«Ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος»
*Αφιέρωμα στον πρώτο νεκρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Βασίλειο Τσιαβαλιάρη. «Ήταν ωραίο παιδί… Ήταν γερό παιδί… Ήταν γενναίο παιδί»* Αλήθεια πώς μπορεί να νιώθει κάποιος όταν συνειδητά βρίσκεται σε ένα χώρο και σε ένα χρόνο που τα όρια της Ζωής και του Θανάτου είναι δυσδιάκριτα και ρευστά; Πώς μπορεί να νιώθει κάποιος όταν στο όνομα του χρέους προς την Πατρίδα υπάρχει η πιθανότητα να χάσει αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας δώσει, τη Ζωή; Πώς μπορείς να χειριστείς τον ανθρώπινο φόβο του θανάτου και να μην δειλιάσεις όταν μέσα σου η φωνή του χρέους σε καλεί και σε προτρέπει... Προχώρα! Γνωρίζεις, όμως, πως το επόμενο βήμα σου μπορεί να είναι και το τελευταίο σε αυτή τη Γη που καλείσαι να υπερασπιστείς. Αυτή η φωνή που σου λέει... Προχώρα σε...