“H τυραννία της ΜΟΝΑΞΙΑΣ…”

                 *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

                        *…Όταν ξαφνικά μένεις ΜΟΝΟΣ  

                "Ουκ καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον" (Παλιά Διαθήκη).

       Και τώρα που έφυγαν όλοι επιστρέφοντας στη βάση τους και συ έμεινες Μ Ο Ν Ο Σ πώς μπορείς να διαχειριστείς τη Μ Ο Ν Α Ξ Ι Α σου; Κι αυτό όχι γιατί εκ πεποιθήσεως είσαι μοναχικός τύπος, αλλά γιατί η μοναξιά ως βίωμα είναι απότοκη της απουσίας από την καθημερινότητά σου ανθρώπων αγαπημένων (αδέλφια, φίλοι...) που για 20 ημέρες αποτελούσαν την ανθρώπινη συντροφιά σου.

         Πώς να συμβιβαστείς εύκολα με την καινούρια πραγματικότητα, όταν στο τραπέζι της αυλής στις 07.00 κάθε πρωί υπήρχαν 5 φλιντζάνια του καφέ, ενώ τώρα μόνο το δικό σου. Πέντε φλιτζάνια, πέντε αγαπημένα πρόσωπα, πέντε καλημέρες, πέντε αισιόδοξες διαπιστώσεις πως και σήμερα ο ήλιος ανέτειλε και για τους πέντε.

          Ίσως, όμως, το αίσθημα της Μοναξιάς να το επιτείνει και η έλλειψη του-των "απέναντι" με τον-τους οποίους αντήλλασσες σκέψεις, θέσεις και θεωρίες επί παντός επιστητού. Ώρες ολόκληρες ανεμελιάς αλλά και γόνιμου διαλόγου - με τη σχετική κάθε φορά πλάκα - αφού δεν υπήρχε το άγχος μήπως οι τελικές μας θέσεις γίνουν νόμοι του κράτους....

         Προσφιλές θέμα συζήτησης στον πρωινό καφέ η επικαιρότητα με όλες τις εκδοχές της: Οι Πυρκαγιές, η Πολιτική, η Οικονομική δυσχέρεια, η Προσωπική διαφορά στις συντάξεις, ο Κασσελάκης, οι Ολυμπιακοί αγώνες και η αντιμαχία ΔΙΟΝΥΣΟΥ vs ΑΠΟΛΛΩΝΑ στις Τελετές Έναρξης και Λήξης, η πορεία του Παναθηναϊκού, η προοπτική νίκης της Κάμαλας επί του Τραμπ, η ξηρασία....ακόμη-ακόμη και οι παιδαγωγικές αρχές της Μοντεσσόρι, αφού στην παρέα υπήρχε και εκπρόσωπος της νέας γενιάς, ένα χαριτωμένο αγοράκι 3 ετών...

        Συζητήσεις, Διαφωνίες, Αντεγκλήσεις, Ένταση αλλά και Συγκλίσεις και Συμφωνίες.

              Τώρα σιωπή...Ο ήχος της απουσίας τώρα είναι πιο έντονος από τις φωνές της αγαπημένης παρέας των 5 που κάποιες φορές γίνονταν 8,9...Κάθε άτομο κι ένας διαφορετικός χαρακτήρας, διαφορετικά "πιστεύω", διαφορετική προσέγγιση της πραγματικότητας και της ζωής... Και όμως, βρίσκαμε τρόπους να συνυπάρχουμε με το λιγότερο δυνατό κόστος.

         Εξάλλου, δεν είναι και τόσο εύκολο να συμφωνήσουν απόλυτα 5 άτομα για θέματα διατροφής και νοστιμιάς. Πως να συμφωνήσουν 5 άτομα αν το "καρότο" πάει με τα ρεβίθια ή το μέγα θέμα αν τα βλήτα είναι πιο εύγεστα με ξύδι ή λεμόνι; Είναι κι αυτά προβλήματα που μερικές φορές διαλύουν παρέες και δυσκολεύουν την συνύπαρξη στην ίδια αυλή εδώ και 30 χρόνια...Δεν είναι και λίγο, ούτε μικρό το κατόρθωμα κάθε Αύγουστο να συνυπάρχουμε με ελάχιστες απώλειες!!!

          Και όταν οι διαφωνίες ή η πλήξη της καθημερινότητας μάς κυρίευαν τη λύση πάντα και με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την έδινε κατά τις 11.00 το τσιπουράκι με τα σχετικά εδέσματα (ντοματίνια, αγγουράκια...) από τον κήπο που με πολύ κόπο και μεράκι επιμελείται εδώ και χρόνια ο μεγαλύτερος της παρέας με το 7 μπροστά στην ηλικία...

               Έτσι περνούσαν οι μέρες χωρίς κάτι το συγκλονιστικό, αλλά ποτέ δεν νιώσαμε ότι επαναλαμβάνουμε το χθες. Κάθε μέρα βρίσκαμε κάτι διαφορετικό για να απαλλαγούμε από το βάρος της επανάληψης. Εξάλλου ο μικρός της συντροφιάς μας, ο βενιαμίν της παρέας 3 χρονών, έδινε τον δικό του τόνο στην ατμόσφαιρα. Κι εμείς είχαμε πολλά να μάθουμε από αυτόν...

      O  γίγαντας και υπερ-Ήρωας Hulk ήταν για μένα η αποκάλυψη του καλοκαιριού...Πάντα κάτι έχεις να μάθεις από τους μικρούς παίζοντας μαζί τους. Εμείς είχαμε τον Μικρό Σερίφη και τον Σπίθα...Όλα αλλάζουν τελικά...Μόνον την ανάγκη για έναν ήρωα δεν σβήνει ο χρόνος.

         Εν τω μεταξύ όσο προσπαθείς να ξορκίσεις το βασανιστικό συναίσθημα της Μοναξιάς, τόσο αυτό επανέρχεται με άλλη μορφή και ζητά ανταλλάγματα...Να γίνεις, δηλαδή, σκληρός με τον εαυτό σου και να αποδεχτείς τη μοναξιά ως μία αναγκαιότητα και ως μία δημιουργική κατάσταση.

            Κάτι τέτοιες ώρες Μοναξιάς θυμάμαι το κρυφό ή και φανερό δάκρυ των γονέων μου όταν τα παιδιά τους έφευγαν από το πατρικό σπίτι και επέστρεφαν με τις δικές τους οικογένειας, στο δικό τους πλέον σπίτι. Τότε δεν καταλάβαινα πολλά. Τώρα ζώντας κάτι παρόμοιο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές με τα αδέλφια μου άρχισα να εξομολογούμαι όλα αυτά σαν μια προσπάθεια να ισορροπήσω στη νέα κατάσταση.

              Οι επιστήμονες το ονομάζουν το «ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΦΩΛΙΑΣ»*. Οι αναλογίες είναι φανερές. Ίσως να φταίει η απουσία κάποιου αγαπημένου μας προσώπου (από τους 6 μείναμε οι 5), ίσως η δική μου πρόσφατη περιπέτεια υγείας που μάς θύμισε πως στο εντεύθεν όλα είναι πιθανά...

            Κι αν όλα τα παραπάνω είναι μία μη αναστρέψιμη κατάσταση, τότε πώς μπορείς να μην νιώθεις ΜΟΝΟΣ; Ίσως το γράψιμο να είναι μια θεραπεία, αλλά δεν φτάνει...

            Να ξαναλέμε τα ίδια πράγματα, να προσδοκούμε το καλύτερο στη ζωή και να ευχόμαστε το ρεφρέν του γνωστού τραγουδιού του Νιόνιου "Να μάς έχει ο Θεός καλά να βρισκόμαστε και να ξανασυναντιόμαστε".

           * Το "ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΦΩΛΙΑΣ" είναι το αίσθημα της λύπης, της συναισθηματικής διαταραχής και της απώλειας που αντιμετωπίζουν οι γονείς καθώς μεγαλώνουν και απομακρύνονται τα παιδιά τους από το σπίτι τους.