ΙΔΕΟπολις

Ο σύγχρονος κόσμος και ιδιαίτερα η Ευρώπη δομήθηκε «διοικητικά» πάνω στην «αρχή της εθνότητας» που κυριάρχησε ως ιδέα κατά τα τέλη του 18 ου αιώνα και τον 19 ο . Σύμφωνα με αυτή κάθε έθνος θα μπορούσε να υπάρξει ως κράτος. Το κράτος – έθνος περιέλαβε και αφομοίωσε διάφορες εθνότητες σε έναν ευρύτερο πολιτιστικό χώρο. Έτσι, σιγά –σιγά σφυρηλατήθηκε η εθνική ενότητα που χάρισε στα άτομα την ασφάλεια και το αίσθημα του «ανήκειν» . Αυτή η πρόσδεση στις αξίες και τα ιδανικά του κράτους – έθνους ομογενοποίησε κάποιες ιδιαιτερότητες των επί μέρους εθνοτήτων (γλωσσικές, πολιτισμικές…) και γενικά ενδυνάμωσε την αυτοπεποίθηση των λαών. Η καθαρότητα κάθε έθνους αποτέλεσε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το ζητούμενο και η φαντασίωση ηγετών και λαών. Τη φαντασίωση αυτή, όμως, - που γέννησε πολλούς τοπικούς πολέμους και δυο παγκοσμίους κατά τον 20 ο αιώνα – έρχονται να διαψεύσουν σύγχρονα φαινόμενα και γεγονότα που προοικονομούν τη γέννηση του παγκόσμιου χωριού . Μεταναστεύσεις και επι...

Πολλές φορές ο τρόπος και ο κωδικός με τον οποίο κατανοούμε και αξιολογούμε το επίπεδο (κοινωνικό, πολιτιστικό, πνευματικό, ηθικό…) μιας κοινωνίας είναι συνάρτηση του επιθέτου – των που τη συνοδεύουν. Κατά καιρούς τα επίθετα που συνόδεψαν-ουν την κοινωνία είναι: Ταξική, Καταναλωτική, Ανοιχτή, Φοβική, Ανεκτική … Σε όλα αυτά τις τελευταίες δεκαετίες προστέθηκε και ο χαρακτηρισμός πολυπολιτισμική. Με αυτόν χαρακτηρίζονται εκείνες οι κοινωνίες όπου συνυπάρχουν ειρηνικά – όχι πάντοτε βέβαια – διαφορετικά εθνικά και πολιτιστικά στοιχεία. Σε αυτές τις κοινωνίες συμβιώνουν ομάδες ανθρώπων με διαφορετικά εθνικά, θρησκευτικά, φυλετικά, γλωσσικά και γενικότερα πολιτιστικά στοιχεία. Ο πλουραλισμός και ο σεβασμός – ανοχή των κάθε λογής ιδιαιτεροτήτων συνιστά το κυρίαρχο και θεμελιώδες γνώρισμα των σύγχρονων πολυπολιτισμικών κοινωνιών.    Αν και στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες «εξασφαλίζεται» η αρμονική σύμπλευση και ο δημιουργικός συγχρωτισμός ατόμων και ομάδων με εθνικές, φυ...

Με τη δύναμη της θέλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης αλλάζει τον κόσμο» .(Ταγκόρ)   Διαχρονικά η σκέψη θεωρήθηκε ως ο παράγοντας που συμβάλλει αποφασιστικά στην πρόοδο και αλλαγή. Όσο, όμως, προβλήθηκε ως ο πυροκροτητής της εξέλιξης και της αλλαγής της πραγματικότητας άλλο τόσο «διώχτηκε» ως «ποινικό αδίκημα» από τις εκάστοτε εξουσίες και ιδιαίτερα τις αυταρχικές. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά και επικυρώνουν με πειστικότητα και τις δύο παραπάνω περιπτώσεις. Ωστόσο όσο κι αν η σκέψη διώχτηκε δεν έπαψε διαχρονικά να γονιμοποιεί όλες εκείνες τις διεργασίες που στοχεύουν τόσο στην αυτοπραγμάτωση του ατόμου όσο και στον μετασχηματισμό της κοινωνικής πραγματικότητας. Κι αυτό γιατί η σκέψη ως πνευματική λειτουργία αποτυπώνει με τον πιο εναργή τρόπο τη γενικότερη βιοθεωρία και κοσμοθεωρία κάθε ατόμου χωριστά. Αλλά η λειτουργία της αντανακλάται και σε κοινωνικό επίπεδο αφού ζυμώνει σε βάθος χρ...