Εθνικός στρουθοκαμηλισμός

 

«Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται»

(Ουγκώ)

 

Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα και τους κινδύνους που πηγάζουν από αυτήν ή προσποιούμαστε πώς δεν βλέπουμε;

Εθελοτυφλούμε…

Δεν ερμηνεύουμε σωστά τα γεγονότα που επηρεάζουν δραματικά την προσωπική και εθνική μας ζωή ή αδιαφορούμε για τις επιπτώσεις τους με τη λογική πως όλα θα αλλάξουν γρήγορα προς το καλύτερο;

Εφησυχάζουμε…

Δεν νιώθουμε τα πλήγματα που καθημερινά δεχόμαστε από την αρνητική πορεία βασικών πραγμάτων της ζωής μας ή γίναμε τόσο ανθεκτικοί στα χτυπήματα και αδιαφορούμε;

Μιθριδατισμός..

Δεν γνωρίζουμε τις κοινωνικές προτεραιότητες και τα εθνικά αδιέξοδα και οδηγούμαστε σε λανθασμένες αξιολογήσεις ή με αφέλεια και επιπολαιότητα διαχειριζόμαστε θέματα που καθορίζουν το μέλλον μας;

Αβδηριτισμός…

Δεν γνωρίζουμε το μέτρο στην επιλογή των αναγκαίων για την επιβίωση και την υλική ευζωία μας ή ως άτομα και Έλληνες πρεσβεύουμε πως το παρόν κρίνεται αξιολογικά πρότερον και ανώτερο έναντι του μέλλοντος και γι’ αυτό καταναλώνουμε τον «πλούτο» των επόμενων γενεών;

Συβαριτισμός…

Ερωτήματα, απορίες και διλήμματα.

Η στρουθοκάμηλος κρύβει το κεφάλι της στην άμμο όταν βλέπει τον κίνδυνο ελπίζοντας – ανοήτως βέβαια – πως αυτός θα την προσπεράσει και δεν θα την βλάψει. Αυτή είναι μία ενστικτώδης συμπεριφορά – αν δεν αδικούμε το συμπαθέστατο πτηνό.

Εμείς, όμως, όταν ως έλλογα όντα, ως πολίτες και ως Έλληνες εκδηλώνουμε την ίδια συμπεριφορά, τότε δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ούτε για τη λογική μας, ούτε για την πολιτική μας «υγεία», ούτε για τον «πατριωτισμό» μας.

Αυτός ο πολιτικός και εθνικός στρουθοκαμηλισμός είναι διάχυτος σε πολλά επίπεδα και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.

 

α. Εθνική άμυνα – ακεραιότητα: Οι κίνδυνοι εδαφικού ακρωτηριασμού και πληθυσμιακής συρρίκνωσης είναι ορατοί. Τα Rafale δεν είναι αρκετά ούτε ικανά για την προάσπιση της χώρας μας, όταν ο πληθυσμός της γηράσκει. Ο συνεχής πολεμικός εξοπλισμός θα μάς γονατίσει οικονομικά προς δόξαν των πολεμικών βιομηχανιών…

 β. Οικονομία: Ο συνεχής δανεισμός σε συνδυασμό με την λιμνάζουσα – και λόγω κορονοϊού – οικονομία οδηγεί νομοτελειακά τη χώρα μας σε μία νέα εξάρτηση (Δ.Ν.Τ.) με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική μας κυριαρχία. Όλοι ζητούν το κάτι παραπάνω από το κράτος, χωρίς αυτό να συνοδεύεται από την αναγκαία εγκράτεια λόγω των επιδημικών συνθηκών. Να μην μάς παραπλανά ο συγκυριακός εύκολος δανεισμός με αρνητικό επιτόκιο…

γ. Παιδεία: Την εποχή που οι περισσότερες χώρες του κόσμου προετοιμάζονται για τον αιώνα της «τεχνητής νοημοσύνης» η Ελλάδα αδυνατεί να θεσπίσει ένα μόνιμο σύστημα εισαγωγής στα Α.Ε.Ι. Το «καθαρό» και «ασφαλές» πανεπιστήμιο θεωρείται συντηρητισμός και μελετάται ακόμη και η χορήγηση σύνταξης στους αιώνιους φοιτητές… Ξεχάσαμε το αρχαιοελληνικό «παιδεία ευτυχούσι μεν κόσμος εστί, ατυχούσι δε καταφύγιον», (Ισοκράτης)…

δ. Πολιτική: Οι τρόφιμοι της εξουσίας εξαντλούνται σε άγονες αντιπαραθέσεις είτε για την κομματική τους επιβίωση και κυριαρχία, είτε για την προσωπική τους προβολή. Ακόμη δεν θεσπίσαμε ένα μόνιμο εκλογικό σύστημα με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται μονίμως σε μία υπόρρητη και παρατεταμένη εκλογική περίοδο. Οι ιδεολογικές συγκλίσεις και οι αναγκαίες συναινέσεις φαίνεται πως δεν συγκινούν ή δεν ταιριάζουν στο πολιτικό μας σύστημα κι ας γέννησε η χώρα μας τους πατέρες της διαλεκτικής, τον Ζήνωνα και τον Ηράκλειτο…

 

ε. Κοινωνία: Το κοινωνικό σώμα φαίνεται να ισορροπεί ανάμεσα σε μία επικίνδυνη παθητικότητα και σε μία υπερδιέγερση για τα ασήμαντα. Αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την οργανωμένη και χυδαία παραπληροφόρηση, ενώ την ίδια στιγμή αφυπνίζεται και «ευαισθητοποιείται» για θέματα ήσσονος σημασίας. Κατέστη μείζον θέμα το δικαίωμα των 100 διαδηλωτών να κλείσουν τους δρόμους, το «δικαίωμα» κάποιου βαρυποινίτη να επιλέγει αυτός την πόλη φυλάκισής του και όχι η εξασφάλιση των αναγκαίων συνθηκών – οικονομικών και πνευματικών – για την εξωτερίκευση και καλλιέργεια της δημιουργικότητας των νέων ανθρώπων…

Ο κόσμος αλλάζει. Οι παλιές σταθερές κλονίζονται. Τα αυτονόητα αποδομούνται. Οι αλήθειες αμφισβητούνται. Τα απόλυτα σχετικοποιούνται. Τα απλά περιπλέκονται. Οι ιδεολογικές βεβαιότητες αποκαλύπτονται πλάνες. Το μόνο που μένει σταθερό και αναλλοίωτο είναι το παρελθόν και η ιστορία μας. Πώς θα μπορέσουμε να επιπλεύσουμε και να διασωθούμε ως λαός και έθνος μέσα σε αυτήν την πλημμυρίδα των μεταβολών με πλοηγό την ιστορία μας και το όραμά μας για μία άλλη Ελλάδα;

Το Δήλιον Πρόβλημα…

Οι απαισιόδοξοι και οι πραγματιστές τονίζουν πως η Ελλάδα ως μικρή χώρα δεν έχει πολλά περιθώρια κινήσεων και πρωτοβουλιών. Η ιστορία της και η γεωγραφική της θέση είναι τα μεγάλα πλεονεκτήματά της αλλά και οι «δεσμοφύλακές» της, αφού δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει χωρίς και την «εσωτερική» της επανάσταση. Τελικά είμαστε

Αιχμάλωτοι της Ιστορίας και της Γεωγραφίας μας;

Χρειαζόμαστε ως άτομα, λαός και έθνος μία επαναδιαπραγμάτευση με το παρελθόν μας και τη συμμόρφωσή μας στη νέα πραγματικότητα. Αφού δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την κίνηση των εξωτερικών συνθηκών, είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε εμείς. Να μη φοβηθούμε το καινούριο ούτε την αποκόλλησή μας από κάποια εθνικά στερεότυπα. Ο συγκλονισμός της εθνικής μας συνείδησης και ο επανασχεδιασμός των εθνικών επιλογών θεωρούνται εκ των «ων ουκ άνευ».

«Γινόμαστε αυτό που είμαστε, μόνο με τη ριζική και βαθιά άρνηση εκείνου που οι άλλοι μάς έχουν κάνει»

(Σαρτρ)

 

Αυτή η άρνηση μπορεί να αποτελέσει τη μόνη θετική προοπτική μας ως λαού και έθνους: Επιβάλλεται στο σύγχρονο κόσμο – τον αενάως μεταβαλλόμενο – να υπάρξουμε ως Έλληνες με σύγχρονο τρόπο.

Οδηγός μας πρέπει να είναι η θέση του Μπρεχτ:

«Μονάχα η πραγματικότητα θα μας δείξει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε».

 

 

­ Χρήσιμα άρθρα

1)    «Ηκανονικότητα στην Ελλάδα», (Ηλίας Γιαννακόπουλος, blog ΙΔΕΟπολις, iliasgiannakopoulos.blogspot.gr)

2)    «Το«υποκείμενο» νόσημα των Ελλήνων», (Ηλίας Γιαννακόπουλος, blog ΙΔΕΟπολις, iliasgiannakopoulos.blogspot.gr)