Οι κεραίες του ψεύδους και της αλήθειας

 

«Το δικαίωμα να εκφράζουμε ελεύθερα τις σκέψεις μας έχει κάποια σημασία μόνο στην περίπτωση που μπορούμε να έχουμε δικές μας σκέψεις» (Φρομ)

Σε μια εποχή πνευματικής σύγχυσης, ακλόνητων βεβαιοτήτων, ιδεολογικών αγκυλώσεων και ηθικού σχετικισμού, οι άνθρωποι οχυρωμένοι πίσω από τον υποκειμενισμό τους, αναζητούν ασυνείδητα εκείνες τις απόψεις που συμφωνούν μαζί τους και επιβραβεύουν τον Ναρκισσισμό τους. Το υποκείμενο αποποιείται κάθε στοιχείο λογικής και ηθικής ερμηνείας της πραγματικότητας.

 

 

    Έτσι τα fakenews κυριαρχούν και επωάζουν τον ανορθολογισμό και την αποθέωση της υποκειμενικής εμπειρίας. Δεσπόζει η συναισθηματική προσέγγιση των γεγονότων. Τα χαλκεία ψευδών πληροφοριών ποδηγετούν την ανθρώπινη σκέψη και δημιουργούν υπηκόους.

Η δικαίωση του Όργουελ

«Όλη η προπαγάνδα είναι ψέματα, ακόμα και όταν λέει την αλήθεια»

(Όργουελ)

 

Στο Υπουργείο Αλήθειας («1984», Όργουελ) δεσπόζουν τα τρία συνθήματα: «Ο πόλεμος είναι Ειρήνη, Η Ελευθερία είναι σκλαβιά, Η Άγνοια είναι Δύναμη». Στο ίδιο πλαίσιο λειτουργεί και η σύγχρονη παραπληροφόρηση που διαστρεβλώνει την αλήθεια, αλλοιώνει την πραγματικότητα και διαμορφώνει συμπεριφορές μέσα από τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων. Η αφύπνιση των πολιτών και η αντίσταση σε ό,τι τον υποβιβάζει ως λογικό και κοινωνικό ον συνιστά το απόλυτο καθήκον του.

 

 

Ο Ιβίσκος

Μόνο οι κεραίες του Ιβίσκου λένε την αλήθεια. Η φύση είναι σκληρή, αλλά πάντα αληθινή και πηγή ομορφιάς. Κάθε τι ανθρώπινο είναι ύποπτο.

Γι’ αυτό την Ομορφιά, την Γνώση και την Αγάπη, όταν τις μοιραζόμαστε γινόμαστε όλοι πλούσιοι.

Αντίθετα η Αλήθεια πολλούς φοβίζει και ξεβολεύει. Γι’ αυτό και η αλήθεια ποτέ δεν είναι Γυμνή.

Προσοχή λοιπόν στις Κεραίες… Η επιλογή μάς χαρακτηρίζει. Εμείς πιστεύουμε μόνο τις κεραίες του Ιβίσκου. Γιατί αυτές μάς απελευθερώνουν και δεν μάς χειραγωγούν. Όλα είναι θέμα αισθητικής.

Κι αυτό γιατί η «Αισθητική είναι η Ηθική του μέλλοντος», (Μαξίμ Γκόρκι).

 

Η άμυνά μας στον «Πληροφοριακό Ιμπεριαλισμό»

«Αλλά αν η σκέψη διαφθείρει τη γλώσσα, μπορεί και η γλώσσα να διαφθείρει τη σκέψη» (Όργουελ)

 

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι εκτεθειμένος καθημερινά σε ένα πλήθος πληροφοριών και κινδυνεύει να μείνει ανενημέρωτος βυθισμένος μέσα σ’ αυτόν τον ωκεανό των πληροφοριών. Οι πληροφορίες έχουν από τη φύση τους μια διαβρωτική δύναμη και μπορούν να κατευθύνουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά του δέκτη προς μια επιθυμητή – ό στόχο, ανάλογα με τις προθέσεις ή τα συμφέροντα του πομπού. Απέναντι σ’ αυτόν τον Πληροφοριακό Ιμπεριαλισμό το άτομο πρέπει να υιοθετήσει συνειδητά ένα κώδικα ερμηνείας και αξιολόγησης των πληροφοριών έτσι ώστε να μπορεί να είναι ο κυρίαρχος των πράξεών του και ο πρωταγωνιστής της ζωής του. Ο τρόπος που ερμηνεύουμε και αξιολογούμε τις πληροφορίες διαμορφώνει και την εικόνα που σχηματίζουμε για πρόσωπα και γεγονότα της καθημερινής μας ζωής. Η παθητική αποδοχή ή η άκριτη απόρριψη όλου αυτού του τεράστιου πληροφοριακού όγκου είναι εξίσου επικίνδυνη και καθιστά το άτομο ανενεργό ή στη χειρότερη περίπτωση ευάλωτο στις εντολές όλων εκείνων που διαχειρίζονται τους κρουνούς της πληροφόρησης.

Γι’ αυτό το άτομο επιβάλλεται να διαμορφώσει μια ιδεολογία που θα χρησιμεύει ως κώδικας επεξεργασίας των πληροφοριών και ο οποίος θα μπορεί κάθε φορά να ενεργοποιεί τις εσωτερικές αντιστάσεις με στόχο πάντα την αυτοβουλία και το αυτεξούσιο της ύπαρξής του. Η κριτική επεξεργασία των πληροφοριών συμβάλλει θετικά στην κατανόηση και ερμηνεία της κοινωνικής πραγματικότητας και μέσω αυτής στην υπευθυνοποίηση του ατόμου και στο μετασχηματισμό αυτού σε ενεργητικό υποκείμενο. Το «σκέπτομαι, άρα υπάρχω» είναι πάντα συνάρτηση του «πληροφορούμαι σωστά, ελέγχω τις πληροφορίες» κι αυτό είναι που δικαιώνει την εικόνα του Homo Sapiens.

 

Ο Έλιοτ είναι πάντα επίκαιρος με τη θέση του: «Πού χάσαμε τη σοφία στη γνώση. Πού χάσαμε τη γνώση μέσα στις πληροφορίες»…

 

Χαμένοι στο Πληροφοριακό σύννεφο

Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να είναι πνιγμένος σε έναν ωκεανό πληροφοριών χωρίς το αναγκαίο σωσίβιο.

«Έχει στην κατοχή του αναρίθμητες ειδήσεις αλλά κανένα πλαίσιο για να τις εντάξει, κανένα κριτικό βοήθημα για να τις αξιολογήσει, να τις συγκρίνει, να τις εκμεταλλευτεί οργανικά. Κατέχει την πληροφορία, αλλά δεν έχει ακόμη την κουλτούρα, την ικανότητα να σκεφτεί με προοπτική και να κοιτάξει μακριά.

Αποτέλεσμα είναι η συμπίεση της ιστορίας στο λεπτό έλασμα της επικαιρότητας, στις μόδες που αλλάζουν, στην απλοϊκότητα του να πιστεύεις ότι το τελευταίο σύνθημα που ακούστηκε είναι και μια αιώνια αλήθεια.

Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να παραξενευόμαστε αν κάποιοι, κάποτε, τραυματισμένοι από τις ίδιες τις ειδήσεις, ανίκανοι να τις εξουσιάσουν, καταρρέοντας, πυροβολούν το πλήθος» (Μορέν).

 

 

«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μία πράξη επαναστατική»

(Όργουελ)