ΒΙΒΛΙΟπαρουσίαση

Χρήστου  Μαγκούφη

Εισήγηση από την παρουσίαση του βιβλίου «Ουκρανικός Πόλεμος» του Ηλία Γιαννακόπουλου

 

 

                Κυρίες & Κύριοι, αγαπητοί συμπολίτες…

Αποτελεί για μένα τιμή και αποδέχθηκα με ευθύνη την πρόταση του φίλου και συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου για συμμετοχή μου στην παρουσίαση του βιβλίου του.

 

Τον ευχαριστώ θερμά για την τιμή, προπάντων, όμως, τον ευχαριστώ για την συγγραφή αυτού του βιβλίου, το οποίο συμβάλλει καθοριστικά σε προβληματισμούς και διδαχές για το χρέος κάθε ανθρώπου για την αποτροπή των πολέμων και την ειρηνική συνύπαρξη.

Εύχομαι το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο και να βρει ευήκοα ώτα.

Διαβάζοντας το βιβλίο και εντρυφώντας στο σύνολο της ύλης του έγινα σοφότερος, ωστόσο στα πλαίσια της συμπαρουσίασης θα περιοριστώ στο πρώτο τρίτο της ύλης και ξεκινώ αμέσως.

               Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Ο συγγραφέας αναφέρει στον πρόλογό του ότι: «Ο πόλεμος υπήρξε το δομικό στοιχείο της ιστορίας», επισημαίνοντας παράλληλα ότι: «Καμία ηθική, καμία θρησκεία, καμιά πολιτική και πολίτευμα, καμία παιδεία και πολιτισμός δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον πόλεμο».

                           O  πόλεμος  και η ανθρώπινη φύση

Στοχαζόμενος δε, για το γενετικό κώδικα της ανθρώπινης φύσης επισημαίνει την ιστορική δικαίωση της ρήσης του Θουκυδίδη, ότι: «Πόλεμοι θα γίνονται πάντοτε όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει η ίδια». Μια ρήση που δηλώνει την ύπαρξη βίας ως συστατικό του ανθρώπινου γονιδιώματος που εκφράζεται με πολέμους και συνάμα αποδεικνύει ότι η ταύτιση της ανθρώπινης συνείδησης με την ηθική και το δίκαιο βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο.

Επιθυμώντας ο συγγραφέας να ερμηνεύσει ψυχολογικά το φαινόμενο του πολέμου ανατρέχει στον Φρόϋντ, ο οποίος «διατείνεται πως ο πόλεμος είναι εγγεγραμμένος στο γενετικό κώδικα του ανθρώπου και γι’ αυτό θεωρεί πως ο πόλεμος θα αποτελεί μία θλιβερή πραγματικότητα».

«Η νόηση αδυνατεί να κυριαρχήσει πάνω στις πρωτόγονες ορμές και κάθε ζωώδες στοιχείο εκδηλώνεται στη διάρκεια του πολέμου. Η εσωτερική επιθετικότητα διαταράσσει τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου που εναγωνίως επιζητά τρόπους αποφόρτισης αυτής της δύναμης», μάς λέγει ο Φρόϋντ διά του συγγραφέως.

Ωστόσο, έναντι του πολέμου που είναι καταστροφικός και ηθικά απορριπτέος ο Φρόϋντ  προτείνει ως αντίδοτο την ανύψωση του πολιτισμού.

Στόχος, λοιπόν, της ανθρωπότητας οφείλει να είναι η διαμόρφωση ενός νέου παγκόσμιου πολιτισμού που θα εδράζεται στην πανανθρώπινη ισότητα με ένα νέο παγκόσμιο σύστημα Δικαίου, Ισονομίας και Ισοπολιτείας, με μια παγκόσμιας εμβέλειας υπερβατική έναντι των θρησκειών Ηθική και προφανώς μια νέα παγκόσμια παιδεία που θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις κατάργησης των πολέμων και θα εδραιώσουν την ειρηνική συνύπαρξη της πολυχρωμίας των λαών και εθνών ως υποσύνολα μιας ελεύθερης Παγκόσμιας Κοινότητας που θα απολαμβάνει τους καρπούς της εργασίας και των αγαθών της μητέρας φύσης – Γης. Ο δρόμος, βέβαια, προς τούτο είναι μακρύς και απαιτεί συνάμα την αποκωδικοποίηση  και εξάλειψη όλων των γενεσιουργών αιτιών που προκαλούν τον πόλεμο.

Στην κατεύθυνση αυτή ο συγγραφέας επιχειρεί στο κεφάλαιο «Περί Πολέμου» μια απόπειρα ορισμού του, στα σημεία του οποίου ο αναγνώστης οφείλει να εντρυφήσει. Φιλοσοφικά ο συγγραφέας συνοψίζει στην ρήση του ότι: «ο πόλεμος είναι η άρνηση του ίδιου του ανθρώπου», τονίζοντας ότι «ο πόλεμος θα σταματήσει μόνον όταν τον αποβάλλουμε από το αξιακό μας σύστημα και ηθικοποιήσουμε το μέσα μας θηρίο», ενώ παράλληλα κλείνει το κεφάλαιο αυτό με την αιχμηρή ρήση του Βολταίρου: «Απαγορεύεται να σκοτώνεις, γι’ αυτό οι δολοφόνοι τιμωρούνται – εκτός αν σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους υπό τους ήχους των παιάνων».

Μετά την φιλοσοφική προσέγγιση «Περί Πολέμου», ο συγγραφέας επιχειρεί την ερμηνεία και τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία αξιοποιώντας στα πλαίσια της ηθικής φιλοσοφίας το «επιχείρημα της ολισθηρής πλαγιάς» το οποίο άλλοτε θεωρείται σοβαρό εργαλείο και άλλοτε μια λογική πλάνη, και τούτο διότι συγκρούονται οι αρχικές επιλογές με τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

       

                      Το επιχείρημα της ολισθηρής πλαγιάς

Υπενθυμίζοντας την θέση του Μακιαβέλι ότι «ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις» ο συγγραφέας τονίζει ότι η «ολισθηρή πλαγιά» είναι πάντοτε απρόβλεπτη και διδάσκει σε όλους (άτομα, λαούς, έθνη, κυβερνήσεις, ηγέτες…) να υπολογίζουν από πριν τα πιθανά αποτελέσματα, βάζοντας στην νοητική ζυγαριά τόσο τα κέρδη όσο και τις ζημίες πριν την εκτέλεση της πράξης, καθότι εκτός από το Actio υπάρχει και το Reactio.

Στα πλαίσια αυτά ο συγγραφέας περιγράφει τα κέρδη και τις ζημίες των άμεσα και έμμεσα εμπλεκομένων στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Α) Για την Ρωσία θεωρεί ως κέρδη:

·     Την ενίσχυση στο εθνικό φρόνημα των Ρώσων ότι η Ρωσία επανακάμπτει μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και

·     Την εδραίωση της Ρωσίας ως ισχυρό και ισότιμο συνομιλητή με τις Η.Π.Α. και την Κίνα.

Ενώ ως ζημίες θεωρεί:

·     Το ηθικό στίγμα που θα κουβαλά η Ρωσία ένεκα της εισβολής, και

·     Τη δυσπιστία που θα αντιμετωπίζει διεθνώς.

·     Τη θωράκιση της Δύσης στρατιωτικά και την οικονομική αποσύνδεση της Ευρώπης από την Ρωσία.

·     Την μέγγενη ενός ασφυκτικού ελέγχου που θα υφίσταται η Ρωσία από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις της Δύσης και της Κίνας.

Β) Για τις Η.Π.Α. θεωρεί ως κέρδη:

Τα οικονομικά οφέλη από την εκτίναξη των τιμών του πετρελαίου και L.N.G και από τις πωλήσεις οπλικών συστημάτων καθώς και ότι στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής και στον Ο.Η.Ε. οι Η.Π.Α. θα προβάλουν ως ειρηνοποιοί ενώ θα στοχεύουν στην διεθνή απομόνωση της Ρωσίας.

Στα αρνητικά για τις Η.Π.Α. ο συγγραφέας επισημαίνει ότι οι Η.Π.Α. εγκαλούνται – και όχι άδικα – ότι αυτές προκάλεσαν την κρίση καθότι τσίγκλισαν την Αρκούδα με την πρόθεση – απόφασή τους να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ στα ρουθούνια της, πράγμα το οποίο εξοργίζει το Κρεμλίνο που απειλεί με πυρηνικό ολοκαύτωμα, γι’ αυτό το ΝΑΤΟ οφείλει να αναλογισθεί έγκαιρα την θέση του Einstein ότι «αν γίνει ο 3^ος παγκόσμιος πόλεμος τότε ο 4^ος θα γίνει με ξύλα και πέτρες».

Θέτοντας το ερώτημα αν η απραξία των ΗΠΑ ήταν αδυναμία ή επιλογή, ο συγγραφέας καταλήγει πως «Είναι περίεργο να κερδίζεις ως χώρα από αυτά που δεν έπραξες και όχι από αυτά που έκανες» αναγορεύοντας τούτο ως «τον χρυσό κανόνα της εξωτερικής πολιτικής και της διεθνούς διπλωματίας».

Γ) Για την Ευρώπη και την Ε.Ε.

Ο συγγραφέας τονίζει ότι δέχεται τα βέλη της κριτικής κυρίως διότι δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Διπλωματικά και πολιτικά στάθηκε αδύναμη και αμήχανη στην αποφασιστικότητα και τον κυνισμό του Πούτιν αφενός και στην επιβολή των απόψεων και συμφερόντων των Η.Π.Α. αφετέρου. Η οικονομικά ηγεμονεύουσα Γερμανία υποτάχθηκε στις αποφάσεις του  Μπάϊντεν. Το περήφανο Νein  της αποχωρούσας  Merkel για την κατάργηση του Nord  Stream, αντικαταστάθηκε με το yes man του Solz που συνάμα υποχρεώθηκε να διαθέσει άμεσα 100 δις ευρώ για εξοπλισμούς και στρατιωτικές δαπάνες.

Οι στρατιωτικά ισχυρές Γαλλία και Αγγλία δεν διακινδύνευσαν μια μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία γιατί και οι μνήμες των 2 παγκοσμίων πολέμων είναι νωπές, αλλά κυρίως γιατί οι πυρηνικές κεφαλές της Μόσχας χρειάζονται μόνο 3 λεπτά για να φτάσουν στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ωστόσο, ως μέλη του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. απέτυχαν αμφότερες να αποτρέψουν τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ως παράγωγα του πολέμου σε συνδυασμό με τα τρισάθλια παιχνίδια των κροίσων που ελέγχουν τους ενεργειακούς πόρους και χειραγωγούν τα χρηματιστήρια, βιώνουν πλέον και αυτές μαζί με όλες τις χώρες της Ευρώπης την στημένη ενεργειακή κρίση, την πτώση του Ευρώ και της Στερλίνας, την ύφεση και αύξηση των επιτοκίων, τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και την φτώχεια.

Η  Ε.Ε. μάς λέγει ο συγγραφέας «διδάχθηκε πως η ενότητα των μελών – κρατών της συνιστά τον αναγκαίο όρο για να μην ξηλωθεί το πουλόβερ της Ε.Ε.», ωστόσο το διδάχθηκε περιορίζεται στον στόχο για την ενεργειακή απεξάρτηση από την Ρωσία.

Δυστυχώς τα καπιταλιστικά συμφέροντα της Γερμανίας και Ολλανδίας εξακολουθούν να δίνουν τον τόνο του λανθασμένου βηματισμού της Ε.Ε. και ενάντια στην διαμόρφωση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Η Ευρώπη και ο κόσμος θα είναι διαφορετικός μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, μάς λέγει ο συγγραφέας και θέτοντας το δίλημμα «αν τον κόσμο θα κυβερνά η “ηθική” της δύναμης ή η δύναμη της ηθικής» μάς θυμίζει την ηθική προσταγή της επιγραφής Niemehr (ποτέ πια) στο Άουσβιτς και τούτο ως χρέος των ανθρώπων να θυμίζουν στους φιλόδοξους ηγέτες των ότι δεν μπορούν να βλέπουν τον κόσμο ως δικό τους οικόπεδο.

Εμβαθύνοντας στην ρήση του Ηράκλειτου «πόλεμος πατήρ πάντων» ο συγγραφέας επισημαίνει στην συνέχεια ότι οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου “επεκτείνονται και καθορίζουν την πορεία του πολιτισμού μας στα επίπεδα της σκέψης, της ηθικής, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της ιδεολογίας, της πολιτικής, της γλωσσολογίας και των διεθνών σχέσεων”.

                                          Τα ερωτήματα

Στα πλαίσια αυτά θέτει πλήθος ερωτημάτων, όπως:

·     Ο άνθρωπος τελικά είναι ατελής στην Λογική (Σκέψη) ή στην Ηθική;

·     Φταίει η επιστήμη και η εξίσωση του Einstein για την ρίψη της ατομικής βόμβας ή οι πολιτικοί και στρατιωτικοί που αποφάσισαν την ρίψη της;

·     Φταίει άραγε ο τρόπος χρήσης ή διαχείρισης της ανθρώπινης δύναμης;

·     Υπάρχει ηθική στην χρήση της Δύναμης; Υπηρετεί τον πολιτισμό ή την ανθρώπινη παράνοια;

Καίρια ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί ωστόσο χρήζουν απάντησης.

 Ειδικότερα για την σχέση του δίδυμου Δύναμης και Εξουσίας ο συγγραφέας επισημαίνει πως βαδίζουν παράλληλα, αλληλοτροφοδοτούνται και αποκαλύπτουν άλλοτε το ατροφικό ηθικό υπόβαθρο και άλλοτε τους ατελείς μηχανισμούς της ανθρώπινης λογικής στην εύρεση και θέσπιση κανόνων για την ειρηνική συνύπαρξη.

                                Οι διδαχές του Θουκυδίδη

 

 Συνεχίζοντας τονίζει την διαχρονικότητα των διδαχών του Θουκυδίδη που ως προς την σχέση του ανθρώπου με το δίδυμο της Δύναμης και Εξουσίας μάς λέγει στο «Διάλογος Αθηναίων και Μηλίων» ότι: «Και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλουν πάντα την εξουσία τους, αν έχουν τη δύναμη και το επιτύχουν», «τον νόμο αυτό τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μας διαδεχθούν».

Ενώ ως προς την τάση ηγεμόνευσης αναφερόμενος στα επιχειρήματα του Αλκιβιάδη για την συνεχή επέκταση των Αθηναίων και στη Σικελία ο Θουκυδίδης γράφει: «Δεν μπορούμε να χαράξουμε, εκ των προτέρων, όρια στην ηγεμονία μας. Γιατί είμεθα υποχρεωμένοι, αφού φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, άλλους να απειλούμε, άλλους να παραφυλάγουμε, με έξοδα άλλων, κι άλλους να μη συγχωρούμε γιατί κινδυνεύουμε να κυριαρχηθούμε, αν δεν κυριαρχήσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω σε άλλους». Ο κυνισμός της δύναμης στο μεγαλείο της. Μια προσομοίωση της παραπάνω θέσης με τα σημερινά γεγονότα θα φανέρωνε μόνο την διαφορά των πρωταγωνιστών, επισημαίνει ο συγγραφέας και έχει δίκιο.

Βαθύτατα ειρηνιστής ο συγγραφέας εστιάζει στην συνέχεια στις ευθύνες κάθε ανθρώπου χωριστά για την διεξαγωγή πολέμων αλλά και το χρέος του για την αποτροπή τους.

Ατομικές ευθύνες συναρτόμενες με τις επιλογές του και που σχετίζονται με τον τρόπο που σιωπηλά ή ηχηρά τροφοδοτούν την επιθετικότητα των ηγετών που εκμεταλλευόμενοι ενίοτε τον αγνό πατριωτισμό των πολιτών σέρνουν τα έθνη σε πολέμους.

                                  Ο “ανθρωπάκος” του Ράιχ

Διδακτικά προς τούτο μάς θυμίζει:

·     Την ρήση του Ράσελ: «ο πόλεμος δεν καθορίζει ποιος θα έχει δίκαιο, καθορίζει μόνο ποιος θα επιζήσει».

·     Την διαπίστωση του Μαρξ- παραφράζοντάς τον- «Αξία δεν έχει να ερμηνεύσουμε τον πόλεμο αλλά να τον καταργήσουμε».

·     Την παράκληση του Έμερσον: «Μην εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο, μεγάλε θεέ. Μην του δίνεις περισσότερη δύναμη έως ότου μάθει να χρησιμοποιεί καλύτερα την λίγη που έχει τώρα».

·     Την μομφή του Βίλχελμ  Ράϊχ απέναντι στις αδυναμίες και επιλογές του «Ανθρωπάκου»:

Ø «Δεν θέλεις να γίνει αετός, Ανθρωπάκο και γι’ αυτό κατασπαράζεσαι από τα όρνια», «Τα όρνια έγιναν οι ηγέτες σου», «σε δίδαξαν να βροντοφωνάζεις ζήτω το μεγάλο όρνιο», «Τώρα πεινάς και πεθαίνεις μαζικά».

Ø «Δίνεις στους ανθρώπους της εξουσίας, ή σε ανθρώπους με κακόβουλες προθέσεις τη δύναμη να σ’ αντιπροσωπεύουν. Και πολύ αργά ανακαλύπτεις ότι πάντα είσαι το κορόιδο».

Ø «Είχες να διαλέξεις μεταξύ της πνευματικής ανύψωσης στον Υπεράνθρωπο του Νίτσε και της εξευτελιστικής κατάπτωσης του Υπανθρώπου του Χίτλερ. Φώναξες Χάϊλ και διάλεξες τον Υπάνθρωπο».

Στο σκληρό σφυροκόπημα του Ράϊχ ο «Ανθρωπάκος» αντιτείνει το ερώτημα: «Μισώ τον πόλεμο, τι πρέπει να κάνω για να γίνω φορέας της ανθρώπινης κοινωνίας;» για να εισπράξει την απάντηση του Ράϊχ: «Να ασχολείσαι με τα ειρηνικά έργα και να πάψεις να λατρεύεις τους ηγέτες σου».

Στις αντιρρήσεις του ανθρωπάκου πως αναγκάζεται να πολεμήσει και αδυνατεί να αντισταθεί στην δύναμη της εξουσίας, ο Ράϊχ επισημαίνει την ευθύνη του για την αποτροπή του πολέμου: «Εξαρτάται αποκλειστικά από σένα, ανθρωπάκο αν θα σε πάρουν ή όχι στον πόλεμο. Αν ήξερες μόνο ότι δουλεύεις για την ζωή και όχι για το θάνατο».

Και ως αντιστάθμισμα στην ιδιότητα του «πατριώτη» που κυοφορεί τον πόλεμο ο Ράϊχ, όπως μάς θυμίζει ο συγγραφέας, αντιπροτείνει κάτι πιο ανθρώπινο και πιο οικουμενικό: «Η Αγάπη, η δουλειά και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δεν φοράνε στρατιωτικές στολές. Είναι διεθνείς και αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα».

                                          Οι ευθύνες

Σφυροκόπημα, βέβαια, για την ευθύνη αποτροπής του πολέμου στην Ουκρανία επεκτείνει ο συγγραφέας:

·     Στην αναποτελεσματικότητα του Ο.Η.Ε. και του Συμβουλίου Ασφαλείας επισημαίνοντας πως μία παραίτηση του Γκουτιέρες συνοδευόμενη από καταγγελία όσων χρησιμοποιούν τον πόλεμο προς εξυπηρέτηση εθνικών συμφερόντων θα ήταν μια κίνηση αξιοπρέπειας και υπηρεσίας στην διεθνή ειρήνη.

·     Στα κινήματα ειρήνης που αποδείχθηκαν περιορισμένου βεληνεκούς.

·     Στην πλήρη σιωπή των διανοούμενων που δεν κατάφεραν να γίνουν «πολίτες» - διαπαιδαγωγοί του πλήθους.

·     Στην τέχνη που φάνηκε απούσα στον πόλεμο της Ουκρανίας σε σύγκριση με άλλους πολέμους.

·     Στην ηχηρή απουσία της Εκκλησίας στον πόλεμο στην Ουκρανία που συντελείται από δύο ορθόδοξες χώρες με αποτέλεσμα «ορθόδοξες οβίδες» να σκοτώνουν ορθόδοξους στρατιώτες και αμάχους.

Πέραν, όμως, των ανωτέρω το σφυροκόπημα αφορά κυρίως τους ηγέτες της Ρωσίας, των Η.Π.Α. και της Ευρώπης που αντί να αποτρέψουν τον πόλεμο στην Ουκρανία επί της ουσίας συνέβαλαν διαχρονικά στην προετοιμασία του και την διεξαγωγή του επί μακρόν χάριν της άφρονης απληστίας των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών της Γης.

                                 Η  “παγίδα” Θουκυδίδη

Χωρίς να έχουν διδαχθεί από την παγκόσμια ιστορία, έπεσαν ξανά στην «παγίδα του Θουκυδίδη» με αποτέλεσμα να υφίστανται σήμερα τα παράγωγα της ολισθηρής πλαγιάς, και τούτο καθότι μπορεί μεν η «παγίδα του Θουκυδίδη» να ερμηνεύει την δομική αιτία του πολέμου, ωστόσο, δεν προαναγγέλλει και τον νικητή.

Ποια είναι, όμως, η παγίδα του Θουκυδίδη που ονομάσθηκε έτσι από τον αμερικανό καθηγητή Gratham  Allison;

                

«Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στη Σπάρτη… και κατά συνέπεια τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις – κράτη αναπότρεπτα», μάς λέει ο Θουκυδίδης αναλύοντας τα αίτια του Πελοποννησιακού πολέμου και διαπιστώνοντας πως το βασικό στοιχείο της σύγκρουσης ήταν ο φόβος που κυριάρχησε στην ηγεμονεύουσα τότε Σπάρτη για τυχόν άνοδο της δύναμης και επιρροής της Αθήνας σε επίπεδα μη ελεγχόμενα στο μέλλον.

Ο φόβος ανάμεσα σε μια υπερδύναμη και σε μια ανερχόμενη δύναμη, ο φόβος για την απώλεια της Ηγεμονίας. Αυτός ο φόβος κατασκευάζει την «παγίδα» και οδηγεί τις χώρες στον πόλεμο.

Ο φόβος που είναι παρών και επηρεάζει την σκέψη και την πολιτική των ηγεμονικών δυνάμεων, μάς λέγει ο συγγραφέας τονίζοντας παράλληλα πως παρότι η συγκρότηση του σύγχρονου κόσμου και των εθνικών κρατών διαμορφώθηκε πάνω στη βάση της οικονομίας της Αγοράς, ένεκα της συνεχούς κινητικότητας της Αγοράς τα κράτη κερδίζουν ή χάνουν βαθμίδες στην παγκόσμια ιεραρχία από έναν ανελέητο οικονομικό ανταγωνισμό που υπάρχει. Μέσα σε αυτό το σκηνικό διαμορφώνονται οι συμμαχίες και οι ηγεμονίες που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο και εν προκειμένου με πόλεμο, τα οικονομικά τους συμφέροντα, βάζοντας στο περιθώριο τους Κανόνες Ηθικής και Δικαίου, βάζοντας στο περιθώριο την ειρήνη και την ανθρωπιά.

Κλείνοντας την τοποθέτησή μου επισημαίνω την θέση του συγγραφέα ότι την λύση στην κόντρα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας και τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία θα την δώσει η διπλωματία και η λογική και όχι τα παθήματα όσων ιστορικά από πλάνη έπεσαν στην παγίδα του Θουκυδίδη. Μια διπλωματία που οφείλει να ασκηθεί στα πλαίσια της Ρεάλ  Πολιτίκ.

Δεδομένου δε ότι ο θεμελιωτής της Ρεάλ Πολιτίκ είναι ο Θουκυδίδης συμφωνώ με την πρόταση του συγγραφέα για να διδάσκεται στη χώρα μας το έργο του Θουκυδίδη αυτόνομα ως μάθημα Ρεαλιστικής Πολιτικής και ιστορικής αλήθειας.

Κυρίες και Κύριοι, σας ευχαριστώ για την προσοχή και την υπομονή σας και επιτρέψτε μου να παραδώσω τη σκυτάλη στον επόμενο ομιλητή.

Σας ευχαριστώ

 

   *Ο Χρήστος Μαγκούφης διετέλεσε βουλευτής ΠΑΣΟΚ N. Τρικάλων τα έτη: α.1993-1996, β.2000-2004, γ.2009-2012.

    *Τρίκαλα,1^η Νοεμβρίου 2022