«Νέος θα πει…….»

            «Νέος θα πει να είσαι αυθόρμητος, να στέκεις κοντά στις πηγές της ζωής, να τραντάζεις τις αλυσίδες ενός φθαρτού πολιτισμού και να τολμάς αυτό που οι άλλοι δεν έχουν κουράγιο να επιχειρήσουν» (Τόμας Μαν).

            Αποτελεί μία κοινότοπη και οδυνηρή διαπίστωση το γεγονός ότι ζούμε σε έναν ιδιαίτερα πολύπλοκο και αβέβαιο κόσμο.

            Η αταξία, η αβεβαιότητα και η τυχαιότητα κυριαρχούν στις μέρες μας, αφού από καιρό γκρέμισαν το μύθο περί μιας «αιτιοκρατικής» δομής και ερμηνείας των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων.

            Όλοι μιλούν και διαπιστώνουν τη δεσποτεία ενός «ντετερμινιστικού χάους» που συντηρεί αλλά και γεννά πλήθος απρόβλεπτων και αρνητικών φαινομένων που τείνουν να ανατρέψουν τόσο την παγκόσμια τάξη όσο και την ισορροπία μικρών και μεγάλων συστημάτων.

            Μπροστά σε αυτήν τη φαιά πραγματικότητα και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που κυοφορεί οφείλουμε ως άτομα και κοινωνία να ενεργοποιήσουμε όλους εκείνους τους εσωτερικούς μηχανισμούς που θα αναδείξουν τη δύναμη και τη θέλησή μας να λειτουργούμε ως αυτόβουλα και αυτεξούσια όντα.

            Να ξαναβρούμε, δηλαδή, τις ιερές ανησυχίες για ελευθερία, διάλογο, αυτονομία και αξιοπρέπεια. Να ξαναβρούμε εκείνες τις λέξεις που θα εμπλουτίσουν την σκέψη μας (σκεπτόμαστε με λέξεις) και θα μάς βοηθήσουν να επικοινωνούμε αυθεντικά με τους συνανθρώπους μας. Να ξαναβρούμε την ομαδικότητα, να εκφράσουμε τον αλτρουϊσμό μας και να απαλλαγούμε από τη μεταφυσική οδύνη που την τροφοδοτεί η απουσία ενός ανώτερου νοήματος ζωής.

            Να ξαναγίνουμε, δηλαδή, άνθρωποι. Και αυτό γιατί «σε κάθε ερώτηση η απάντηση πρέπει να είναι μία: ο άνθρωπος».

            Στην υπέρβαση, όμως των σύγχρονων προβλημάτων πρέπει να συμβάλει η νέα γενιά, έστω και αν δεν έχει ευθύνες για αυτό που ζεί και υφίσταται ως «τιμωρία».

            «Νέος θα πει να επιχειρείς να γκρεμίσεις τον κόσμο και να έχεις το θράσος να οικοδομήσεις καινούριο καλύτερο». (Καζαντζάκης).

            Κύριο μέλημα του νέου οφείλει να είναι η συνειδητοποίηση και η αποδοχή του ρόλου του ως δημιουργικού στοιχείου στις συντελούμενες εξελίξεις. Προέχει η ανάπτυξη της συνείδησης με την έννοια της κατανόησης του βαθύτερου «είναι» του και της ερμηνείας της κοινωνικής πραγματικότητας. Για το νέο, δηλαδή, δεν αρκεί μόνο το βάθεμα της νοημοσύνης ως πνευματικού εργαλείου, αν αυτή δεν συνοδευτεί κι από τον εμπλουτισμό της συνείδησής του. «και δεν θα επαναστατήσετε, αν δεν συνειδητοποιήσετε». ( Όργουελ).

            Κι αυτό γιατί η εποχή των Η/Υ και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας - πληροφόρησης τείνει να μας μετατρέψει σε αλγόριθμους χωρίς πρόσωπο και ταυτότητα, χωρίς συνείδηση και κοινωνικό προβληματισμό. Ο νέος μπορεί να διαδραματίζει ενεργό ρόλο με εφόδια τις πνευματικές του ανησυχίες (ο γόνιμος ιδεαλισμός), τις κοινωνικές του ευαισθησίες, τις ψυχολογικές του ανατάσεις και βέβαια τα ηθικά του αντισώματα.

            Ο αυτοεγκλεισμός του νέου στο ναρκισσισμό της νιότης του και στην απογοήτευση που βιώνει από τον γκρίζο τοπίο της εποχής μας δεν πρέπει να οδηγήσουν σε μία εκούσια περιθωριοποίηση. Η προσπάθεια για αλλαγή χρειάζεται σκέψη και δράση, ρεαλισμός και όνειρο, αποφασιστικότητα και αυτοσυγκράτηση.

            Η νιότη επιβεβαιώνεται στο βαθμό που συμμετέχει ενεργά σε όλα εκείνα που καθορίζουν τη ζωή του και υπόγεια διαμορφώνουν την ταυτότητα της κοινωνίας. Μόνο με θετική σκέψη, κοινωνικά αισθήματα και ισχυρή θέληση για τη διακονία κοινωνικών και ηθικών αξιών. Έτσι, μόνο ο νέος μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους και να απαλλαγεί την κοινωνία από το μιθριδατισμό και την παγερή ομοιομορφία που επιβάλλουν μηχανισμοί του συντηρητισμού και των νόμων της αγοράς (υλικό κέρδος).

            Η υπέρβαση των προβλημάτων χρειάζεται την εξεγερμένη συνείδηση, το γνήσιο πάθος και την κοινωνική εναισθησία.

            Πρέπει ο νέος να μένει όρθιος και όχι ορθούμενος.

            «Είσαι νέος…..παραλαμβάνεις απ΄ τους Δίες τον κεραυνό. Και ο κόσμος σου υπακούει….. εμπρός λοιπόν! Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή»(Ελύτης).