Ελλάδα, Quo Vadis (Πού πας);
“Στην πολιτική είναι τα μέσα που καθαγιάζουν τον σκοπό και ποτέ ο σκοπός τα μέσα”(Αλμπέρ Καμύ).
Μία χώρα για να επιβιώσει στις σύγχρονες συνθήκες χρειάζεται Στρατηγική και Ηγεσία. Η επιτυχής επιλογή και των δύο συνιστά το μέγιστο επίτευγμα μιας υγιούς και ευνομούμενης Δημοκρατίας.
Σε μία τέτοια Δημοκρατία και Χώρα οι κομματικές συγκρούσεις και οι πολιτικές διενέξεις δεν είναι εκ προοιμίου διαβρωτικές της πολιτικής ισορροπίας και της εθνικής ενότητας. Ωστόσο, η πολιτική νηνεμία επωάζει την εθνική συνοχή, αφού ενισχύει τους εθνικούς αρμούς.
Αλλά…Η Ελλάδα μας σήμερα δεν έχει την πολυτέλεια ενός ιδιότυπου πολιτικού διχασμού.
Ο “ανένδοτος” του κ. Τσίπρα μπορεί να συσπειρώνει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αποσυσπειρώνει, όμως, τους πολίτες από την υγιή λειτουργία της Πολιτικής και της Δημοκρατίας. Όταν η δράση μεταφέρεται από την Βουλή στους δρόμους ή στις τηλεοράσεις ενέχει πολλούς κινδύνους.
Ο Πρωθυπουργός ας δώσει μία πιο πειστική απάντηση στο θέμα των παρακολουθήσεων. Όσο θα αιωρούνται τα αναπάντητα ερωτήματα και τα πιεστικά “γιατί”, τόσο το πολιτικό κλίμα θα πολώνεται και θα τίθενται θέματα ηθικής και θεσμικής λειτουργίας του πολιτεύματος.
Τελικά οι παρακολουθήσεις συνιστούν μία αναγκαία λειτουργία του κράτους (εθνική ασφάλεια…) ή μία εκτροπή, όπως διατείνεται η αντιπολίτευση;
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει και μπορεί να λειτουργήσει εξισορροπιστικά και να προβάλει τις πάγιες θέσεις του πως, ως κόμμα επιδιώκει την συναίνεση και τις πολιτικές συγκλίσες και όχι την τεχνητή πόλωση. Να διεκδικήσει μία θέση στην κομματική διαμάχη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όχι υποχρεωτικά με το προσωπείο ενός “πολιτικού ειρηνοποιού” ,αλλά με εναλλακτικές πολιτικές και κοινωνικές προτάσεις.
Τα πολιτικά και κομματικά άκρα σε μια δημοκρατία φανατίζουν τα πλήθη και πυρπολούν το ήπιο κλίμα. Γι αυτό χρειάζονται εκείνα τα κόμματα που μπορούν να χτίζουν γέφυρες συνεννόησης, χωρίς αυτό να σηματοδοτεί πως είναι παρακολούθημα ή συμπλήρωμα κάποιου εξ αυτών των δύο άκρων.
Εν τω μεταξύ τα κόμματα αλληλοκατηγορούνται με καταγγελίες του τύπου:"Οι παρακολουθήσεις συνιστούν μία συντελεσμένη συνταγματική εκτροπή" ή πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την αποχή από τις ψηφοφορίες στην Βουλή καταφεύγει σε ένα είδος "κοινοβουλευτικού και πολιτικού ακτιβισμού" και γιατί όχι για κάποιους άλλους μία "ανέξοδη επαναστατική γυμναστική". Σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δήλωσε " Όλα τα έχουμε ζήσει προ των εκλογών, αλλά να μάς εκφοβίζουν πριν τις εκλογές δεν το έχουμε ξαναζήσει τόσες πολλές φορές".
Στον χορό των συνθημάτων και των αλληλοκατηγοριών κυριαρχούν τα παρακάτω συνθήματα που μάς προϊδεάζουν για το ύφος και το ήθος των επερχόμενων εκλογών.Η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει πως οι παρακολουθήσεις συνιστούν μία "συνταγματική εκτροπή". Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση χαρακτηρίζει την αποχή του ΣΥΡΙΖΑ από τις ψηφοφορίες στην Βουλή ως "πεζοδρομιακή δημοκρατία".
Αν, όμως ,ως πολίτες λάβουμε σοβαρά υπόψη τις παραπάνω κατηγορίες κατά την ώρα της ψήφου μας θα βρεθούμε σε τερατώδη διλήμματα που υπονομεύουν την ελεύθερη έκφρασή μας, όπως επιτάσσει το σύνταγμα. Αν, δηλαδή, κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ αυτό σημαίνει πως ο λαός συναινεί στην "εκτροπή"; Αν πάλι κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό σημαίνει πως ο λαός επέλεξε την "Δημοκρατία του Πεζοδρομίου";
Λογικά διλήμματα και πολιτικά παράδοξα.
Έτσι, όμως, δεν βλάπτεται μόνον η Δημοκρατία, αλλά ακυρώνεται και ο διαχρονικός ορισμός του Περικλή για την Δημοκρατία.
"...και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλά ες πλείονας οικείν κέκληται".
Η σύγχρονη δημοκρατία μας μπορεί να υπερηφανευτεί γι αυτό που ήταν υπερήφανος ο Περικλής; "...παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες ή μιμούμενοι ετέρους".
Κι αν κάποιοι λοιδωρούν και μέμφονται μόνον τους πολιτικούς μας για την ποιότητα της Δημοκρατίας θα πρέπει να έχουν κατά νου την γνωστή θέση του Σόλωνα:
"Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν"(Το ήθος της πολιτείας είναι το ίδιο με αυτό εκείνων που την κυβερνούν)
Οι Πολιτικοί Ηγέτες λειτουργούν ως “πολλαπλασιαστές” της εθνικής ισχύος. Όταν, όμως, στοχεύουν αποκλειστικά στον προσπορισμό κομματικών πλεονεκτημάτων και με την στάση τους υπονομεύουν τις βασικές λειτουργίες του κοινοβουλίου, τότε λειτουργούν ως “διαιρέτες” της κοινωνικής γαλήνης, της πολιτικής ευρυθμίας, της οικονομικής σταθερότητας και γενικά της εθνικής ισχύος.
Η Εθνική Στρατηγική, ως η σύζευξη Μέσων και Σκοπών, υπονομεύεται από την τραχύτητα των κομματικών συγκρούσεων και των προσωπικών φιλοδοξιών.
Έχει η Ελλάδα σήμερα αυτήν την πολυτέλεια του “πoλιτικού διχασμού” στο όνομα των “κομματικών τακτικισμών”;
Θα ήταν τραγικό και εθνοκτόνο να δικαιωθεί η ρήση του Λένιν:
“Στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον σκοπιμότητα”.
Ελλάδα, QUO VADIS (Πού πας);
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου