Αντί Μνημοσύνου*

●Δημήτρη, Έφυγες νωρίς. Δεν είναι ότι έχασα έναν Φίλο, αλλά κι έναν λογικό συζητητή και πολιτικό αναλυτή. Δεν πρόλαβες να ζήσεις τα πολιτικά γεγονότα και τις τεκτονικές ανακατατάξεις που προκάλεσαν οι εκλογές. Θα είχαμε να πούμε πολλά,γιατί πάνω από όλα ήσουν ένα πολιτικό ον, με τις κομματικές σου προτιμήσεις, αλλά ποτέ με παρωπίδες και με κομματικό φανατισμό. Είχες το θάρρος να λες κάποιες αλήθειες που ο χρόνος τις επικύρωνε, έστω και αργά...Η πολιτική σου Σοφία και η Τόλμη θα με συνοδεύουν και θα με διδάσκουν...

«Ηλία γειά σου… Ο Δημήτρης είμαι… Μου άρεσε το σημερινό σου άρθρο στην εφημερίδα… Κάτι παρόμοιο ήθελα κι εγώ να γράψω και θα ήθελα τη γνώμη σου…»

Κάπως έτσι άρχιζαν οι τηλεφωνικές μας επικοινωνίες τα τελευταία χρόνια με τον Δημήτρη…

«Θέλω να γράψω κάτι σχετικό με την παιδεία, την γενικότερη πολιτική, την οικονομία και το ήθος των αρχόντων μας. Δεν θέλω, όμως, να τα πω με λόγια που κρύβουν την αλήθεια, αλλά με λέξεις που φωτίζουν ό,τι η προπαγάνδα κρύβει…»

Ασύχαστος, ευαίσθητος και πολιτικά προβληματισμένος ο Δημήτρης, πολιτικό ον με την αριστοτελική έννοια του όρου, δεν φοβόταν να φανερώνει την σκέψη του, έστω κι αν αυτή δεν άρεσε σε κάποιους…

Η πολιτική ορθότητα για το αναρχικό πνεύμα του Δημήτρη ήταν πολυτέλεια, όταν αυτή διακονεί τον πολιτικό καθωσπρεπισμό…

Αντισυμβατικός στις πολιτικές του θέσεις και αντικομφορμιστής στην διατύπωσή τους. Πίκρανε τους πολιτικούς του φίλους, ξάφνιαζε τους ομοϊδεάτες του και ενοχλούσε τους ιδεολογικά αντίθετους.

Ενώ αναζητούσε κοινά στοιχεία ανάμεσα στον Χριστιανισμό και Κομμουνισμό απεχθανόταν την «Ιδεολογική Ορθοδοξία». Άφηνε πάντα ένα περιθώριο λάθους στις πολιτικές και ιδεολογικές του επιλογές.

Πάντοτε σχολίαζε θετικά την αναφορά μου στην «Αρχή της απροσδιοριστίας» και μού έδινε συμβουλές και ιδέες για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να βρίσκω εφαρμογές αυτής της θεωρίας σε κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα.

«Δημήτρη συμφωνώ με τις πολιτικές σου εκτιμήσεις, αλλά πρόσεχε λίγο τις λέξεις, γιατί πολλοί δεν μπορούν ακόμη να αποδεχτούν κάποιες αλήθειες…»

Πιο συντηρητικός εγώ τον συμβούλευα να είναι λίγο πιο ήπιος και «ευγενής» με τον ανυποψίαστο αναγνώστη…

Ο Δημήτρης Μπέλλος έφυγε από την ζωή. Φτωχό το ρήμα να αποδώσει τον θάνατό του. Όπως φτωχό και το συνηθισμένο «θα μάς λείψει».

Όταν με γενναιότητα μού είπε το πρόβλημα υγείας για λίγο σάστισα. Στην αμηχανία μου έδωσε τέλος, όταν είχε την ευγένεια και το κουράγιο να ρωτήσει για την δική μου υγεία και να με συμβουλεύσει να είμαι δυνατός…

«Εσύ είσαι νέος μού έλεγε… Εγώ θα το παλέψω με την θεραπεία»

Ακόμη και στις τελευταίες του στιγμές δεν έπαυε να μού εκμυστηρεύεται ό,τι τον ενοχλούσε τόσο από τον πολιτικό του χώρο όσο κι από το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Είχε πάντοτε την άνεση και την Γνώση να ερμηνεύει τα πολιτικά τεκταινόμενα με βάση τους γενικούς κανόνες της Φυσικής.

Η Φιλοσοφία τον γοήτευε πολύ γιατί εκεί εύρισκε τις απαντήσεις που αναζητούσε για το νόημα της ζωής ,το περιεχόμενο της πολιτικής και το ρόλο της «αναγκαιότητας» στην ελευθερία μας. «Ξεκίνησα αργά με την φιλοσοφία και δεν θα προλάβω να μάθω όσα πρέπει» .Έφυγε με το παράπονο αυτό.

Αγαπητέ, Δημήτρη, ελπίζω εκεί που θα βρίσκεσαι να βρεις ανθρώπους που να σε καταλαβαίνουν και να δικαιωθείς σε όσα με πάθος και θάρρος υπηρέτησες.

Η ζωή μας μού έλεγες πάντα ότι αξιολογείται θετικά όχι από το πλήθος των φίλων μας, αλλά από τους «εχθρούς» που κάνουμε λέγοντας την αλήθεια.

Καλό Ταξίδι…

 ☆Το παρόν κείμενο γράφτηκε και αναρτήθηκε στο blog μου την ημέρα θανάτου του Δημήτρη αντί Επικηδείου.