ΙΔΕΟπολις

           α. «Πού αλλού θα βρισκόμουν καλύτερα, παρά ανάμεσα στα τρία κέντρα της ύπαρξης: Τα σπίτια της αμαρτίας, την εκκλησία που τις συγχωρεί και το νοσοκομείο όπου πεθαίνεις” (Κ.Καβάφης).         β. «Είμαι κι εγώ Ελληνικός. Προσοχή, όχι Έλλην, ούτε ελληνίζων, αλλά ελληνικός» (Κ.Καβάφης)**.      γ . «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ / ΠΟΙΗΤΗΣ / ΘΑΝΩΝ ΕΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΝ 29 ην ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1933» (επιτύμβια πλάκα).             δ . Κ. Π. Καβάφης: 29 Απριλίου 1863 – 29 Απριλίου 1933.         Ο σημερινός αναγνώστης και μελετητής της ποίησης του Κ. Καβάφη θα ήταν δύσκολο και συνάμα άστοχο αν παραβλέψει ή προσπεράσει με ασύγγνωστη ταχύτητα τα παραπάνω στοιχεία- αναφορές (αυτοαναφορές) του ποιητή . Κι αυτό γιατί οι αυτοαναφορές αυτές (α, β) συνιστούν τα δομικά στοιχεία του ποιητικού του έργου   κ...

  «Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε»   Τα Πάθη και η Ανάσταση του Χριστού δεν εμπλούτισαν μόνον την εκκλησιαστική υμνογραφία και τη ζωγραφική αλλά και την καθημερινή μας επικοινωνία με λέξεις ή φράσεις που άμεσα ή έμμεσα παραπέμπουν στην πορεία του Θεανθρώπου προς το «εκούσιον πάθος» . Οι Έλληνες μετά την πτώση της Κων/λης και στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας προσδοκούσαν την «Ανάστασιν του Γένους» κι αυτό διακήρυσσαν οι πρωτεργάτες της επανάστασης του 1821 .   Συχνή, επίσης, είναι και η διαπίστωση – φράση πως «ο καθένας κουβαλά το δικό του Σταυρό» , υποδηλώνοντας τα μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες που γνωρίζει και βιώνει κάποιος. Εξίσου συχνή είναι και η φράση που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να εκφράσουμε την προσδοκία μας για καλυτέρευση των συνθηκών – προοπτικών της ζωής μας ή κάποιων επαγγελματικών μας προσπαθειών και επιδόσεων: «Περιμένω την Ανάσταση» . Παράλληλα με τις παραπάνω φράσεις υπάρχουν κι άλλες που παραπέμπουν είτε στην Σταύρωση του Χριστού είτ...