H Πρωτομαγιά και ο Homo Digitalis της AI

            *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"                    

                    *Τα "παραλειπόμενα" της Πρωτομαγιάς

        & Όταν η επανάληψη και  η συνήθεια αφυδατώνουν την έμπνευση, τη δυναμική των συνθημάτων και τελικά το ίδιο το νόημα της Ημέρας...

                  "Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία είναι απεργία"
            139 χρόνια από τον εργατικό ξεσηκωμό του Σικάγου (1/5/1886) τι μπορεί να σημαίνει το γνωστό σύνθημα του εορτασμού της Πρωτομαγιάς στον σημερινό εργαζόμενο της Τεχνητής Νοημοσύνης (AI);

           Πόσο ο σύγχρονος εργαζόμενος και εργάτης έχουν ανεπτυγμένη την ταξική τους συνείδηση; Ποιος, δηλαδή   είναι ο ταξικός τους αντίπαλος; Υπάρχουν εργαζόμενοι που το εισόδημά τους ίσως να είναι μεγαλύτερο από τον εργοδότη τους (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ηθοποιοί, τραγουδιστές...).
          Η απεργία είναι ένα μήνυμα των εργαζομένων προς τον εργοδότη, την κυβέρνηση ή το σύστημα; Η συμμετοχή σε μία απεργία σήμερα ενέχει κινδύνους απόλυσης ή  συνέπειες άλλου είδους, όπως παλιά; Η απεργία ως πολιτική πράξη βιώνεται από το υποκείμενο ως ένα αναφαίρετο δικαίωμα της δημοκρατίας μας ή ως ένα χρέος προς τους αγώνες του παρελθόντος;

             Σίγουρα οι συνθήκες εργασίας στα σημερινά εργοστάσια πολύ λίγο θυμίζουν τις αντίστοιχες της ταινίας του Τσάρλι Τσάπλιν "Μοντέρνοι Καιροί". Η μηχανοποίηση και η απότοκη αλλοτρίωση στο χώρο εργασίας, όπως  ορίστηκαν και αναλύθηκαν από τον Μαρξ, ίσως να έχουν άλλη μορφή σήμερα και να μην βιώνονται ως μία άκρως καταπιεστική κατάσταση. Ίσως από  την παραγόμενη Υπεραξία (σύμφωνα πάντα με την μαρξιστική ορολογία και ανάλυση) οι εργαζόμενοι σήμερα να εισπράττουν ένα μέρος της με τη μορφή κάποιων επιδομάτων ή  άλλων ευεργετικών υπηρεσιών. 

             Μπορεί για τον σύγχρονο εργαζόμενο να μην συνιστά δίλημμα το δίπολο του συνθήματος "δεν είναι αργία, είναι απεργία", αφού οι περισσότεροι και όταν επιλέγουν τις ομορφιές της Φύσης που απλόχερα χαρίζει ο Μάης δεν σημαίνει ότι αγνοούν το νόημα της Ημέρας ή αδιαφορούν για την κληρονομιά της θυσίας όλων εκείνων που διεκδίκησαν με αντίτιμο το αίμα τους το τρίπτυχο "8 ώρες εργασία,  8 ώρες ξεκούραση και 8ώρες ύπνο".

              Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε πως τα δικά μας δεδομένα και αυτονόητα σήμερα  υπήρξαν ζητούμενα κάποτε και χρειάστηκαν συνεχείς αγώνες και ανθρώπινες θυσίες για την κατάκτηση και αναγνώριση- καθιέρωσή τους. Αυτή η γνώση οριοθετεί και το χρέος των σύγχρονων εργαζομένων να διαφυλάξουν τα κεκτημένα και να τα διευρύνουν.

             Πόσο και ποιους, όμως  συγκινούν ή εμπνέουν οι θεωρίες περί "ταξικής πάλης" ή περί "κακού καπιταλισμού"; Πόσο και ποιους ενθουσιάζει η σηκωμένη γροθιά των απεργών και της αφίσας σήμερα στην εποχή του Τικ Τοκ και της Τεχνητής Νοημοσύνης; Ποιος μπορεί σήμερα να ορίσει την έννοια της επαναστατικής ρήξης ως αναγκαίας συνθήκης για την πρόκληση κάποιων ρηγμάτων στο σύστημα; Ποια κοινωνική Ομάδα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως όχημα για μία κοινωνική εξέγερση με στόχο τη θέσπιση νέων κανόνων στον εργασιακό χώρο; Ποια πολιτική παράταξη, πέραν των ακροαριστερών, θα μπορούσε να διατυπώσει και να προτείνει ένα άλλο κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο για την απόλυτη δικαίωση και ανάδειξη του πρωταγωνιστικού ρόλου των εργατών στην ευημερία και στην πρόοδο
των κοινωνιών;  

                                          "Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας"
            Πόσο και πόσους μπορεί να αφυπνίσει το παραπάνω σύνθημα και να διαμορφώσει την πολιτική ταυτότητα και τις κομματικές επιλογές του σύγχρονου πολίτη;
             Μπορεί σε κάποιους χώρους εργασίας το 8ωρο να έγινε 10ωρο. Μπορεί κάποιοι να καταφεύγουν σε δεύτερη εργασία είτε για να επιβιώσουν είτε για να απολαύσουν όλα τα δώρα του καπιταλισμού (δεν είναι τυχαίο που τα αυτοκίνητα τύπου SUV πληθαίνουν τελευταία και γεμίζουν τους ελληνικούς δρόμους).
              Ερωτήματα και διλήμματα για τον καθένα που από τη μία πλευρά βλέπει τα λάβαρα των απεργών και ακούει τα συνθήματά τους κι από την άλλη βλέπει το πλήθος των ανθρώπων που γιορτάζει στην εξοχή τα δώρα της φύσης.

         Το σύνθημα "Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία" θα εξακολουθεί να κεντρίζει την ταξική μας συνείδηση κάθε Πρωτομαγιά, ενώ από την άλλη οι αλγόριθμοι της Ψηφιακής Εποχής και οι υποσχέσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης δημιουργούν νέα δεδομένα σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.
         Μέλλει να δούμε αν την αλλαγή θα φέρουν οι υψωμένες γροθιές των εργατών ή οι απαντήσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης.

          Κατά τα άλλα εμείς, πέρα από συνθήματα και επαναστατικές ιαχές, ας ακολουθήσουμε τις προτροπές ενός ποιήματος των σχολικών μας χρόνων του Άγγελου Βλάχου.

       «Ο Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή. Δώρα στα χέρια του πολλά Και όμορφα κρατεί Και τα μοιράζει γελαστός Σε όποιον το ζητεί».