Η απόφαση για το δρόμο μας

              *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος,  Blog "ΙΔΕΟπολις"

      Πόσες φορές δεν βρεθήκαμε στη δύσκολη θέση για το δρόμο που θα πάρουμε αλλά και για το χρόνο που θα ξεκινήσουμε. Μία κατηγορία ανθρώπων (φώτο 2) με τόλμη και χωρίς πολλή σκέψη παίρνει την απόφαση για το δρόμο που θα ακολουθήσει (στόχος...). Αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι άγνωστος και τραχύς, δαιδαλώδες και ανηφορικός. Και όμως κάποιοι το αποφασίζουν γρήγορα αδιαφορώντας για τα εμπόδια και τις δυσκολίες.

          Είναι αυτοί που τους θέλγει περισσότερο το άγνωστο, το νέο, η περιπέτεια και η διακινδύνευση. Απεχθάνονται την αδράνεια, την αναβολή και την πολλή σκέψη. Αποφασίζουν γρήγορα κι ας γνωρίζουν πως ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Προτιμούν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια του άγνωστου και του νέου παρά την σιγουριά του γνωστού και του δοκιμασμένου.

            Νιώθουν πλήξη και το βρίσκουν μονότονο να ζουν στα δοκιμασμένα, Είναι οι εραστές του αδοκίμαστου και της πρωτόγονης ελευθερίας. Αρνούνται τις προτροπές της λογικής και αφήνονται στη γοητεία της άλογης παρόρμησης που όλα είναι ανοιχτά.

            Δεν βολεύονται, ούτε πείθονται για την αξία του σχεδιασμού και της εκτενούς καταγραφής των τυχόν δυσκολιών, ούτε τους αποτρέπει από το ξεκίνημα ο φόβος μιας πιθανής και ολοκληρωτική αποτυχίας. Εκείνο που τους κουράζει είναι η υπέρμετρη περίσκεψη και ο εξονυχιστικός έλεγχος των παγίδων αλλά και του αναπάντεχου που σε τελικό επίπεδο δρουν ανασταλτικά σε κάθε απόφαση για το ξεκίνημα.

             Αρέσκονται στην γρήγορη απόφαση και στη γοητεία της δράσης. Εξάλλου αν δεν ξεκινήσεις πότε θα φτάσεις; Οι άνθρωποι αυτοί "σκέπτονται σαν άνθρωποι της δράσης και δρουν σαν άνθρωποι της σκέψης". Θυμίζουν λίγο τους ανθρώπους του καβαφικού στίχου από ποίημα "ΤΡΩΕΣ"

       "Θαρρούν πως με απόφαση και τόλμη θ’ αλλάξουν της τύχης την καταφορά".

            Από την άλλη πλευρά και στην αντίπερα όχθη βρίσκονται όλοι εκείνοι που περισσότερο και επίμονα κοιτάζουν το δρόμο και λιγότερο αποφασίζουν να κάνουν το πρώτο βήμα για τη μεγάλη διαδρομή (φωτό 1) Αναβλητικοί και φοβισμένοι, αναλώνουν το χρόνο τους στην ενδελεχή καταγραφή των δυσκολιών που μπορεί να βρεθούν μπροστά τους. Μεγεθύνουν τα τυχόν προβλήματα κι έτσι βρίσκουν ένα βολικό άλλοθι για την απόφασή τους να μην τολμήσουν να περπατήσουν το δρόμο-ους που ανοίγονται μπροστά τους.

            Πάντοτε οι χαρακτηρολογικοί αυτοί τύποι αναζητούν ένα ισχυρό άλλοθι για να απαλλαγούν από τις ενοχές της αναβλητικότητας και της αναποφασιστικότητάς τους. Νιώθουν δικαιωμένοι για την άρνησή τους να βγουν στο δρόμο και βαυκαλίζονται για την προνοητικότητα και την βαθιά περίσκεψή τους.

            Αυτοί οι χαρακτήρες “περισσότερο σκέπτονται και λιγότερο δρουν”. Αρέσκονται να βλέπουν το δρόμο, αλλά όχι και να τον βαδίζουν. Χάνονται και αναλίσκονται στον ρεμβασμό του άγνωστου και του απείρου και αποφεύγουν τη διακινδύνευση. Το άγνωστο τους τρομάζει και απενεργοποιεί κάθε μηχανισμό για εκκίνηση και εμπλοκή σε ένα οδοιπορικό που όλα είναι ρευστά και αβέβαια.

             Στην κατηγορία αυτή των ανθρώπων ανήκουν όλοι εκείνοι που νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά στο γνωστό και το δοκιμασμένο γι αυτό και αποφεύγουν κάθε σκέψη να διακινδυνεύσουν τα "κεκτημένα" τους. Δεν τους συγκινεί η περιπέτεια ούτε η έκπληξη του νέου και του απροσδόκητου. Δένουν γερά την άγκυρα στα δεδομένα της πραγματικότητάς τους και αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό κάθε ιδέα για την εμπειρία του νέου δρόμου.

            Σίγουρα, όμως, δεν είναι οι "Μοιραίοι κι άβουλοι," του Βάρναλη, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι και οι μαχητές ή οι πρωταγωνιστές της ζωής και της προόδου.

             Κι αυτό γιατί η ζωή και η πρόοδος προαπαιτούν γρήγορη απόφαση και γρήγορα βήματα. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει γρήγορα και μακριά όταν αναπολεί το παρελθόν και είναι λάτρης του παροντισμού.

           Οι μεγάλοι δρόμοι προαπαιτούν ρήξη με το παλιό, το ξεβόλεμα και φυσικά τη δύναμη να συγκρουστείς με τις αδυναμίες σου, να υπερβείς ό,τι σε κρατά στο παλιό και να χαράξεις τη δική σου διαδρομή στους νέους δρόμους.

          Η ζωή είναι ένα ατέλειωτο Ταξίδι που δεν επιδέχεται αναβολές και καθυστερήσεις. Είχε δίκιο ο Λουντέμης όταν έγραφε πως "Ένα ταξίδι που το λαχταράς πολύ μην το αναβάλλεις. Θα συνηθίσεις. με τις αναβολές και στο τέλος δεν θα το κάνεις ".

            Ωστόσο, το μοναδικό ζητούμενο δεν είναι να βγεις στο δρόμο και να απελευθερωθείς από τις φοβίες και τις αναβολές σου αλλά να επιλέξεις και τον κατάλληλο δρόμο με την πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή. Ο δρόμος δεν είναι ο αυτοσκοπός...

      "Αργοπεθαίνεις περπατώντας τον ίδιο δρόμο" (Πάμπλο Νερούδα).

             Είναι λάθος και άδικο για μία μεγάλη και τολμηρή απόφαση να συνοδεύεται από την επιλογή ενός δοκιμασμένου δρόμου, ενός "πεπατημένου". Δεν ταιριάζει σε μία τέτοια απόφαση να βαδίζεις το δρόμο που χάραξε ή και περπάτησε κάποιος άλλος.

            Πόση, αλήθεια, τόλμη και αντισυμβατικότητα χρειάζεται για να αντισταθείς και να απορρίψεις τις φρόνιμες, δήθεν, προτροπές της λογικής που σε καλούν να συμβιβαστείς και να ακολουθήσεις την "Πεπατημένη Οδό";

            Συνηθίζεται να λέγεται πως οι απάτητοι δρόμοι είναι αυτοί που αξίζει να διαβούμε. Τους άλλους δρόμους που κάποιοι άλλοι χάραξαν και περπάτησαν είναι ανώφελο να τους περπατήσουμε κι εμείς. Κι αυτό γιατί μπορεί αυτοί οι δρόμοι να μάς δίνουν τη σιγουριά και να μάς προφυλάσσουν από κάποιες εκπλήξεις αρνητικές, δίνουν, όμως, άλλο ενδιαφέρον στη ζωή μας και περισσότερα κίνητρα να κατακτήσουμε καινούριους τόπους.

           Εξίσου σημαντικό, ωστόσο, είναι και η απόφαση αν θα επιλέξουμε να βαδίσουμε μόνοι τον δρόμο της ζωής μας ή μαζί με άλλους. Συνήθως λέγεται “πως μόνος φτάνεις γρήγορα στο στόχο, ενώ μαζί με τους άλλους πας μακρύτερα”.

          Οι μοναχικοί δρόμοι μπορεί να είναι λίγο επικίνδυνοι αλλά αποτυπώνουν με καθαρότητα την εσωτερική μας δύναμη και την ακαταμάχητη θέλησή μας να φθάσουμε στο τέλος της διαδρομής.

           Αντίθετα η συμπόρευση με άλλους χαρακτηρίζει τους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες. Αυτοί οι δρόμοι προαπαιτούν τον υψηλό βαθμό κοινωνικής συνείδησης και ταυτόχρονα η συμμετοχή σε αυτούς καλλιεργεί την κοινωνική ευαισθησία και την αναγκαία αγωνιστικότητα για κάτι πιο καθολικό και υψηλό.

         Οι μοναχικοί δρόμοι προβάλλουν εμφαντικά την Ατομικότητα του ανθρώπου αλλά και τις πολυποίκιλες ιδιαιτερότητές του. Αυτοί οι δρόμοι δεν είναι υποχρεωτικά για τους απροσάρμοστους ή για τους παράξενους και γραφικούς της κοινωνίας μας. Αντίθεtα χαρακτηρίζει τους ξεχωριστούς ανθρώπους με όλα τα θετικά ή αρνητικά σημαινόμενα της έννοιας "ξεχωριστός".

                                           Ε Π Ι Μ Υ Θ Ι Ο Ν

         Ο Μπρεχτ στο ποίημά του "Η απόφαση" θεωρεί πως η αλλαγή του κόσμου προϋποθέτει "απόφαση γρήγορη και στόχαση βαθιά". Δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο για να βαδίσουμε γρήγορα και με ασφαλή τρόπο τον δικό μας δρόμο.

         Όσο επικίνδυνο είναι να αφήνεται ο άνθρωπος στη "ραστώνη" της περίσκεψης και της αναβολής άλλο τόσο επικίνδυνο είναι οι επιλογές μας και οι αποφάσεις μας να είναι βιαστικές κι άστοχες.

            Γι αυτό οι επιλογές μας και οι δρόμοι μας πρέπει να χαρακτηρίζονται από "ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΗ ΒΑΘΙΑ".