραπετεύσει για να σωθεί με την βοήθειά τους...

      “Ημείς γαρ που δίκαιοί εσμέν σώσαντές σε κινδυνεύειν τούτον τον κίνδυνον και εάν δέη έτι τούτου μείζω. Αλλ΄ εμοί πείθου και μη άλλως ποίει” (Γιατί εμείς βέβαια έχουμε χρέος να σε σώσουμε, κι ας περάσουμε αυτόν τον κίνδυνο, κι αν χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερο απ΄ αυτόν. Άκου, λοιπόν, εμένα και μην κάνεις διαφορετικά).

       ●☆● Οι Μαθητές του Χριστού αδυνατούσαν να τον καταλάβουν, όπως και την αιτία της Σταυρικής του Θυσίας. Γι αυτό και απείχαν από τα φοβερά Πάθη του Ιησού.

      *&* Ο Πέτρος αρνήθηκε τον Δάσκαλό του τρεις φορές, υποστηρίζοντας πως «Ουκ οίδα τον άνθρωπον». Τα κλάματα (εκ των υστέρων) του Πέτρου πολύ λίγο ωφέλησαν τόσο τον Ιησού όσο και τον ίδιο «Και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς»

       ■☆■ Δύο διαφορετικοί δάσκαλοι σε διαφορετικές εποχές, αλλά με τόσα κοινά στοιχεία και μηνύματα...

        ■♤■ Πόσα λίγα γνωρίζουμε από τη ζωή τους και τη σκέψη τους, αφού για ανεξήγητους λόγους δεν άφησαν σε γραπτή μορφή τις ιδέες τους. Αλήθεια γιατί δεν έγραψαν;

                   ●☆● Ένα βασανιστικό και διαχρονικό Ερώτημα.

 

             Γ.«Από το «Ωσαννά» στο «…Ου μη Πιστεύσω»

         &■& Από τα "Ωσαννά" στο "Χριστός Ανέστη" και στο "Εάν…και μη βάλω τον δάκτυλόν μου επί τον τύπον των ήλων, ου μη πιστεύσω": Μεγάλες Αλήθειες, βασανιστικές Απορίες και δημιουργικές Αμφισβητήσεις    

           ■☆■  Τελικά πόσο κοντά είναι τα στάδια (1,2,3,4) της Ζωής ακόμα και για τον Θεάνθρωπο;!

           ● Δεν γνωρίζω αν το ερωτηματικό ή το θαυμαστικό αποδίδει καλύτερα το εύρος των ανθρώπινων συναισθημάτων απέναντι στο Θείον Πάθος.

         ●☆●   Με μια γενίκευση, έστω και αυθαίρετη, μπορούμε να βρούμε και κάτι από τα δικά μας Πάθη στα Θεϊκά Πάθη.

            ■♤■ Ωστόσο είναι σκληρό να βλέπεις τις βίαιες ανατροπές της ζωής σου  από το –Ωσαννά (1) στην Σταύρωση ( 2) και στην Ταφή (3). Ανατροπές που δεν εξαρτώνται από σένα αλλά από το "ευμετάβλητον" των σκέψεων και συναισθημάτων των άλλων, του Λαού-Πλήθους-Όχλου.

          ●♤●  Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως στο τέλος με την Ανάσταση (4) έρχεται η δικαίωση. Είναι κι αυτή σίγουρα μια "Παρηγορία", αλλά δεν αρκεί να σβήσει τα προηγούμενα Πάθη που αναιτιολόγητα πολλές φορές στιγματίζουν τη ζωή κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων.

             ■♧■ Φαίνεται πως στα Θεία Πάθη αντανακλάται με περισσή ενάργεια και η ανθρώπινη πορεία, αφού η ζωή μας δεν συνιστά μία ευθύγραμμη πορεία αλλά μία διαδρομή με αναπάντεχες εκπλήξεις που σηματοδοτούν όχι μόνον τη θνητότητά μας αλλά και την αδυναμία μας απέναντι στη δύναμη της Ειμαρμένης.

            ●◇● Είναι πυρηνικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, ανεξάρτητα από θρησκεία, η τραγική διαπίστωση πως τη ζωή μας την ορίζουν τόσο τα ηχηρά "Ωσαννά"(1) όσο και τα "Ηλί, Ηλί, Λάμα Σαβαχθανί" (2) ή και το "Θεέ...πώς πάθος κατεδέξω;"(3).

           ■♡■ Σίγουρα θα υποστηριχτεί από πολλούς πως το "Ηγέρθι ουκ έστιν ώδε" διασώζει την προσπάθειά μας να επιδιώκουμε την τελική δικαίωση.

           ●¤● Γιατί, όμως, πρέπει πρώτα υποστούμε την ταπείνωση και τον εξευτελισμό για να βιώσουμε τη χαρά της μέθεξης με κάτι υπερβατικό(4);

           ●□● Η σωματική φθορά-θυσία κάποιου μπορεί να εξασφαλίσει τη δική μας επιβίωση. Η Ιστορία γέμει πολλών τέτοιων παραδειγμάτων.

           ■¤■ Τα Πάθη και ο Θάνατος κάποιου, ακόμα και του Ιησού, πώς μπορεί να με απαλλάξει από τα αμαρτήματά μου; Τη «σωτηρία της Ψυχής» μας καμία θυσία άλλου δεν μπορεί να την πετύχει. Είναι δικό μας χρέος και επίτευγμα.

             ●◇●  Ακόμη κι αυτή η Ανάσταση του ξεχωριστού Ατόμου πώς μπορεί να επιφέρει το τέλος της δικής μας περατότητας;

           ■♡■ Πόσα "Γιατί και γιατί έτσι"...δεν ροκανίζουν την Επικούρεια Ευδαιμονία μας που κηρύττει την απαλλαγή από το Φόβο μας προς το Θείον και τον Θάνατο.

            ●☆● Θα επιχειρήσουμε κάποτε ως άνθρωποι να υπερβούμε την υλική φθαρτότητά μας ή θα τρεφόμαστε με γλυκές υποσχέσεις για την Σωτηρία της Ψυχής μας;

           ■♧■  Πόσοι θα αρκεστούν στην διαβεβαίωση των μαθητών "Εωράκαμεν τον Κύριον" και πόσοι θα ζητήσουν-ζητούν περισσότερα στοιχεία για την Ανάσταση του Χριστού; Η δυσπιστία του Θωμά εξακολουθεί να έχει ακόμη οπαδούς.

           ●□● Οπαδοί που στο όνομα της κοσμικής τάξης και της Λογικής αναζητούν ακαταμάχητα τεκμήρια για να πιστεύσουν στην Ανάσταση και στο "Θανάτω Θάνατον πατήσας".

           ■☆■ Γι αυτό και ως άλλοι Θωμάδες διακηρύσσουν εμφαντικά τη φράση-σύμβολο της αμφισβήτησης "Ου μη πιστεύσω, εάν και μη βάλω τον δάκτυλόν μου επί τον τύπον των ήλων".

         ●¤● Χρόνια τώρα διερωτώμαι αν στην εποχή μας λείπουν περισσότερο οι  "αποδείξεις" ή οι μεταφυσικές ερωτήσεις και αναζητήσεις...

              ■◇■ Πόση αλήθεια και πόσες αμφισβητήσεις εμπεριέχει το:

                         "Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε";