Το Κράτος “ηδονοβλεψίας”

         Στις μέρες μας πληθαίνουν οι αποκαλύψεις και καταγγελίες παρακολούθησης τόσο των πολιτικών προσώπων όσο και των πολιτών-ιδιωτών Η ιδιωτική ζωή καθίσταται και προσφέρεται ως δελεαστικό “έδεσμα” στην αδηφαγία του κοινού όταν δεν στοχεύει στην πολιτική και κομματική επικυριαρχία. Έτσι η Ιδιωτικότητα τίθεται εν αμφιβόλω και η σκύλευση των προσωπικών στιγμών τείνει να γίνει καθεστώς.

     

                                             Κίνδυνοι για την  Ιδιωτικότητα

        Το άβατο της ιδιωτικότητας παραβιάζεται ανερυθρίαστα στο όνομα κάποιων αδιαφανών εθνικών συμφερόντων και οι πολίτες εθίζονται στην ιδέα πως όλα αυτά είναι αναπόφευκτα στην εποχή της ψηφιοποίησης της προσωπικής μας ζωής. Νιώθει πως ο “ Μεγάλος Αδελφός” είναι παρών και νομιμοποιημένος.

      Ωστόσο, ο άνθρωπος παραδοσιακά μεριμνά για την διαφύλαξη του απόρρητου χαρακτήρα της προσωπικής του ζωής .Θεωρεί πως αυτή αποτελεί το τελευταίο οχυρό του που προστατεύεται ρητά και από το σύνταγμα. Νομίζει, επίσης, πως η παρακολούθηση και έκθεση στοιχείων της προσωπικής του ζωής ενέχει κινδύνους τόσο για την  ασφάλειά του όσο και για την ελευθερία του.

       Τελευταία, όμως, εκτός από τις εκπομπές τύπου realities και το κράτος το ίδιο λειτουργεί ως πληροφοριοδότης προσωπικών στοιχείων της ζωής των πολιτών. Με τον τρόπο αυτό το κοινό εθίζεται σε μια διαδικασία ηδονοβλεψίας και σκύλευσης της καθημερινότητάς μας. Το απαγορευμένο νομιμοποιείται και όλοι βιώνουν την “ηδονή” της  ανάγνωσης, θέασης ή ακρόασης  των κρυφών στιγμών των συνανθρώπων τους.

        Όταν. όμως, οι πολίτες –ηδονοβλεψίες διαπαιδαγωγούνται και εθίζονται σε τέτοιου είδους προϊόντα, τότε είναι σίγουρο πως και η ηθική τους διαβρώνεται αφού άλλαξαν και τα αισθητικά του κριτήρια. Εξάλλου είναι γνωστό πως η Ηθική και η Αισθητική αλληλοτροφοδοτούνται και συνδιαμορφώνουν τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ταυτότητας, σύμφωνα και με την θέση “Η αισθητική είναι η Ηθική του μέλλοντος”.

                                      Ο εθισμός στην “ ηδονοβλεψία”    

Απόρροια αυτής της sui generis ηδονοβλεψίας η νόθευση της εσωτερικής μας ελευθερίας, αφού αυτός που τρέφεται ή και συναινεί στην παρακολούθηση και δημοσιοποίηση στοιχείων της προσωπικής ζωής των άλλων εύκολα μετασχηματίζεται σε ον που αρέσκεται στα υποπροϊόντα και αδιαφορεί για τα πνευματικά δημιουργήματα, τις ηθικές αρετές και τις κοινωνικές πράξεις των συνανθρώπων του.

 

         Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω η καταστρατήγηση της βασικής αρχής της αισθητικής και της ηθικής των αρχαίων, όπως αυτή εκφράστηκε με το εμβληματικό “ Τα εν οίκω μη εν δήμω”. Έτσι όλα συμμορφώνονται  και συστοιχίζονται στην λογική του υλικού ευδαιμονισμού και της εμπορευματοποίησης των προσωπικών δεδομένων. Το άτομο αποηθικοποιείται και τα πολιτικά του κριτήρια αδυνατίζουν ή προσαρμόζονται κι αυτά στη λογική ψηφιοποίησης της προσωπικής μας ζωής ως μιας αναγκαιότητας σύγχρονης δημοκρατίας μας.

                                            Το  “ Υπουργείο  Αλήθειας”

          Οι επιπτώσεις της παρακολούθησης και του αυστηρού ελέγχου της προσωπικής ζωής του πολίτη είναι πολυεπίπεδες με κορυφαίες την πλήρη υποταγή και την ομοιομορφία γνώμης του κοινωνικού σώματος. Κι αυτό γιατί άτυπα το   Οργουελικό      "Yπουργείο  Αλήθειας” λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που  φανερά μεν διακηρύσσει πως προστατεύει την ελευθερία του πολίτη ,υπόρρητα ,όμως, στοχεύει στον εκφοβισμό με απώτατο στόχο την αποδοχή του δόγματος πως στην δημοκρατία τίποτα δεν θεωρείται     "Ι δ ι ω τ ι κ ό”.

          Σε αυτό το κλίμα το κράτος-εξουσία με τους μηχανισμούς του επιβάλλει την αποπροσωποποίηση  και την μαζοποίηση μέσα από την καλλιέργεια και προπαγάνδιση της συμπολιτευτικής σκέψης. Αν αυτό συμβαίνει, έστω και ως υποψία ,τότε συντελείται μία η εξαφάνιση της μοναδικότητας-ταυτότητας του πολίτη, αφού απενεργοποιούνται οι μηχανισμοί μιας γνήσιας-αυθεντικής σκέψης και πρωτότυπης δημιουργίας.

         Ένα άτομο ,όμως, με αγελαία συνείδηση και νοοτροπία αγέλης αναπόφευκτα εκπίπτει στην θέση του άβουλου οργάνου και του υποτακτικού.   Η διάβρωση της συνείδησης μέσα από την ομοιομορφοποίηση της σκέψης επηρεάζει αρνητικά και την συμπεριφορά του πολίτη που λειτουργεί πλέον μόνον κάτω από το βάρος μιας “συναινετικής – συμπολιτευτικής σκέψης”. Θεωρείται παρήγορο το γεγονός πως η " Η Αστυνομία Σκέψης" του Όργουελ έπαψε πια να λειτουργεί.

         Οι παρακολουθήσεις, οι υποκλοπές και η απειλές προβολής και έκθεσης στοιχείων της προσωπικής ζωής σε αυτό ακριβώς στοχεύουν, στην εξαφάνιση της αντιπολιτευτικής σκέψης και στην ανθοφορία μόνον των επιφανειακών διαφοροποιήσεων .Ένα υπόγειο ρεύμα κοινών πεποιθήσεων και πολιτικών στερεοτύπων διαβρώνει τα βάθρα της σκέψης των περισσοτέρων.

                                      Ο Μιθριδατισμός της κοινωνίας

            Αφανείς αλλά άκρως αποτελεσματικοί  μηχανισμοί σκέψης (που θα τους ζήλευε και το Υπουργείο Αλήθειας του Όργουελ στο “1984”) μέσα από μία διαδικασία ομοιομορφοποίησης πλάθουν ενιαίες ταυτότητες με στόχο την συμμόρφωση και υποταγή στις επιταγές του συστήματος. Μία φασματική ελευθερία  στην μετα-δημοκρατία βιώνεται ως προσωπική επιλογή και υπνωτίζει τους πολίτες.

   

         Μπροστά στην ενεργειακή κρίση ,στον εφιάλτη μιας επισιτιστικής λαίλαπας και στον τρόμο επέκτασης του πολέμου μία παρακολούθηση, υποκλοπή ή  η έκθεση κάποιων στοιχείων της προσωπικής ζωής κάποιων επώνυμων ή ανώνυμων δεν θα φέρει και την συντέλεια του κόσμου. Κάπως έτσι σκέπτονται και προπαγανδίζουν οι κρατούντες ελπίζοντας πως όλα αυτά θα ξεχαστούν, όπως πολλά άλλα.

         Τελικά ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο  “ Μ ι θ ρ ι δ α τ ι σ μ ό ς "  της κοινωνίας μας.

 

       * Οι παρακολουθήσεις,οι υποκλοπές και η προστασία της Ιδιωτικότητας υπερβαίνουν τις ευθύνες της κυβέρνησης και των κομμάτων και καταυγάζουν την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.Γι αυτό κρίνεται αναγκαία η διαλεύκανση των καταγγελιών (κυβερνητική ευθύνη) περί παρακολουθήσεων που εξακολουθούν να υφέρπουν δηλητηριάζοντας το πολιτικό κλίμα και το σώμα της Δημοκρατίας μας.

     Το άβατο τη